Up en Down

05 November 2014
Dag 28: Geen toestemming

Vanochtend was ik om 9 uur weer in het ziekenhuis. Ik was helemaal gelukkig, want ik had cornflakes als ontbijt gehad. Das 10x beter dan die droge biscuitjes. Maar toen kwam ik dus om iets over 9 aan in het ziekenhuis, zegt een van de residents tegen mij: 'je bent laat vandaag...' Oke, dus, dacht ik bij mezelf. Het is niet zo dat je mij iets leert als ik eerder kom. En inderdaad, ik heb die ochtend weer niet echt iets geleerd. Wel geleerd dat alle residents opstaan wanneer de sir of de professor binnen komen lopen. Ziet er heel grappig uit. Ik voel me niet geroepen om ook op te staan, want ik wordt door die hele man genegeerd en niemand heeft tegen me gezegd dat dat moet. Ook was er vandaag een meisje van een jaar of 8 die engels kon. Ik stond versteld. Ik werd in een keer aangetikt, kijk ik om, zie ik 2 grote donkere ogen naar mij staren: 'what's your name?' Ik was echt verbaasd. Dus ik gezegd hoe ik heette en naar haar name gevraagd: 'My name is Syri' (of iets in die richting). Toen ook nog de vraag: 'what are you?' haha. Het was een verassing een lief schattig meisje engels tegen mij te horen praten. Heel leuk. En sommige komen vaker terug op de poli, dus ook nu kwam er een meisje dat ik al eens eerder had gezien. Ze herkende me nog en begon vrolijk naar mij te zwaaien. Ze verstaan me voor geen meter, maar ze vinden me allemaal leuk. Nou ja, sommige vinden mij ook eng en beginnen spontaan te huilen als ze komen. Niet alleen naar mij, met name naar de dokters hier. Ik ben interessant. De meeste kleintjes zitten me constant aan te staren met die schattige bruine oogjes. En als ik dan zwaai worden ze in een keer verlegen. Super schattig toch.

Rond 1 uur ben ik terug naar hostel gegaan. Daar heb ik Aditi opgezocht. We zijn samen gaan eten in de mess en daarna gingen we naar de winkels om een simkaart te gaan regelen. Daarvoor had je een pasfoto nodig, dus die eerst laten maken. Daarna naar het winkeltje voor de simkaart. Uiteindelijk bleek dat ik er geen aan kon vragen, dus had Aditi er maar 2 aangevraagd: 1 voor haarzelf en 1 voor mij. Nu moeten ze nog geactiveerd worden en dan moet ik internet kopen, maar als het goed is heb ik dan morgenavond of de dag ernaar overal goed bereik en kan ik ook gewoon appen vanuit mijn kamer in het hostel.

's Middags om 3 uur was ik weer terug in het ziekenhuis. Deze middag werd me in een keer wel wat uitgelegd. Nu vond ik het ook wel genoeg om er gewoon bij te zitten, dus ik vroeg op een gegeven moment of ik ook mocht ausculteren (luisteren) en heb toen gewoon mijn stethoscoop gepakt en ben mee gaan luisteren. Toen kreeg ik ook uitleg. Ik was verbaasd! En de rest van de middag bleef ik uitleg krijgen. Dat was erg fijn. Daarna werd ik naar de afdeling gestuurd voor de ronde. Maar deze was al voorbij toen ik daar aankwam. Toen moest ik mee thee gaan drinken met de professor en de residents. Alleen de thee hier is te smerig voor worden, ze gooien er ook melk in en zo, bah. Dus kreeg ik een pakje appelsap. Niet dat ik dat nu zo lekker vind, maar ik kon niet alles blijven weigeren.
Daarna met de residents terug gelopen naar de afdeling. Hier zeiden ze dat ze me morgen mee gingen nemen naar Nagpur. De grootste stad hier in de buurt. Dus ik moest maar toestemming vragen aan de warden. Maar die is er nu niet. Dus moest ik toestemming vragen aan degene die waarneemt voor de warden. Ik had geen idee wie dat was. Dus ik naar hostel gelopen, nadat ik ook Yogee mijn telefoonnummer had gegeven voor appen. Daar op zoek naar Aditi. Die was op haar kamer en haar tante was hier ook. Die is al afgestuurd en is hier dus weg. Maar zij hebben mij geholpen. Ik kreeg het nummer van de waarnemer van de warden. Heb met hun telefoon daarheen gebeld en zij zei dat ik toestemming aan de dean moest vragen dmv een aplication form. Die moest ik dan bij de night call inleveren.

