Soms is India helemaal niet leuk
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
28 Oktober 2014 | India, Sevāgrām
Sorry voor dit hele lange verslag. Ik heb lange tijd geen wifi gehad, eindelijk werkt hij weer, en er is heel veel gebeurd. Niet echt leuke dingen en ik heb de laatste dagen veel heimwee gehad. Dus misschien is het maar beter als jullie het niet lezen omdat het zo lang is, dan missen jullie een paar van mijn rotdagen hier in India. Hopelijk wordt het nog beter!
24 Oktober 2014
Dag 16: Laatste dagje van de rondreis
Vandaag hadden we een lekker vrij dagje in Mamallapuram. Het is echt een heel leuk dorpje, lekker rustig en veel leuke winkeltjes. Vanochtend begonnen we met zijn vieren aan een fietstocht door het dorpje hier, met een gids die ons goed rondgeleid heeft, maar ook nog eens heel veel wist van Amsterdam :P
We begonnen de fietstocht met een uit steen gehouwen monument. Allemaal mooie figuurtjes die ze in de rots hadden gemaakt. Heel mooi. Daarna zijn we verder gefietst naar een vissersdorpje in de buurt. Hier haalden de mannen 's ochtends vroeg de vangst binnen; en met vroeg bedoel ik half 5 's ochtends. Rond een uur of 9 waren ze dan weer terug in het dorpje en dan begon de veiling van de gevangen vis. Hier stonden de vrouwen dan de vis te kopen. Nadat dit gedaan was, gingen ze de vis schoon maken en dan gingen de vrouwen de vis verkopen op de markt. Heel leuk om dit allemaal te zien; wij stonden zeg maar bij de veiling te kijken. Daarna zijn we nog door het dorpje heen gelopen. Dit dorpje was helemaal vernield bij de tsunami in 2004 en is helemaal opnieuw opgebouwd met hulp van de Indische regering en dit dorpje met name door Duitsland. De mensen die er liepen waren allemaal vrolijk, ook de kinderen zagen er vrolijk en goed doorvoed uit. Allemaal zwaaien als wij voorbij kwamen. Toen we op het punt stonden om te gaan kwamen er nog allemaal kinderen om mij heen staan. Eerst kwamen ze vragen voor chocolade. Dat had ik niet. Toen wilden ze allemaal op de foto. Dus ik mijn fototoestel gepakt en wat foto's van die kindjes gemaakt. Toen pakte ze mijn camera en gingen ze zelf nog foto's maken. Ik heb ze nog niet teruggekeken, ben benieuwd wat voor foto's er allemaal op staan. De kindjes waren in ieder geval heel erg gelukkig en toen we weg gingen werden we ook hartelijk door iedereen uitgezwaaid.
Daarna zijn we naar wat tempeltjes gegaan. Maar de laatste paar dagen heb ik al zoveel tempels gezien dat het niet meer de moeite is om hier diep op in te gaan. Daarna zijn we naar een steenkunstwerk achtig iets geweest. Uit een hele grote rots waren allerlei beelden en tempels gehouwen. Heel mooi. Hier hebben we eventjes rondgelopen en foto's gemaakt. Daarna zijn we nog naar een andere tempel aan zee geweest. Deze tempel was ook beschadigd na de tsunami, maar deze hebben ze helemaal gerenoveerd (met dezelfde stukken). Toen kregen we nog lunch bij een hotel tegenover ons hotel. Helaas kregen we iets wat ik niet echt lekker vond, dus na een paar happen heb ik het weer gewoon laten staan. Toen ben ik nog even overgestoken om nog 2 broeken van hetzelfde materiaal te kopen als die van gisteren, want dat zijn de fijnste broeken ooit. En dan heb ik nu toch zeker wel genoeg van die lekkere wijde broeken.
Vandaag was het echt heel mooi weer en aangezien we een rooftop zwembad bij ons hotel hadden, hebben we de hele middag hier lekker gezeten en gezwommen, heerlijk! Helaas ben ik wel een beetje verbrand. Niet zozeer van het bij het zwembad zitten, met name van de fietstour. En dat terwijl de zon toen helemaal niet zo fel scheen! In ieder geval kan ik zeggen dat ik nu standaard een wit t-shirt aan heb; het ziet er niet uit xD
Daarna zijn we nog even gaan winkelen. Alinda had leuke slippers gekocht bij een schattig oud mannetje en dat wilden Judith en ik ook wel. Dus uiteindelijk zijn we allemaal een paar slippers rijker. En dat schattige oude mannetje maakte ze helemaal zelf. Echt hele mooie leren slippers. En die van mij waren de bandjes wat te groot en toen ging ie die ook nog helemaal voor mij aanpassen. Heel lief. En dat voor maar 400 rs, een goede deal al zeg ik het zelf!
Toen was het tijd voor het laatste avondmaal. Natsa had een beter restaurant gevonden dan gisteren. Op de weg er naartoe vroegen andere toeristen aan een paar van de groep (waar ik bij was) de weg; waarom ze het in godsnaam aan ons vroegen geen idee, want wij kenden de weg daar natuurlijk ook niet. Maar toen waren we wel in een keer onze groep kwijt waardoor we ook verdwaald waren. Wij proberen Natsa te bellen, maar lukte niet. Uiteindelijk zagen we hem gelukkig staan. En konden wij ook eten gaan bestellen. Ik had lekker gegeten die laatste dag.
Daarna zijn we weer terug gelopen naar het hotel. Hier hebben we allemaal afscheid genomen, want het grootste deel van de groep vertrok 's nachts om 1 uur richting het vliegveld. Ik pas om 7 uur. Dus nadat ik van iedereen afscheid had genomen, ben ik boven mijn koffer in gaan pakken en naar bed gegaan. Ik zal iedereen van de groep heel erg missen, want het was echt heel gezellig. Nu moet ik alleen verder en daar heb ik nog helemaal geen zin in.
25 Oktober 2014
Dag 17: vandaag haat ik India en wil ik naar huis
Vanochtend vroeg zou ik met een taxi naar het vliegveld van Chennai gaan, samen met Mel, Karin (de 2 Britse) en Mieke. Dit ging allemaal goed, om iets voor 7 waren we in de taxi op weg naar het vliegveld. Het was volgens Natsa 2 uur rijden, maar na 1 uur waren we er al. Dus kwart over 8 stonden we op het vliegtuig in Chennai. De Britse vlogen om 11 uur en ik om 12 uur. Dus we moesten wachten. Eerst hebben we nog even buiten gezeten, het was echt heel erg warm. Daarna zijn we naar binnen gegaan, hebben we de koffers laten controleren en toen zijn we gaan inchecken.
Ik mocht op de vlucht maar 15 kg meenemen, dus ik wist al dat ik daaroverheen zou zitten. Op de grote vlucht mocht ik nl 30 kg. Niet dat ik dit had, op de heenreis woog mijn koffer 23 kg, maar dat was nog steeds te zwaar. Dus ik met het inpakken al heel veel in mijn handbagage gedaan (deze mag maar 7 kg wegen, maar net of die ooit gewogen wordt). Bij het inchecken bleek dat hij 21 kg woog, dus 6 kg te zwaar. Toen moest ik gaan betalen, maar liefst 1800 rs. Dat is omgerekend zo'n 23 euro, dus dat is wel te doen.
Toen we ingecheckt hadden moest ik natuurlijk ook nog door de douane. Dat ging allemaal best redelijk. Het is hier niet zo streng als in Nederland. Je hebt wel speciale douane hokjes voor de vrouwen en daar moet ik dan persee door. Maar mijn tas moest wel open, want er zat metaal in. Ik had geen idee wat voor metaal erin zat, dus ik netjes mijn tas opengemaakt. Konden ze het niet vinden. En toen kreeg ik een ingeving. Ik had mijn reflexhamer in mijn handbagage gedaan. Dus die was het. Dus ik die laten zien, helemaal moeten uitleggen wat het was, en toen mocht ik doorlopen.
Daarna bij de gate gaan zitten. Nog wat zitten kletsen met de Britse. Die gingen toen weg en toen begon mijn avontuur alleen. De vlucht van Chennai naar Nagpur ging prima. Wel waren er allemaal kleine kindjes aan boord die allemaal zaten te jengelen en te schreeuwen, heel irritant. Ik snap niet dat je met baby's in een vliegtuig gaat zitten. Als er een begon met jengelen gingen alle andere mee doen. En dan al die moeders boos dat ze niet stil waren, dat was misschien nog wel het ergste.
Toen was ik geland in Mumbai en moest ik overstappen op de vlucht naar Nagpur. Hier had ik een uur voor. Gelukkig ging mijn koffer automatisch over naar Nagpur, hoefde ik me daar geen zorgen over te maken en hoefde ik alleen door de douane, waar het verhaal zich weer herhaalde met mijn reflexhamer. Toen ik uiteindelijk weer bij de goede gate zat, bleek mijn vliegtuig vertraging te hebben. Dus kon ik even wachten. Maar in Mumbai was wifi op het vliegveld, dus kon ik even appen en mijn mail kijken. Ik had nog steeds geen mail terug van de universiteit waar ik heen ging, dus de vraag bleef of ik opgehaald werd. Toen mocht ik boarden. Ook in dit vliegtuig zaten weer heel veel kindjes die aan het janken waren. Achter mij zat er ook heen die de hele tijd aan mijn haar wou trekken, waarop de moeder boos werd, en dan ging dat kind maar tegen mijn stoel trappen. Niet fijn en hier werd ik nogal chagrijnig van.
Eenmaal geland in Nagpur begon de ellende. Gelukkig was mijn koffer wel goed aangekomen in Nagpur, want ik zag het er best voor aan dat die in Mumbai achter gebleven was. Maar die kwam gelukkig vrij snel over de band rollen. Daarna ging ik naar de uitgang in de hoop dat er iemand stond. Er stond niemand met een bordje voor mij en alle Indiërs die er stonden, stonden mij voor de verandering weer eens aan te staren. Goed, dacht ik, dan wacht ik even dan zal er dalijk vast iemand komen. Maar na een half uur was er nog steeds niemand. Toen raakte ik lichtelijk in paniek, want ik had geen idee waar ik precies heen moest. Gelukkig had ik het nummer van MGIMS de vorige dag opgezocht en opgeslagen dus kon ik erheen bellen. Dus ik begonnen met bellen. Maar ze spraken geen Engels en toen werd er gewoon opgehangen. Ik nog eens geprobeerd, deze keer in plaats van een heel verhaal begonnen met de vraag: do you speak english. Het enige wat ik terug kreeg was: no ma'am, I'm not english. En dan begon ie weer in hindi. Dus dit ging niet werken. Toen was ik helemaal in paniek. Stond ik daar op het vliegveld van Nagpur, geen idee waar ik precies heen moest en niemand die bij het MGIMS engels sprak...
Toen ik mama gebeld, helemaal in paniek. Dit hielp natuurlijk ook niet, die kon niks doen. Maar aangezien ik daar stond te snotteren kwam er een militair mannetje vragen of het goed ging. Dus nadat ik opgehangen had met ons mam, stonden er inmiddels 3 militaire mannetjes met grote geweren om mij heen, die zich afvroegen of ze mij konden helpen. Deze mannetjes spraken gelukkig redelijk Engels. Ik mijn situatie uitgelegd en hun iemand erbij gehaald die toen voor mij zijn gaan bellen naar MGIMS. Die kwamen in eerste instantie ook niet verder, dus hadden ze mij maar ergens neergezet van: wacht maar, komt goed, wij regelen het, doe maar rustig. Ik daar 1,5 zitten wachten en uiteindelijk hadden ze iemand aan de telefoon die iets over mij wist en die engels sprak!! Dus toen kon ik mijn verhaal doen. Ze gingen er dus vanuit dat ik pas op maandag kwam... Terwijl ik mijn vluchtschema 3x heb gemaild! Die Indiërs zijn echt niet capabel iets goed te doen.
Maar in ieder geval, de reden dat er dus niemand was, was omdat ze er vanuit gingen dat ik maandag pas kwam. Dus nu had ik 2 opties. Wachten op hun busje, waardoor het nog 4 uur duurde voor ik er was, of een taxi nemen. Dus ik gekozen voor de taxi, want dat scheelde weer 2 uur reizen. Ik die militaire mannetjes en dat meisje heel erg bedankt voor alles wat ze voor mij gedaan hadden en toen in de taxi gestapt.
Ik zat er nog steeds helemaal doorheen. Ik haatte India, ik vond alle Indiërs incapabel en wou gewoon naar huis toe. Nog eens naar huis gebeld dat ik inmiddels in een taxi zat en dat ik er dan hopelijk in 2 uur was. Maar ik had het helemaal gehad. Taxichauffeur nog vragen of alles goed was. Pff, ik wou echt niet meer. Na 2 uur waren we in de buurt, maar wist de taxichauffeur ook de weg niet meer precies en moest ie het aan iedereen vragen. Maar uiteindelijk waren we er.
En toen waren we bij het meisjes hostel. Het is echt net een gevangenis. Ik verstond de mensen amper. Maar de bazin spreekt redelijk engels. Ik vanalles in moeten vullen. En alle regels aan mij uitgelegd. Toen werd ik naar mijn kamer gebracht. Ik was echt al verdwaald, zo groot het hier is. Toen werd ik in mijn kamer gedumpt. Heel groot, maar heel smerig. Ik durf er niet eens naar de wc of te douchen. Ik kon mijn klamboe nergens ophangen. Ik verstond ze niet. Ze wouden eigenlijk dat ik mijn kamer met iemand wou delen, maar die wilde niet met mij delen. Helemaal niet erg, ik wou mijn kamer ook niet delen met een rare Indiër. Toen ik uiteindelijk alleen was, voelde ik me nog rotter. Ik wou meer naar huis dan ooit. Toen kwam er een vrouw terug die absoluut geen engels spreekt, alleen maar hindi. Dus die was hele verhalen aan het vertellen, maar geen idee wat ze zei. Ik kreeg een knuffel, want ik was aan het huilen. De mensen zijn best lief, alleen ze kunnen niks goed doen.
Toen kwam er uiteindelijk een van de meisjes die hier zit. Het is er nu heel rustig, want het is vakantie, dus er is bijna niemand. Maar ze was gestuurd door dat Indische vrouwtje omdat ik heimwee had. Zij sprak wel Engels en was heel aardig, dus dat hielp wel een beetje. Maar de heimwee is nog lang niet weg. Ik voel me heel vervelend nu en vraag me af hoe ik hier 12 weken ga overleven. Hopelijk gaan ze snel voorbij waardoor ik weer naar huis kan. En als het echt niet beter gaat, dan stop ik er gewoon mee en kom ik naar huis! Op dit moment haat ik India en ik weet zeker dat ik nooit meer terug kom naar dit land als ik eenmaal weer thuis ben!
26 Oktober 2014
Dag 18: nog steeds heimwee
Vanochtend heb ik lekker uitgeslapen. Ik was erg moe van al het reizen en de stress en ben dus vrij snel in slaap gevallen. Ik voelde me nog steeds ellendig en wilde nog steeds naar huis. Als ontbijt heb ik vanochtend koekjes op, ik wist namelijk niet waar ik ergens ontbijt kon halen. Gelukkig had ik de biscuitjes nog. Hopelijk kan ik binnenkort boodschappen doen en iets van ontbijt kopen, want Winnie (mijn overbuurmeisje, die eigenlijk Aditi of zoiets heet) zei dat het ontbijt iets raars was.
Toen kwam de bazin van het hostel langs om te vragen hoe het ging. Ik heb nog eens gevraagd voor Internet en voor de klamboe. Internet is helaas nog niet geregeld, maar binnen een half uur stonden er mannetjes voor de deur die mij gingen helpen met mijn klamboe. Uiteindelijk hadden ze me klamboe hangen, maar wel op een verschrikkelijke manier. Dus toen ze weg waren, heb ik hun werk deels ongedaan gemaakt en zelf de klamboe op de juiste manier op gehangen. Ze wouden niks van mij aannemen, dus had ik ze gewoon hun gang laten gaan, maar nu hangt ie netjes.
Daarna heb ik maar veel zitten lezen en spelletjes zitten doen. Er is verder niet zoveel te doen hier. Ik kan ook nergens echt lekker zitten, want op mijn bed hangt nu die klamboe en dan heb ik nog een bed staan, maar dat is echt heel vies. Ik heb het tegen de muur geschoven en er een kleed overeen gelegd, dat ik toch een beetje fatsoenlijk kan zitten. Verder heb ik ook geprobeerd te wassen. Dat ging volgens mij niet zo goed en volgens mij zijn mijn kleren nog niet echt schoon, maar ze hangen nu te drogen in mijn kamer.
's Middags ben ik met Winnie gaan lunchen in de mess. Dit is een soort eetkamer hier in het hostel. Ik vond het eten niet lekker. Rijst met iets raars erbij. Het was weer pittig. Ik heb een klein beetje op, maar echt niet veel!
Ik had om 5 uur met Winnie afgesproken zodat ze me even kon rondleiden. We gingen eerst naar de kantine. Dit zit buiten het meisjes hostel en daar kan je fatsoenlijk eten kopen. Hier heb ik een kaas sandwich op. Deze was echt ontzettend lekker! Daarna gingen we naar de winkeltjes. Deze waren alleen dicht, want het is natuurlijk zondag. Maar nu weet ik waar het is.
De rest van de avond heb ik maar weer zitten lezen en spelletjes doen. Heb nog even met Daan gebeld. Dat vond ik heel fijn, want ik vind het hier nog steeds verschrikkelijk en heb nog steeds veel heimwee. Om half 10 moet ik me elke avond melden bij de Warden, zodat ze controleren dat ik er nog ben en niet stiekem ben weg gelopen of zo. Niet alleen bij mij hoor, iedereen die hier zit moet zich dan melden.