Maar eigenlijk was het plan om morgen naar Wardha te gaan met Aditi en Shreya. Maar dat ging nu dus niet door. Dus gingen we vanavond maar naar Wardha om de laptop van Shreya op te halen. De tante van Aditi kon ons erheen brengen. Helaas hebben we verder niet gewinkeld. Het was er nu heel druk, want morgen is er (alweer!!) een feestdag. Dus nadat we de laptop opgehaald hadden zijn we terug gereden. Onderweg eerst gestopt voor ijs, ik had een lekker bolletje chocoladeijs. Ik weet dat je erg voorzichtig moet zijn met ijs hier, want er zit melk in en daar kan je dan ook weer ziek van worden, maar af en toe moet je dingen gewoon proberen. Daarna gingen we nog ergens eten. Bij het tentje waar we de vorige keer eten hadden besteld en ik er wat ziek van was geworden. Deze keer heb ik het iets voorzichtiger aangedaan een een vegetarische clubsandwich op, maar hij was heel erg lekker en ik heb goed gegeten. Hopelijk morgen geen last van mijn buik, anders eet ik daar echt niet meer ;)

Toen terug naar het hostel. Daar werd ik bij de waarnemer voor de warden geroepen. Ik moest haar het nummer van Kanchan geven, want ook hij moest een aplication form indienen. Daarna ben ik naar de mess gegaan voor internet. Toen naar Aditi voor de night call en daar hebben we nog snel de aplication form geschreven. Toen ik bij de night call aankwam, werd gezegd dat ik de dean moest bellen voor toestemming. Dus toen stond ik daar met een telefoon in mijn handen te bellen naar de baas van het ziekenhuis om toestemming te vragen. Eerst moest ik 3x mijn naam zeggen omdat hij me niet verstond. Daarna alles netjes uitgelegd en toestemming gevraagd. Maar ik kreeg helaas geen toestemming om te gaan. Morgen was het te druk en dan vond het niet slim om mij daarheen te laten gaan. En de volgende keer moest ik het maar aan de warden vragen, dus moest ik maar wachten tot die terug was. Helaas, daar ging mijn uitje... Heel teleurstellend. Ook de residents vonden het jammer; want die had ik natuurlijk meteen geappt dat ik geen toestemming had. Maar nu gaan ze me een andere keer meenemen zeggen ze. Ben benieuwd.

Daarna nog eventjes geskyped met Minouck en toen richting bed. Want ik had vannacht heel slecht geslapen, nog slechter dan anders, dus ik ben vrij moe. Hopelijk slaap ik vannacht wel een keertje goed, maar ik betwijfel het. Morgen heb ik maar meteen andere plannen gemaakt. Morgen wordt ik aangekleed als echte Indiër en gaan ze bij mij zo'n bruin tattoo ding maken. Ik ben benieuwd. Het wordt vast weer heel gezellig!


06 November 2014
Dag 29: Ik voel me een gevangene

Vanochtend ging ik weer rond 9 uur naar het ziekenhuis. Alleen toen ik hier aankwam zag ik niemand van de residents. Ik toch een half uur zitten wachten, nog steeds niemand. Toen ben ik rond gaan kijken en toen ik nog niemand kon vinden, toen ben ik maar weer balend terug gelopen naar het hostel. Als ze gewoon eventjes tegen mij gezegd hadden dat het een echte vrije dag was en ik niet hoefde te komen, dan had ik gewoon in bed kunnen blijven liggen en uitslapen. Eenmaal terug in het hostel ben ik terug in bed gekropen, want ik baalde en had geen zin om me de hele dag te gaan vervelen.