Morgen begin ik aan mijn stage. Ik hoop dat het dan allemaal wat leuker wordt. Want zo ga ik het geen 12 weken volhouden! We zullen zien...
27 Oktober 2014
Dag 19: Eerste dag in het ziekenhuis
Vanochtend moest ik om 10 uur naar de dean's office. Dus ik kon nog een dagje lekker uitslapen. Ik was om half 9 opgestaan en had besloten dat ik toch een keer hier moest gaan douchen, ook al vind ik de badkamer heel smerig. Het water was koud en de douchekop kapot, dus heel erg prettig was het niet. Maar ik heb gevonden hoe de boiler aan moet, dus wie weet heb ik de volgende keer wel warm water.
Toen om kwart voor 10 ben ik naar de ingang van het meisjes hostel gelopen. Hier moest ik aftekenen dat ik weg ging (dat moet dus elke keer als ik weg ga; en als ik terugkom moet ik tekenen dat ik er weer ben). Daarna werd er een escort voor me gezocht, ik wist namelijk niet waar ik heen moest en mocht niet zomaar alleen weg. Deze vrouw moest mij dus overal heen begeleiden. Als eerste gingen we dus naar de dean's office. Hier werd nogmaals excuses aangeboden voor het feit dat er geen voertuig was om mij op te halen. Daarna werd mij alles gevraagd waar ik niks van wist.
Toen moest ik naar een ander mannetje daar en daar moest vanalles ingevuld worden. Hele formulieren moest ik invullen. En toen dat eenmaal gedaan was, waren we 1 uur verder. Toen moest ik weer naar het andere mannetje en deze zei dat ik 15.500 rs moest betalen voor de accommodatie etc. Maar dit had ik natuurlijk niet op zak, dus moet ik pinnen en dat morgen gaan betalen.
Daarna bracht het vrouwtje dat mij begeleide me naar de kinderafdeling. Ik heb mijn ogen uit gekeken. Het is er superdruk in het ziekenhuis en er lijkt niet echt een logica in te zitten. Ik kwam uiteindelijk bij de kinderafdeling en ook daar was het hectisch. Dat vrouwtje vragen waar ik moest zijn. Toen moest ik daar naar de dokters toe en weer allerlei vragen beantwoorden waar ik het antwoord niet op wist. Het kwam er op neer dat ze niks van mijn komst wisten... Heel goed geregeld.
Ik moest er maar bij komen zitten en met een van de artsen meelopen. Ik keek mijn ogen uit. Ze hadden spreekuur, maar niet zoals ik in Nederland gewend ben. Er zaten zo'n 6 a 7 dokters rond een grote tafel, hier lagen de patiëntendossier op en dan werd er een patiënt opgeroepen die dan bij een van de dokters aan tafel kwam zitten. Dus per dokter 1 patiëntje. Het was een grote chaos. Ik volgde er helemaal niks van. Ook gebeurde alles in het hindi, dus ik verstond er ook nog eens niks van. Af en toe werd wat uitgelegd in het Engels, maar dit was zeldzaam. Wat ik ervan begreep kwamen de meeste kindjes met een verkoudheid, maar wie weet heb ik het mis. Het laatste kindje dat ik zag, een klein babytje, had overduidelijk een schisis (gespleten lip). Heel indrukwekkend om te zien, maar of er iets aan gedaan ging worden kreeg ik dan weer niet mee. Wat ik ook grappig vond is dat ze hier niet allemaal een ooglampje hebben. Dit gebruik je normaal niet alleen om in iemands ogen te kijken, maar ook om de keel te inspecteren. Hier doen ze dat gewoon met een huge zaklamp. Zie je het al voor je: een kindje moet zijn mondje open doen en tong uitsteken en dan schijnen ze met een hele grote zaklamp naar binnen. Het ziet er niet uit!
Om 1 uur was dit spreekuur voorbij en werd gezegd dat ik terug kon naar mijn hostel. Mijn begeleider vrouwtje had ik maar weg gestuurd, want ik vond het zielig als ze daar heel de tijd op mij moest wachten. Ik kon de weg vast zelf ook wel vinden. Ik ben nog even langs de baas van de kinderafdeling gegaan en die zei dat ie een brief had gevonden over mijn komst en nu mijn rooster wist. Op maandag, woensdag en vrijdag was er spreekuur van 8 tot 1 en van 3 tot 5 en daarna gingen we naar de afdeling. De rest van de dagen (dinsdag, donderdag, zaterdag) was er grote visite op de afdeling van 9 tot 11 en daarna was ik dan vrij en kon ik gaan studeren. Maar nu kon ik naar het hostel om iets te gaan eten en dan om 3 uur werd ik terug verwacht voor het middagspreekuur.
Ik ben weer niet in het mess gaan eten. Ik heb nog niet zoveel zin in het eten hier, ik vind het niet bepaald lekker, dus mijn lunch was weer wat biscuitjes en een banaan. Hopelijk kan ik straks ook even boodschappen doen, want mijn voorraad is op en ik wil wat te eten en drinken in huis hebben.
***
's Middags om kwart voor 3 ben ik weer terug gegaan naar het ziekenhuis. Ik weer netjes afgetekend dat ik weg ging. Toen stond ik natuurlijk op tijd bij de poli kindergeneeskunde. Ik was trots op mezelf dat ik de weg had onthouden. Dit ziekenhuis lijkt net een heel groot doolhof en niemand spreekt engels, dus als je verdwaalt bent kun je niet zomaar aan iemand vragen welke kant je op moet. Heel handig. Maar goed, ik had het dus in een keer gevonden. En natuurlijk was ik de eerste. Ik was keurig op tijd, maar in India kennen ze dat niet zo goed. Dus kwart over 3 kwamen de residents aanwandelen. Deze keer waren het geen 6 artsen om de tafel, maar 2. Dus het was al iets minder druk. Een van de first year residents ging mij vanmiddag het een en ander uitleggen, dus dat was wel fijn. Ook wilden ze vanalles van mij weten en met name over de studie geneeskunde en hoe dat in Nederland gaat. Daarnaast vonden ze mijn naam heel grappig. Ze konden het niet uitspreken en toen ik het opschreef vroegen ze zelfs of ik het niet gewoon op zijn Engels kon schrijven...
Rond kwart over 5 waren ze klaar met het spreekuur en gingen we naar de afdeling: peadiatric ward. Dit was weer een grote doolhof en ik had geen idee waar ik precies heen ging, maar ik volgde gewoon de resident. Toen we bij de afdeling waren gingen we kort alle bedjes daar langs. De professor, of arts, of baas (ik weet niet wat ie precies is) vroeg aan mij wat ik wilde gaan opzoeken na vandaag. Hij heeft me wat leerdoelen meegegeven die ik moet gaan opzoeken en bespreken met de residents: dehydratie, thalassemieën en dengue. Helaas heb ik nog steeds geen internet, dus gaat hem dat vandaag niet worden. Misschien morgen.
De kinderafdeling is ook totaal anders dan een kinderafdeling in Nederland. Op een kamer liggen wel 12 kindjes, met daarbij zozo de moeder en soms zelfs de hele familie. Dus het is een chaos op zo'n kamer. Verder zijn het echt hele slechte bedden, volgens mij liggen ze nog beroerder dan mijn bed in het hostel. Het lijkt net een plank met een doek erop! En dan liggen ze allemaal zo dicht op elkaar dat er bijna geen bewegingsruimte is. Als ze een infuus hebben hangt dat aan een ijzerdraadje dat is gespannen tussen de ene kant van de kamer en de andere kant. En het is er echt een herrie! Ik heb ook hier weer mijn ogen uitgekeken.
Na dit rondje mocht ik terug naar het hostel. Dit was weer een hele zoektocht. Want ik had echt geen idee waar ik ergens was. Dus ik liep al meteen de verkeerde kant op zodat de last year resident mij eventjes kwam halen en de andere kant op stuurde. Toen ik aan een bewaker mannetje vroeg waar de exit was, wist hij niet wat ik bedoelde. Gelukkig kende hij het woord girls hostel wel en heeft ie mij een richting in gestuurd. Ik liep nog steeds een beetje verdwaald rond, maar uiteindelijk kwam ik iets bekends tegen en kon ik de weg naar het hostel goed vinden. Gelukkig mag ik naar en van het ziekenhuis nu alleen. Naar de winkeltjes mag ik nog niet. Dus in het hostel heb ik aan Winnie gevraagd of ze met mij naar de winkels wilde gaan, want ik had wat dingetjes nodig. Water, aangezien ik dat hier niet uit de kraan kan drinken zonder heel ziek te worden, WC papier, zeep en anti-muggenspul. Ook waren mijn biscuitjes en bananen op, dus die heb ik ook meteen bijgekocht. Daarnaast moest ik pinnen, want ik moet morgen die kosten voor het hostel en alles betalen. Daarna krijg ik als het goed is ook mijn inlogcodes voor de wifi hier. En dan kan ik eindelijk weer iets online zetten, mijn e-mail checken en niet onbelangrijk: skypen!
Daarna ben ik samen met Winnie naar de mess gegaan om te eten. Het was best goed te eten vandaag, maar weer vrij spicy zodat ik weer niet veel op kon. Ik heb echt het idee dat mijn broeken al losser beginnen te zitten. Maar ik heb vandaag weer chips en koekjes gekocht, dus dat moet helemaal goed komen xD
De rest van de avond heb ik weer wat gelezen en spelletjes gedaan op mijn iPad. Om half 10 moest ik me natuurlijk weer melden. Want tja, stel dat je toch maar eens weg zou lopen... Daarna maar een beetje op tijd naar bed. Morgen moet ik om 8 uur op de kinderafdeling zijn voor grote visite. Wat ik begrepen had van de professor was ik dan ook op tijd klaar en kon ik daarna studeren. Hopelijk kan ik dan langs de dean's office en betalen zodat ik dan op internet kan, want internet is naast water en eten voor mij toch ook wel een levensbehoefte!
***
Ik heb vandaag trouwens een huisdier, er zit een gekko in mijn badkamer. In eerste instantie liet hij me een beetje schrikken, maar echt bang ben ik er niet voor. Ik ging naar de badkamer en toen schoot ie in een keer weg. Ik wist niet wat het was, maar toen ie weer stil zat, kon ik hem goed zien. Ik weet niet of ie er morgen nog is, maar voor vanavond heb ik dus een vriendje.
28 Oktober 2014
Dag 20: Ik snap er nog steeds niks van
Vanochtend moest ik om 8 uur op de kinderafdeling zijn was mij vertelt. Dus ik was er weer netjes om 8 uur. Maar voordat ik iemand bekends zag waren we al weer een kwartier verder. En daarna ben ik ergens op een stoeltje gezet en heb ik kunnen wachten tot half 10. Af en toe werd aan mij gevraagd waar ik vandaan kwam, maar dat was het dan wel een beetje.
Om half 10 kwam de baas en hebben we grote visite gedaan. Dit houdt in, langs alle patiënten lopen die er liggen. Ze praten dan wel Engels tijdens dit rondje, maar dan volg ik er eigenlijk nog steeds helemaal niks van. Ze moppelen of praten binnensmonds of zo, er is in ieder geval weinig van te volgen. Af en toe vang ik een woord op waardoor ik weet dat ze engels spreken, maar voor de rest loop ik er maar wat achteraan. Ik was wel vergeten genoeg te drinken waardoor ik bijna flauw viel, maar gelukkig had ik wat water bij. Ik moet er echt aan denken goed te drinken hier, maar ik drink nooit zoveel dus dit is een beetje een probleempje. Ik moet mezelf hier goed stimuleren te drinken.
Daarna werd ik weer op hetzelfde krukje gezet. Mocht ik weer wachten. Toen gingen ze eten. Mocht ik mee en kreeg ik wat op een bord gegooid dat ik dan maar op moest eten. Het smaakte ok, maar omdat ik echt niet van dat Indische eten houd, eet ik hier echt niet zo veel. Daarna gingen we terug naar de afdeling en daar stond een vrouw met een babytje van 20 dagen oud. Dit babytje ging heel slecht, het was in shock. Het had hypothermie (onderkoeld), sepsis en reageerde niet meer. Dus ik heb even gekeken hoe ze dit kindje opvingen. Hij werd onder een warmtelamp gelegd om zo op te warmen, er werd een infuus geprikt en hij kreeg medicijnen toegediend. Daarna ben ik weer naar het krukje gestuurd en moest ik leren om ontslagbrieven te typen, want dan kan ik dat de volgende keer zelf doen. Dus ik zie het al gebeuren, omdat ik hier niet met de patiëntjes kan praten omdat er niemand engels spreekt, wordt ik de secretaresse en mag ik al die kutbrieven gaan typen. Wat een leuk vooruitzicht...
Daarna vroeg ik wat nu precies mijn werktijden zijn. Niemand lijkt hier antwoord op te hebben. Oftewel ik moet het zelf maar een beetje kijken. Nou daar heb ik dus niks aan. Ik om half 2 terug naar het hostel gelopen, en gezegd werd dat ik om 5 uur weer terug moest zijn voor de volgende visite.
In het hostel aan de warden gevraagd of ik kon betalen aan die vent zodat ik ook eindelijk een keer wifi had. Nee, dit kon pas om half 3, ze hadden nu lunch pauze (die hier dus 2,5 uur duurt of zo...). Dus ik maar naar mijn kamer en daar de was gedaan en wat zitten lezen tot het half 3 was. In een keer hoorde ik iets rammelen, net of er een zak plastic of iets omviel. Dus ik naar de badkamer gelopen, waar het geluid vandaan leek te komen. Toen ik weer terugliep naar de andere kamer, hoorde ik het geluid weer, maar kwam het van buiten. Dus ik naar buiten gekeken, zaten er 3 aapjes voor mijn raam blaadjes te eten. Weer 3 nieuwe vriendjes. Gelukkig kunnen ze niet binnen komen, want ik vind het alleen leuk om ze vanaf een afstandje te zien, maar ze zitten dus echt op nog geen meter afstand :)
Toen naar die man om te betalen. Dit allemaal geregeld, alle bonnetjes mee naar huis gekregen, wist hij ook niets af van wifi. Werd ik weer naar de volgende gestuurd. Nu was ik er klaar mee. Ik ging niet bij de warden weg voor ik wifi had... Dus ik mijn betaalbon ingeleverd bij de warden en gezegd dat ik nog steeds geen wifi had en dit persee wilde hebben. Nu was het eindelijk duidelijk en dus ging ze eindelijk mailen en bellen. Ik moest mijn laptop (iPad) gaan halen en dan binnen 10 minuten zou het geregeld zijn. Dus ik mijn iPad opgehaald en weer terug. 10 minuten wachten hier, dan kwam er iemand... Na 3 kwartier natuurlijk nog niemand. Toen uiteindelijk moest ik naar het ziekenhuis naar de internet afdeling of zoiets en daar werd voor mij heel makkelijk en snel een account aangemaakt zodat ik kon inloggen op wifi. Toen waren we inmiddels al weer 1,5 uur verder. Maar hey, ik heb eindelijk wifi, eindelijk ben ik weer bereikbaar!
Daarna moest ik om 5 uur weer terug zijn in het ziekenhuis hadden ze gezegd. Kwam ik daar aan, zei de resident dat de 'sir' (oftewel de baas) niet kwam voor visite. Dus ik kon eigenlijk weer naar huis. Maar ik had zoiets, ben er nu toch. Helaas had ik er niet veel aan, want deze keer ging alles in het hindi, of hun eigen taal, welke taal dan ook. Ik verstond het in ieder geval niet. In India hebben ze overal een eigen dialect, in elke stad of omgeving of zo, maar voor mij klinkt alles raar. Daarna vroeg een andere resident aan mij of ik zin had om bloed af te nemen bij een kindje. Ik dacht, waarom niet, dan heb ik tenminste nog iets gedaan. Wel wat anders dan bij een volwassenen bloed afnemen, maar in 1 keer gelukt! Ik was trots op mezelf. Daarna nog even gezellig staan kletsen met deze resident. Dat doe je hier schijnbaar heel veel, want iedereen wil vanalles van mij weten. Deze resident had het ook over kerst etc. Want hij was christelijk en niet hindoe. En hij dacht dat ik ook nog streng gelovig was, dus hij vroeg of ik zondag mee wilde naar de kerk. Dat heb ik toch maar vriendelijk afgewezen en hem uitgelegd dat ik niet zo heel gelovig ben ook al kom ik uit een christelijk land. Hij keek wel een beetje teleurgesteld. Het was ook heel vriendelijk van hem, maar naar de kerk, nee bedankt.
Toen terug naar het hostel. Ik kon eindelijk alle talloze whatsapp berichten en e-mail bekijken. Joehoe! Beetje jammer dat mijn telefoon vastliep van alle gemiste berichten. Maar lekker even kunnen appen, mailen en mijn portfolio bijwerken. Heel erg fijn. Daarna naar de mess gegaan om te eten. Weer niet echt iets lekkers... Ach ja.
Vanavond zou ik eigenlijk moeten gaan studeren, maar ik heb niet veel zin. Daar begin ik morgen dan wel aan. Ik heb al leerdoelen opgekregen, maar dat komt nog wel. Nu moet ik even genieten van mijn internet. Vanavond lekker skypen en facebooken en weet ik niet wat allemaal. Eindelijk weer een lichtpuntje, want tot nu toe waren het allemaal tegenvallers. Leuk vind ik het hier nog steeds niet, ondanks de aardige mensen hier, maar ik begin te wennen en het wordt al iets minder verschrikkelijk. Het blijft jammer dat ik moeite heb met het engelse accent hier en ik de mensen die engels kunnen dus maar amper versta. En dat ik de meerderheid van de tijd op een krukje ergens zit te wachten, maar wie weet mag en kan ik straks meer. En anders, nog maar 9,5 week te gaan, waarvan 2 weken geen kindergeneeskunde maar community medicine. Bring it on!