Na de hele ochtend in bed te hebben gelegen, heb ik 's middags wat gelezen en gepuzzeld. Ik had vandaag echt weer een baaldag. Het begon allemaal prima. Wat in de zon zitten lezen etc. Maar op een gegeven moment ben je daar wel klaar mee. En dan het feit dat je niet alleen ergens heen mag en je dus nergens heen kunt (omdat je geen toestemming krijgt en iedereen te druk is met leren hier voor de examens zodat niemand mee kan). Dus toen begon ik te balen. Begon ons mam ook nog of ik vandaag iets geleerd had: 'nee natuurlijk niet, ik leer hier bijna niets!' En toen dat ik dan maar van stageplaats moet ruilen (net of dat zo makkelijk gaat...). Toen ging ik nog meer balen. En toen ging ik aan Rhiannon vragen wat die hier allemaal gedaan hadden, aangezien je nergens heen mag. Maar die waren wel naar allerlei dingen in de buurt geweest: 'moet je gewoon zeggen dat je naar Wardha gaat'. Helaas zit ik hier alleen en mag ik ook niet alleen naar Wardha. Oftewel, ik zit hier gewoon echt opgesloten. Ik krijg nergens toestemming voor, ik mag niet alleen (en helaas ben ik hier toch echt alleen) en alle meisjes in het hostel die normaal echt wel mee zouden gaan, moet nu allemaal studeren voor de examens (die zo'n beetje de hele periode dat ik hier zit duren...) Wat een geluk heb ik toch!

's Avonds ging het al weer iets beter. Aditi en Shreya hadden me meegenomen om te gaan eten bij de kantine. Hier heb ik broodje hamburger en ei op. Daarna zijn we eventjes naar de winkels gelopen waar ik eindelijk een sleutelhanger voor mijn sleutel heb gekocht, zodat ik die niet zo makkelijk kwijt raak. Ik had er een elastiek om gedaan zodat ik hem om mijn pols kon hangen, maar ik werd daar nogal om uitgelachen door iedereen. Maar nu kan ik met sleutelhanger in mijn tas doen en kan ik hem ook weer terugvinden. Toen we terug in het hostel waren, hebben ze mij nog aangekleed als Indiër. Dat wilden ze heel graag een keer doen. Dus ik iets van Aditi aan gekregen, een kurti heet het geloof ik. Ik moest mijn haar los doen, oorbellen in (terwijl ik die in geen 6-7 jaar meer in heb gehad geloof ik xD). En toen nog op de foto natuurlijk. Ik mocht de kleren niet meer uitdoen. Ik moest maar zo gaan skypen in de mess en ik moest ook zo naar de attendence om half 10. Ik gezegd dat ik dat alleen deed als ze met me mee liepen, want ik durfde niet alleen.

Ik in de mess zitten skypen met Myrna en daarna met Daan. Allemaal starende mensen om mij heen, nog meer dan anders. Iedereen die naar mij toe kwam om te vertellen dat ik er vanavond zo leuk uitzag. Er werd nog meer naar mij gezwaaid dan anders. Ook toen ik naar de attendence ging. Heel apart. Maar op het eind was ik gewend aan de kleren. Ze zaten vrij comfortabel en ook de schoenen waren erg leuk. Mijn doel voor zaterdag, als we naar Wardha gaan, is om zo'n ding in het oranje/paars te vinden; leuke outfit voor carnaval dacht ik zo :)


07 November 2014
Dag 30: Eindelijk goed bereik

Vanochtend kwam ik weer rond 9 uur aanzetten bij de o.p.d. (wat hier staat voor spreekuur). Er werd meteen een moeder met kinderen naar mij toe gestuurd. Ze sprak geen hindi of maharati, maar alleen engels; dus moest ik dat maar doen. Ik had alleen geen idee wat de bedoeling was, want kind 1 had ie al uitgevraagd, geen idee wat ik daar verder nog mee moest doen en ik had ook echt geen verstand van het probleem van dat kind: CNS (vertraagde ontwikkeling of zoiets). Daarna kind 2, ik daar maar alles zo goed mogelijk uitgevraagd en toen maar weer doorgestuurd naar Yogee die net binnen kwam wandelen. Ik had geen idee wat de bedoeling was. Maar de residents hadden niet zoveel zin om engels te spreken (zoals altijd, dat is de reden dat ze me niks uitleggen), dus moest ik het maar doen. Zo werd het ook letterlijk tegen mij gezegd.