24 Oktober 2014
Dag 16: Laatste dagje van de rondreis
Vandaag hadden we een lekker vrij dagje in Mamallapuram. Het is echt een heel leuk dorpje, lekker rustig en veel leuke winkeltjes. Vanochtend begonnen we met zijn vieren aan een fietstocht door het dorpje hier, met een gids die ons goed rondgeleid heeft, maar ook nog eens heel veel wist van Amsterdam :P
We begonnen de fietstocht met een uit steen gehouwen monument. Allemaal mooie figuurtjes die ze in de rots hadden gemaakt. Heel mooi. Daarna zijn we verder gefietst naar een vissersdorpje in de buurt. Hier haalden de mannen 's ochtends vroeg de vangst binnen; en met vroeg bedoel ik half 5 's ochtends. Rond een uur of 9 waren ze dan weer terug in het dorpje en dan begon de veiling van de gevangen vis. Hier stonden de vrouwen dan de vis te kopen. Nadat dit gedaan was, gingen ze de vis schoon maken en dan gingen de vrouwen de vis verkopen op de markt. Heel leuk om dit allemaal te zien; wij stonden zeg maar bij de veiling te kijken. Daarna zijn we nog door het dorpje heen gelopen. Dit dorpje was helemaal vernield bij de tsunami in 2004 en is helemaal opnieuw opgebouwd met hulp van de Indische regering en dit dorpje met name door Duitsland. De mensen die er liepen waren allemaal vrolijk, ook de kinderen zagen er vrolijk en goed doorvoed uit. Allemaal zwaaien als wij voorbij kwamen. Toen we op het punt stonden om te gaan kwamen er nog allemaal kinderen om mij heen staan. Eerst kwamen ze vragen voor chocolade. Dat had ik niet. Toen wilden ze allemaal op de foto. Dus ik mijn fototoestel gepakt en wat foto's van die kindjes gemaakt. Toen pakte ze mijn camera en gingen ze zelf nog foto's maken. Ik heb ze nog niet teruggekeken, ben benieuwd wat voor foto's er allemaal op staan. De kindjes waren in ieder geval heel erg gelukkig en toen we weg gingen werden we ook hartelijk door iedereen uitgezwaaid.
Daarna zijn we naar wat tempeltjes gegaan. Maar de laatste paar dagen heb ik al zoveel tempels gezien dat het niet meer de moeite is om hier diep op in te gaan. Daarna zijn we naar een steenkunstwerk achtig iets geweest. Uit een hele grote rots waren allerlei beelden en tempels gehouwen. Heel mooi. Hier hebben we eventjes rondgelopen en foto's gemaakt. Daarna zijn we nog naar een andere tempel aan zee geweest. Deze tempel was ook beschadigd na de tsunami, maar deze hebben ze helemaal gerenoveerd (met dezelfde stukken). Toen kregen we nog lunch bij een hotel tegenover ons hotel. Helaas kregen we iets wat ik niet echt lekker vond, dus na een paar happen heb ik het weer gewoon laten staan. Toen ben ik nog even overgestoken om nog 2 broeken van hetzelfde materiaal te kopen als die van gisteren, want dat zijn de fijnste broeken ooit. En dan heb ik nu toch zeker wel genoeg van die lekkere wijde broeken.
Vandaag was het echt heel mooi weer en aangezien we een rooftop zwembad bij ons hotel hadden, hebben we de hele middag hier lekker gezeten en gezwommen, heerlijk! Helaas ben ik wel een beetje verbrand. Niet zozeer van het bij het zwembad zitten, met name van de fietstour. En dat terwijl de zon toen helemaal niet zo fel scheen! In ieder geval kan ik zeggen dat ik nu standaard een wit t-shirt aan heb; het ziet er niet uit xD
Daarna zijn we nog even gaan winkelen. Alinda had leuke slippers gekocht bij een schattig oud mannetje en dat wilden Judith en ik ook wel. Dus uiteindelijk zijn we allemaal een paar slippers rijker. En dat schattige oude mannetje maakte ze helemaal zelf. Echt hele mooie leren slippers. En die van mij waren de bandjes wat te groot en toen ging ie die ook nog helemaal voor mij aanpassen. Heel lief. En dat voor maar 400 rs, een goede deal al zeg ik het zelf!
Toen was het tijd voor het laatste avondmaal. Natsa had een beter restaurant gevonden dan gisteren. Op de weg er naartoe vroegen andere toeristen aan een paar van de groep (waar ik bij was) de weg; waarom ze het in godsnaam aan ons vroegen geen idee, want wij kenden de weg daar natuurlijk ook niet. Maar toen waren we wel in een keer onze groep kwijt waardoor we ook verdwaald waren. Wij proberen Natsa te bellen, maar lukte niet. Uiteindelijk zagen we hem gelukkig staan. En konden wij ook eten gaan bestellen. Ik had lekker gegeten die laatste dag.
Daarna zijn we weer terug gelopen naar het hotel. Hier hebben we allemaal afscheid genomen, want het grootste deel van de groep vertrok 's nachts om 1 uur richting het vliegveld. Ik pas om 7 uur. Dus nadat ik van iedereen afscheid had genomen, ben ik boven mijn koffer in gaan pakken en naar bed gegaan. Ik zal iedereen van de groep heel erg missen, want het was echt heel gezellig. Nu moet ik alleen verder en daar heb ik nog helemaal geen zin in.
25 Oktober 2014
Dag 17: vandaag haat ik India en wil ik naar huis
Vanochtend vroeg zou ik met een taxi naar het vliegveld van Chennai gaan, samen met Mel, Karin (de 2 Britse) en Mieke. Dit ging allemaal goed, om iets voor 7 waren we in de taxi op weg naar het vliegveld. Het was volgens Natsa 2 uur rijden, maar na 1 uur waren we er al. Dus kwart over 8 stonden we op het vliegtuig in Chennai. De Britse vlogen om 11 uur en ik om 12 uur. Dus we moesten wachten. Eerst hebben we nog even buiten gezeten, het was echt heel erg warm. Daarna zijn we naar binnen gegaan, hebben we de koffers laten controleren en toen zijn we gaan inchecken.
Ik mocht op de vlucht maar 15 kg meenemen, dus ik wist al dat ik daaroverheen zou zitten. Op de grote vlucht mocht ik nl 30 kg. Niet dat ik dit had, op de heenreis woog mijn koffer 23 kg, maar dat was nog steeds te zwaar. Dus ik met het inpakken al heel veel in mijn handbagage gedaan (deze mag maar 7 kg wegen, maar net of die ooit gewogen wordt). Bij het inchecken bleek dat hij 21 kg woog, dus 6 kg te zwaar. Toen moest ik gaan betalen, maar liefst 1800 rs. Dat is omgerekend zo'n 23 euro, dus dat is wel te doen.
Toen we ingecheckt hadden moest ik natuurlijk ook nog door de douane. Dat ging allemaal best redelijk. Het is hier niet zo streng als in Nederland. Je hebt wel speciale douane hokjes voor de vrouwen en daar moet ik dan persee door. Maar mijn tas moest wel open, want er zat metaal in. Ik had geen idee wat voor metaal erin zat, dus ik netjes mijn tas opengemaakt. Konden ze het niet vinden. En toen kreeg ik een ingeving. Ik had mijn reflexhamer in mijn handbagage gedaan. Dus die was het. Dus ik die laten zien, helemaal moeten uitleggen wat het was, en toen mocht ik doorlopen.
Daarna bij de gate gaan zitten. Nog wat zitten kletsen met de Britse. Die gingen toen weg en toen begon mijn avontuur alleen. De vlucht van Chennai naar Nagpur ging prima. Wel waren er allemaal kleine kindjes aan boord die allemaal zaten te jengelen en te schreeuwen, heel irritant. Ik snap niet dat je met baby's in een vliegtuig gaat zitten. Als er een begon met jengelen gingen alle andere mee doen. En dan al die moeders boos dat ze niet stil waren, dat was misschien nog wel het ergste.
Toen was ik geland in Mumbai en moest ik overstappen op de vlucht naar Nagpur. Hier had ik een uur voor. Gelukkig ging mijn koffer automatisch over naar Nagpur, hoefde ik me daar geen zorgen over te maken en hoefde ik alleen door de douane, waar het verhaal zich weer herhaalde met mijn reflexhamer. Toen ik uiteindelijk weer bij de goede gate zat, bleek mijn vliegtuig vertraging te hebben. Dus kon ik even wachten. Maar in Mumbai was wifi op het vliegveld, dus kon ik even appen en mijn mail kijken. Ik had nog steeds geen mail terug van de universiteit waar ik heen ging, dus de vraag bleef of ik opgehaald werd. Toen mocht ik boarden. Ook in dit vliegtuig zaten weer heel veel kindjes die aan het janken waren. Achter mij zat er ook heen die de hele tijd aan mijn haar wou trekken, waarop de moeder boos werd, en dan ging dat kind maar tegen mijn stoel trappen. Niet fijn en hier werd ik nogal chagrijnig van.
Eenmaal geland in Nagpur begon de ellende. Gelukkig was mijn koffer wel goed aangekomen in Nagpur, want ik zag het er best voor aan dat die in Mumbai achter gebleven was. Maar die kwam gelukkig vrij snel over de band rollen. Daarna ging ik naar de uitgang in de hoop dat er iemand stond. Er stond niemand met een bordje voor mij en alle Indiërs die er stonden, stonden mij voor de verandering weer eens aan te staren. Goed, dacht ik, dan wacht ik even dan zal er dalijk vast iemand komen. Maar na een half uur was er nog steeds niemand. Toen raakte ik lichtelijk in paniek, want ik had geen idee waar ik precies heen moest. Gelukkig had ik het nummer van MGIMS de vorige dag opgezocht en opgeslagen dus kon ik erheen bellen. Dus ik begonnen met bellen. Maar ze spraken geen Engels en toen werd er gewoon opgehangen. Ik nog eens geprobeerd, deze keer in plaats van een heel verhaal begonnen met de vraag: do you speak english. Het enige wat ik terug kreeg was: no ma'am, I'm not english. En dan begon ie weer in hindi. Dus dit ging niet werken. Toen was ik helemaal in paniek. Stond ik daar op het vliegveld van Nagpur, geen idee waar ik precies heen moest en niemand die bij het MGIMS engels sprak...
Toen ik mama gebeld, helemaal in paniek. Dit hielp natuurlijk ook niet, die kon niks doen. Maar aangezien ik daar stond te snotteren kwam er een militair mannetje vragen of het goed ging. Dus nadat ik opgehangen had met ons mam, stonden er inmiddels 3 militaire mannetjes met grote geweren om mij heen, die zich afvroegen of ze mij konden helpen. Deze mannetjes spraken gelukkig redelijk Engels. Ik mijn situatie uitgelegd en hun iemand erbij gehaald die toen voor mij zijn gaan bellen naar MGIMS. Die kwamen in eerste instantie ook niet verder, dus hadden ze mij maar ergens neergezet van: wacht maar, komt goed, wij regelen het, doe maar rustig. Ik daar 1,5 zitten wachten en uiteindelijk hadden ze iemand aan de telefoon die iets over mij wist en die engels sprak!! Dus toen kon ik mijn verhaal doen. Ze gingen er dus vanuit dat ik pas op maandag kwam... Terwijl ik mijn vluchtschema 3x heb gemaild! Die Indiërs zijn echt niet capabel iets goed te doen.
Maar in ieder geval, de reden dat er dus niemand was, was omdat ze er vanuit gingen dat ik maandag pas kwam. Dus nu had ik 2 opties. Wachten op hun busje, waardoor het nog 4 uur duurde voor ik er was, of een taxi nemen. Dus ik gekozen voor de taxi, want dat scheelde weer 2 uur reizen. Ik die militaire mannetjes en dat meisje heel erg bedankt voor alles wat ze voor mij gedaan hadden en toen in de taxi gestapt.
Ik zat er nog steeds helemaal doorheen. Ik haatte India, ik vond alle Indiërs incapabel en wou gewoon naar huis toe. Nog eens naar huis gebeld dat ik inmiddels in een taxi zat en dat ik er dan hopelijk in 2 uur was. Maar ik had het helemaal gehad. Taxichauffeur nog vragen of alles goed was. Pff, ik wou echt niet meer. Na 2 uur waren we in de buurt, maar wist de taxichauffeur ook de weg niet meer precies en moest ie het aan iedereen vragen. Maar uiteindelijk waren we er.
En toen waren we bij het meisjes hostel. Het is echt net een gevangenis. Ik verstond de mensen amper. Maar de bazin spreekt redelijk engels. Ik vanalles in moeten vullen. En alle regels aan mij uitgelegd. Toen werd ik naar mijn kamer gebracht. Ik was echt al verdwaald, zo groot het hier is. Toen werd ik in mijn kamer gedumpt. Heel groot, maar heel smerig. Ik durf er niet eens naar de wc of te douchen. Ik kon mijn klamboe nergens ophangen. Ik verstond ze niet. Ze wouden eigenlijk dat ik mijn kamer met iemand wou delen, maar die wilde niet met mij delen. Helemaal niet erg, ik wou mijn kamer ook niet delen met een rare Indiër. Toen ik uiteindelijk alleen was, voelde ik me nog rotter. Ik wou meer naar huis dan ooit. Toen kwam er een vrouw terug die absoluut geen engels spreekt, alleen maar hindi. Dus die was hele verhalen aan het vertellen, maar geen idee wat ze zei. Ik kreeg een knuffel, want ik was aan het huilen. De mensen zijn best lief, alleen ze kunnen niks goed doen.
Toen kwam er uiteindelijk een van de meisjes die hier zit. Het is er nu heel rustig, want het is vakantie, dus er is bijna niemand. Maar ze was gestuurd door dat Indische vrouwtje omdat ik heimwee had. Zij sprak wel Engels en was heel aardig, dus dat hielp wel een beetje. Maar de heimwee is nog lang niet weg. Ik voel me heel vervelend nu en vraag me af hoe ik hier 12 weken ga overleven. Hopelijk gaan ze snel voorbij waardoor ik weer naar huis kan. En als het echt niet beter gaat, dan stop ik er gewoon mee en kom ik naar huis! Op dit moment haat ik India en ik weet zeker dat ik nooit meer terug kom naar dit land als ik eenmaal weer thuis ben!
26 Oktober 2014
Dag 18: nog steeds heimwee
Vanochtend heb ik lekker uitgeslapen. Ik was erg moe van al het reizen en de stress en ben dus vrij snel in slaap gevallen. Ik voelde me nog steeds ellendig en wilde nog steeds naar huis. Als ontbijt heb ik vanochtend koekjes op, ik wist namelijk niet waar ik ergens ontbijt kon halen. Gelukkig had ik de biscuitjes nog. Hopelijk kan ik binnenkort boodschappen doen en iets van ontbijt kopen, want Winnie (mijn overbuurmeisje, die eigenlijk Aditi of zoiets heet) zei dat het ontbijt iets raars was.
Toen kwam de bazin van het hostel langs om te vragen hoe het ging. Ik heb nog eens gevraagd voor Internet en voor de klamboe. Internet is helaas nog niet geregeld, maar binnen een half uur stonden er mannetjes voor de deur die mij gingen helpen met mijn klamboe. Uiteindelijk hadden ze me klamboe hangen, maar wel op een verschrikkelijke manier. Dus toen ze weg waren, heb ik hun werk deels ongedaan gemaakt en zelf de klamboe op de juiste manier op gehangen. Ze wouden niks van mij aannemen, dus had ik ze gewoon hun gang laten gaan, maar nu hangt ie netjes.
Daarna heb ik maar veel zitten lezen en spelletjes zitten doen. Er is verder niet zoveel te doen hier. Ik kan ook nergens echt lekker zitten, want op mijn bed hangt nu die klamboe en dan heb ik nog een bed staan, maar dat is echt heel vies. Ik heb het tegen de muur geschoven en er een kleed overeen gelegd, dat ik toch een beetje fatsoenlijk kan zitten. Verder heb ik ook geprobeerd te wassen. Dat ging volgens mij niet zo goed en volgens mij zijn mijn kleren nog niet echt schoon, maar ze hangen nu te drogen in mijn kamer.
's Middags ben ik met Winnie gaan lunchen in de mess. Dit is een soort eetkamer hier in het hostel. Ik vond het eten niet lekker. Rijst met iets raars erbij. Het was weer pittig. Ik heb een klein beetje op, maar echt niet veel!
Ik had om 5 uur met Winnie afgesproken zodat ze me even kon rondleiden. We gingen eerst naar de kantine. Dit zit buiten het meisjes hostel en daar kan je fatsoenlijk eten kopen. Hier heb ik een kaas sandwich op. Deze was echt ontzettend lekker! Daarna gingen we naar de winkeltjes. Deze waren alleen dicht, want het is natuurlijk zondag. Maar nu weet ik waar het is.
De rest van de avond heb ik maar weer zitten lezen en spelletjes doen. Heb nog even met Daan gebeld. Dat vond ik heel fijn, want ik vind het hier nog steeds verschrikkelijk en heb nog steeds veel heimwee. Om half 10 moet ik me elke avond melden bij de Warden, zodat ze controleren dat ik er nog ben en niet stiekem ben weg gelopen of zo. Niet alleen bij mij hoor, iedereen die hier zit moet zich dan melden.
Morgen begin ik aan mijn stage. Ik hoop dat het dan allemaal wat leuker wordt. Want zo ga ik het geen 12 weken volhouden! We zullen zien...