Verder heb ik zo af en toe wat geausculteerd en de kindjes een beetje vermaakt. Heel af en toe kort uitleg gehad. En toen ben ik weer richting hostel gelopen om te gaan eten. Ik had geen zin in de mess, dus had ik noodles gemaakt. Daarna wat zitten lezen en zitten appen. En toen rond 3 uur weer terug naar het ziekenhuis gelopen, waar ik 's middags eigenlijk weer helemaal niks gedaan heb. Ik had geen zin om ook nog langs de afdeling te gaan voor rondes, dus dat heb ik lekker geskipt en ik ben om 5 uur gewoon terug naar het hostel gelopen.

Daar heb ik eventje zitten lezen. Daarna ben ik met Aditi naar de winkels gelopen om daar internet te kopen voor op mijn telefoon. Gisterenavond werkte de sim namelijk in een keer en dus kon ik vandaag internet kopen. Ik heb 1gb 3g internet voor 3 euro. Yay! Nu ben ik eindelijk ook in mijn kamer goed bereikbaar en hoef ik niet steeds naar de mess te lopen voor appjes! Ik ben helemaal blij. Daarna zijn we nog even naar Shreya gegaan, haar moeder was gekomen om hier even te logeren bij haar. Hele aardige vrouw, die mij vol wou stoppen met heel veel eten (wat ik niet lekker vond...). Daarna nog in de mess gaan eten, maar ook dit was nog steeds erg smerig. Daarna nog lekker zitten kletsen op internet (in mijn kamer!!!). En daarna lekker naar bed toe.


08 November 2014
Dag 31: Gandhi's ashram

Vanochtend was ik weer iets over 9 in het ziekenhuis. Ik hoefde niet lang te wachten of de 'prof' kwam aanlopen voor de rondes. Daarna zijn we nog het ziekenhuis doorgelopen en kwamen we uiteindelijk terecht bij de NICU. Dit is de opvang voor de net geboren babytjes. Niet dat we daar nu veel gedaan hebben, maar er werd wel tegen me gezegd dat ik daar ook nog 2 weken heen zou gaan. Dit vond ik leuk om te horen, want het lijkt me erg interessant om daar ook heen te gaan. Misschien dat ik daar wat meer leer, omdat ze dan wat meer tijd hebben om dingen uit te leggen. Daarna zijn we gaan 'ontbijten'. Ik heb het bij een pakje appelsap gehouden, want ik had al gewoon ontbeten. Daarna heb ik 4 ontslagbrieven getypt en toen mocht ik naar het hostel. Wel had Kanchan gezegd dat hij mij mee ging nemen naar Gandhi's ashram, maar dit had ie al eens eerder voorgesteld, dus of het deze keer wel echt ging gebeuren was de vraag.

Toen in het hostel was ik aan het appen met ons mam over of ik naderhand wil gaan reizen of niet. Vandaag zouden we dat gaan beslissen, maar ik weet nog steeds niet wat ik wil. Ik wil eigenlijk heel graag naar huis, maar ik denk ook dat ik heel erg veel spijt ga krijgen als ik niet meer ga reizen. Ik ben hier nu en ik wil dus eigenlijk ook wel de Taj Mahal enzo zien. Maar ik denk niet dat het slim is om om kerstvakantie te vragen en dan te gaan reizen, want ik denk niet dat ik dan nog terug wil naar deze gevangenis. En ik wil ook niet alleen, want dan ben ik bang dat ik weer ergens ga stranden (plus ze zeggen hier dat dat toch niet zo'n veilig idee is). Dus nu is de vraag of ik een rondreis kan vinden voor naderhand. Ik hoop dit heel erg, want dan kan ik nog gaan reizen en de reis door India op een leuke manier afsluiten!