27 Oktober 2014
Dag 19: Eerste dag in het ziekenhuis
Vanochtend moest ik om 10 uur naar de dean's office. Dus ik kon nog een dagje lekker uitslapen. Ik was om half 9 opgestaan en had besloten dat ik toch een keer hier moest gaan douchen, ook al vind ik de badkamer heel smerig. Het water was koud en de douchekop kapot, dus heel erg prettig was het niet. Maar ik heb gevonden hoe de boiler aan moet, dus wie weet heb ik de volgende keer wel warm water.
Toen om kwart voor 10 ben ik naar de ingang van het meisjes hostel gelopen. Hier moest ik aftekenen dat ik weg ging (dat moet dus elke keer als ik weg ga; en als ik terugkom moet ik tekenen dat ik er weer ben). Daarna werd er een escort voor me gezocht, ik wist namelijk niet waar ik heen moest en mocht niet zomaar alleen weg. Deze vrouw moest mij dus overal heen begeleiden. Als eerste gingen we dus naar de dean's office. Hier werd nogmaals excuses aangeboden voor het feit dat er geen voertuig was om mij op te halen. Daarna werd mij alles gevraagd waar ik niks van wist.
Toen moest ik naar een ander mannetje daar en daar moest vanalles ingevuld worden. Hele formulieren moest ik invullen. En toen dat eenmaal gedaan was, waren we 1 uur verder. Toen moest ik weer naar het andere mannetje en deze zei dat ik 15.500 rs moest betalen voor de accommodatie etc. Maar dit had ik natuurlijk niet op zak, dus moet ik pinnen en dat morgen gaan betalen.
Daarna bracht het vrouwtje dat mij begeleide me naar de kinderafdeling. Ik heb mijn ogen uit gekeken. Het is er superdruk in het ziekenhuis en er lijkt niet echt een logica in te zitten. Ik kwam uiteindelijk bij de kinderafdeling en ook daar was het hectisch. Dat vrouwtje vragen waar ik moest zijn. Toen moest ik daar naar de dokters toe en weer allerlei vragen beantwoorden waar ik het antwoord niet op wist. Het kwam er op neer dat ze niks van mijn komst wisten... Heel goed geregeld.
Ik moest er maar bij komen zitten en met een van de artsen meelopen. Ik keek mijn ogen uit. Ze hadden spreekuur, maar niet zoals ik in Nederland gewend ben. Er zaten zo'n 6 a 7 dokters rond een grote tafel, hier lagen de patiëntendossier op en dan werd er een patiënt opgeroepen die dan bij een van de dokters aan tafel kwam zitten. Dus per dokter 1 patiëntje. Het was een grote chaos. Ik volgde er helemaal niks van. Ook gebeurde alles in het hindi, dus ik verstond er ook nog eens niks van. Af en toe werd wat uitgelegd in het Engels, maar dit was zeldzaam. Wat ik ervan begreep kwamen de meeste kindjes met een verkoudheid, maar wie weet heb ik het mis. Het laatste kindje dat ik zag, een klein babytje, had overduidelijk een schisis (gespleten lip). Heel indrukwekkend om te zien, maar of er iets aan gedaan ging worden kreeg ik dan weer niet mee. Wat ik ook grappig vond is dat ze hier niet allemaal een ooglampje hebben. Dit gebruik je normaal niet alleen om in iemands ogen te kijken, maar ook om de keel te inspecteren. Hier doen ze dat gewoon met een huge zaklamp. Zie je het al voor je: een kindje moet zijn mondje open doen en tong uitsteken en dan schijnen ze met een hele grote zaklamp naar binnen. Het ziet er niet uit!
Om 1 uur was dit spreekuur voorbij en werd gezegd dat ik terug kon naar mijn hostel. Mijn begeleider vrouwtje had ik maar weg gestuurd, want ik vond het zielig als ze daar heel de tijd op mij moest wachten. Ik kon de weg vast zelf ook wel vinden. Ik ben nog even langs de baas van de kinderafdeling gegaan en die zei dat ie een brief had gevonden over mijn komst en nu mijn rooster wist. Op maandag, woensdag en vrijdag was er spreekuur van 8 tot 1 en van 3 tot 5 en daarna gingen we naar de afdeling. De rest van de dagen (dinsdag, donderdag, zaterdag) was er grote visite op de afdeling van 9 tot 11 en daarna was ik dan vrij en kon ik gaan studeren. Maar nu kon ik naar het hostel om iets te gaan eten en dan om 3 uur werd ik terug verwacht voor het middagspreekuur.
Ik ben weer niet in het mess gaan eten. Ik heb nog niet zoveel zin in het eten hier, ik vind het niet bepaald lekker, dus mijn lunch was weer wat biscuitjes en een banaan. Hopelijk kan ik straks ook even boodschappen doen, want mijn voorraad is op en ik wil wat te eten en drinken in huis hebben.
***
's Middags om kwart voor 3 ben ik weer terug gegaan naar het ziekenhuis. Ik weer netjes afgetekend dat ik weg ging. Toen stond ik natuurlijk op tijd bij de poli kindergeneeskunde. Ik was trots op mezelf dat ik de weg had onthouden. Dit ziekenhuis lijkt net een heel groot doolhof en niemand spreekt engels, dus als je verdwaalt bent kun je niet zomaar aan iemand vragen welke kant je op moet. Heel handig. Maar goed, ik had het dus in een keer gevonden. En natuurlijk was ik de eerste. Ik was keurig op tijd, maar in India kennen ze dat niet zo goed. Dus kwart over 3 kwamen de residents aanwandelen. Deze keer waren het geen 6 artsen om de tafel, maar 2. Dus het was al iets minder druk. Een van de first year residents ging mij vanmiddag het een en ander uitleggen, dus dat was wel fijn. Ook wilden ze vanalles van mij weten en met name over de studie geneeskunde en hoe dat in Nederland gaat. Daarnaast vonden ze mijn naam heel grappig. Ze konden het niet uitspreken en toen ik het opschreef vroegen ze zelfs of ik het niet gewoon op zijn Engels kon schrijven...
Rond kwart over 5 waren ze klaar met het spreekuur en gingen we naar de afdeling: peadiatric ward. Dit was weer een grote doolhof en ik had geen idee waar ik precies heen ging, maar ik volgde gewoon de resident. Toen we bij de afdeling waren gingen we kort alle bedjes daar langs. De professor, of arts, of baas (ik weet niet wat ie precies is) vroeg aan mij wat ik wilde gaan opzoeken na vandaag. Hij heeft me wat leerdoelen meegegeven die ik moet gaan opzoeken en bespreken met de residents: dehydratie, thalassemieën en dengue. Helaas heb ik nog steeds geen internet, dus gaat hem dat vandaag niet worden. Misschien morgen.
De kinderafdeling is ook totaal anders dan een kinderafdeling in Nederland. Op een kamer liggen wel 12 kindjes, met daarbij zozo de moeder en soms zelfs de hele familie. Dus het is een chaos op zo'n kamer. Verder zijn het echt hele slechte bedden, volgens mij liggen ze nog beroerder dan mijn bed in het hostel. Het lijkt net een plank met een doek erop! En dan liggen ze allemaal zo dicht op elkaar dat er bijna geen bewegingsruimte is. Als ze een infuus hebben hangt dat aan een ijzerdraadje dat is gespannen tussen de ene kant van de kamer en de andere kant. En het is er echt een herrie! Ik heb ook hier weer mijn ogen uitgekeken.
Na dit rondje mocht ik terug naar het hostel. Dit was weer een hele zoektocht. Want ik had echt geen idee waar ik ergens was. Dus ik liep al meteen de verkeerde kant op zodat de last year resident mij eventjes kwam halen en de andere kant op stuurde. Toen ik aan een bewaker mannetje vroeg waar de exit was, wist hij niet wat ik bedoelde. Gelukkig kende hij het woord girls hostel wel en heeft ie mij een richting in gestuurd. Ik liep nog steeds een beetje verdwaald rond, maar uiteindelijk kwam ik iets bekends tegen en kon ik de weg naar het hostel goed vinden. Gelukkig mag ik naar en van het ziekenhuis nu alleen. Naar de winkeltjes mag ik nog niet. Dus in het hostel heb ik aan Winnie gevraagd of ze met mij naar de winkels wilde gaan, want ik had wat dingetjes nodig. Water, aangezien ik dat hier niet uit de kraan kan drinken zonder heel ziek te worden, WC papier, zeep en anti-muggenspul. Ook waren mijn biscuitjes en bananen op, dus die heb ik ook meteen bijgekocht. Daarnaast moest ik pinnen, want ik moet morgen die kosten voor het hostel en alles betalen. Daarna krijg ik als het goed is ook mijn inlogcodes voor de wifi hier. En dan kan ik eindelijk weer iets online zetten, mijn e-mail checken en niet onbelangrijk: skypen!
Daarna ben ik samen met Winnie naar de mess gegaan om te eten. Het was best goed te eten vandaag, maar weer vrij spicy zodat ik weer niet veel op kon. Ik heb echt het idee dat mijn broeken al losser beginnen te zitten. Maar ik heb vandaag weer chips en koekjes gekocht, dus dat moet helemaal goed komen xD
De rest van de avond heb ik weer wat gelezen en spelletjes gedaan op mijn iPad. Om half 10 moest ik me natuurlijk weer melden. Want tja, stel dat je toch maar eens weg zou lopen... Daarna maar een beetje op tijd naar bed. Morgen moet ik om 8 uur op de kinderafdeling zijn voor grote visite. Wat ik begrepen had van de professor was ik dan ook op tijd klaar en kon ik daarna studeren. Hopelijk kan ik dan langs de dean's office en betalen zodat ik dan op internet kan, want internet is naast water en eten voor mij toch ook wel een levensbehoefte!
***
Ik heb vandaag trouwens een huisdier, er zit een gekko in mijn badkamer. In eerste instantie liet hij me een beetje schrikken, maar echt bang ben ik er niet voor. Ik ging naar de badkamer en toen schoot ie in een keer weg. Ik wist niet wat het was, maar toen ie weer stil zat, kon ik hem goed zien. Ik weet niet of ie er morgen nog is, maar voor vanavond heb ik dus een vriendje.
28 Oktober 2014
Dag 20: Ik snap er nog steeds niks van
Vanochtend moest ik om 8 uur op de kinderafdeling zijn was mij vertelt. Dus ik was er weer netjes om 8 uur. Maar voordat ik iemand bekends zag waren we al weer een kwartier verder. En daarna ben ik ergens op een stoeltje gezet en heb ik kunnen wachten tot half 10. Af en toe werd aan mij gevraagd waar ik vandaan kwam, maar dat was het dan wel een beetje.
Om half 10 kwam de baas en hebben we grote visite gedaan. Dit houdt in, langs alle patiënten lopen die er liggen. Ze praten dan wel Engels tijdens dit rondje, maar dan volg ik er eigenlijk nog steeds helemaal niks van. Ze moppelen of praten binnensmonds of zo, er is in ieder geval weinig van te volgen. Af en toe vang ik een woord op waardoor ik weet dat ze engels spreken, maar voor de rest loop ik er maar wat achteraan. Ik was wel vergeten genoeg te drinken waardoor ik bijna flauw viel, maar gelukkig had ik wat water bij. Ik moet er echt aan denken goed te drinken hier, maar ik drink nooit zoveel dus dit is een beetje een probleempje. Ik moet mezelf hier goed stimuleren te drinken.
Daarna werd ik weer op hetzelfde krukje gezet. Mocht ik weer wachten. Toen gingen ze eten. Mocht ik mee en kreeg ik wat op een bord gegooid dat ik dan maar op moest eten. Het smaakte ok, maar omdat ik echt niet van dat Indische eten houd, eet ik hier echt niet zo veel. Daarna gingen we terug naar de afdeling en daar stond een vrouw met een babytje van 20 dagen oud. Dit babytje ging heel slecht, het was in shock. Het had hypothermie (onderkoeld), sepsis en reageerde niet meer. Dus ik heb even gekeken hoe ze dit kindje opvingen. Hij werd onder een warmtelamp gelegd om zo op te warmen, er werd een infuus geprikt en hij kreeg medicijnen toegediend. Daarna ben ik weer naar het krukje gestuurd en moest ik leren om ontslagbrieven te typen, want dan kan ik dat de volgende keer zelf doen. Dus ik zie het al gebeuren, omdat ik hier niet met de patiëntjes kan praten omdat er niemand engels spreekt, wordt ik de secretaresse en mag ik al die kutbrieven gaan typen. Wat een leuk vooruitzicht...
Daarna vroeg ik wat nu precies mijn werktijden zijn. Niemand lijkt hier antwoord op te hebben. Oftewel ik moet het zelf maar een beetje kijken. Nou daar heb ik dus niks aan. Ik om half 2 terug naar het hostel gelopen, en gezegd werd dat ik om 5 uur weer terug moest zijn voor de volgende visite.
In het hostel aan de warden gevraagd of ik kon betalen aan die vent zodat ik ook eindelijk een keer wifi had. Nee, dit kon pas om half 3, ze hadden nu lunch pauze (die hier dus 2,5 uur duurt of zo...). Dus ik maar naar mijn kamer en daar de was gedaan en wat zitten lezen tot het half 3 was. In een keer hoorde ik iets rammelen, net of er een zak plastic of iets omviel. Dus ik naar de badkamer gelopen, waar het geluid vandaan leek te komen. Toen ik weer terugliep naar de andere kamer, hoorde ik het geluid weer, maar kwam het van buiten. Dus ik naar buiten gekeken, zaten er 3 aapjes voor mijn raam blaadjes te eten. Weer 3 nieuwe vriendjes. Gelukkig kunnen ze niet binnen komen, want ik vind het alleen leuk om ze vanaf een afstandje te zien, maar ze zitten dus echt op nog geen meter afstand :)
Toen naar die man om te betalen. Dit allemaal geregeld, alle bonnetjes mee naar huis gekregen, wist hij ook niets af van wifi. Werd ik weer naar de volgende gestuurd. Nu was ik er klaar mee. Ik ging niet bij de warden weg voor ik wifi had... Dus ik mijn betaalbon ingeleverd bij de warden en gezegd dat ik nog steeds geen wifi had en dit persee wilde hebben. Nu was het eindelijk duidelijk en dus ging ze eindelijk mailen en bellen. Ik moest mijn laptop (iPad) gaan halen en dan binnen 10 minuten zou het geregeld zijn. Dus ik mijn iPad opgehaald en weer terug. 10 minuten wachten hier, dan kwam er iemand... Na 3 kwartier natuurlijk nog niemand. Toen uiteindelijk moest ik naar het ziekenhuis naar de internet afdeling of zoiets en daar werd voor mij heel makkelijk en snel een account aangemaakt zodat ik kon inloggen op wifi. Toen waren we inmiddels al weer 1,5 uur verder. Maar hey, ik heb eindelijk wifi, eindelijk ben ik weer bereikbaar!
Daarna moest ik om 5 uur weer terug zijn in het ziekenhuis hadden ze gezegd. Kwam ik daar aan, zei de resident dat de 'sir' (oftewel de baas) niet kwam voor visite. Dus ik kon eigenlijk weer naar huis. Maar ik had zoiets, ben er nu toch. Helaas had ik er niet veel aan, want deze keer ging alles in het hindi, of hun eigen taal, welke taal dan ook. Ik verstond het in ieder geval niet. In India hebben ze overal een eigen dialect, in elke stad of omgeving of zo, maar voor mij klinkt alles raar. Daarna vroeg een andere resident aan mij of ik zin had om bloed af te nemen bij een kindje. Ik dacht, waarom niet, dan heb ik tenminste nog iets gedaan. Wel wat anders dan bij een volwassenen bloed afnemen, maar in 1 keer gelukt! Ik was trots op mezelf. Daarna nog even gezellig staan kletsen met deze resident. Dat doe je hier schijnbaar heel veel, want iedereen wil vanalles van mij weten. Deze resident had het ook over kerst etc. Want hij was christelijk en niet hindoe. En hij dacht dat ik ook nog streng gelovig was, dus hij vroeg of ik zondag mee wilde naar de kerk. Dat heb ik toch maar vriendelijk afgewezen en hem uitgelegd dat ik niet zo heel gelovig ben ook al kom ik uit een christelijk land. Hij keek wel een beetje teleurgesteld. Het was ook heel vriendelijk van hem, maar naar de kerk, nee bedankt.
Toen terug naar het hostel. Ik kon eindelijk alle talloze whatsapp berichten en e-mail bekijken. Joehoe! Beetje jammer dat mijn telefoon vastliep van alle gemiste berichten. Maar lekker even kunnen appen, mailen en mijn portfolio bijwerken. Heel erg fijn. Daarna naar de mess gegaan om te eten. Weer niet echt iets lekkers... Ach ja.
Vanavond zou ik eigenlijk moeten gaan studeren, maar ik heb niet veel zin. Daar begin ik morgen dan wel aan. Ik heb al leerdoelen opgekregen, maar dat komt nog wel. Nu moet ik even genieten van mijn internet. Vanavond lekker skypen en facebooken en weet ik niet wat allemaal. Eindelijk weer een lichtpuntje, want tot nu toe waren het allemaal tegenvallers. Leuk vind ik het hier nog steeds niet, ondanks de aardige mensen hier, maar ik begin te wennen en het wordt al iets minder verschrikkelijk. Het blijft jammer dat ik moeite heb met het engelse accent hier en ik de mensen die engels kunnen dus maar amper versta. En dat ik de meerderheid van de tijd op een krukje ergens zit te wachten, maar wie weet mag en kan ik straks meer. En anders, nog maar 9,5 week te gaan, waarvan 2 weken geen kindergeneeskunde maar community medicine. Bring it on!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