Daarna zat ik in de mess te googlen naar opties voor rondreizen door India. Ik had de moed al opgegeven dat we naar de ashram gingen, want hij had gezegd half 2 en het was inmiddels half 3. Maar toen kreeg ik in een keer een appje dat ik binnen 15 min buiten het hostel moest staan en dan kwam hij me halen om te gaan. Jippie, zou ik toch nog ergens heen gaan. Want Wardha ging niet door vandaag... Dus binnen 15 min stond ik klaar. Kwam ie aanrijden op zijn moter. Uhm, ik zag het niet zo zitten om achterop die moter te gaan zitten zonder helm, in het doodenge verkeer in India. Maar hij verzekerde me dat het veilig zou zijn. En ik dacht, anders kom ik nooit ergens. Dus ik toch maar achterop geklommen. Het was doodeng, maar we kwamen veilig aan bij de ashram.

Daar wat rondgelopen. Kanchan mij vanalles vertelt en uitgelegd. Schijnbaar was daar vroeger de campus en kregen ze daar les. Dus hij wist er best veel van. Daarna gingen we naar de overkant, waar een soort van museum was met het levensverhaal van Gandhi. Best interessant. Ik ben erachter gekomen dat Gandhi heel veel betekent heeft hier (natuurlijk wist ik dat al een beetje, maar nu wist ik waarom en hoe: hij was door de britse uit de trein gegooid omdat de eerste klas voor blanke was en niet voor donkere mensen). Ik wist ook niet dat Gandhi vermoord was. En het meest interessante vond ik nog wel waarom Gandhi altijd rondliep in alleen die lap om zijn middel. Hij had door India gereisd en gezien hoeveel mensen in armoede leefde en niet eens geld had voor kleren, waardoor hij zwoor ook nooit meer kleren te dragen.

Ik daar ook nog wat geshopt. Ze hadden allemaal hele leuke dingen. Alles hier wordt gemaakt van kadi. Dat is de stof die ze hier gebruiken voor kleren enzo. Hier hebben ze van die spinmachines voor en dan maken ze een draad en met deze draad worden kleren en zo gemaakt. Ik had een hele leuke tas gezien, en een hele leuke portemonnee. En na lang twijfelen dacht ik, oke, ik koop ze wel gewoon. Maar toen ik wou betalen, mocht dat niet. Hij ging alles voor mij betalen... Daarna zag ik nog een leuk beeldje van Ganesha in klei dat ook niet zo duur was. Maar ook deze mocht ik niet zelf betalen. Dus alles werd voor mij betaald. Ik voelde me hier best ongemakkelijk bij. Maar toen ik later aan Aditi vroeg waarom dit zo was, was dit weer zo'n hiërarchisch ding. Als een senior je mee uit nam, dan betaalde deze alles. Dit stelde me iets geruster, maar het is nog steeds ongemakkelijk.

Daarna gingen we nog iets drinken. Het was een soort sap van een bloem met water en specerijen erdoorheen. Ik had nog nooit zoiets op. Ik weet niet hoe ik de smaak kan omschrijven. Ik kon de eerste paar slokken ook niet bepalen of ik het lekker vond of niet. Maar ik dronk het met tegenzin op, dus besloot ik dat het niet lekker was en heb ik het laten staan. Daarna had Kanchan mij weer netjes terug naar het hostel gebracht. Hij moest weer naar het ziekenhuis voor de avondrondes. Onderweg naar huis vroeg hij of ik de moter wou besturen. Dit heb ik toch maar vriendelijk afgewezen. Lijkt me geen strak plan. Achterop zitten vond ik in dit geval al vrij eng, laat staan dat ik op zo'n moter hier rond ga rijden. Ik heb altijd al moter willen rijden, maar om dat in India te gaan doen leek me niet zo slim.

Na weer veilig terug te zijn in het hostel zou ik gaan skypen met Caroline. Alleen er was een stroomstoring in Hilvarenbeek en omgeving, dus internet lag er ook uit. Geen skype. Daarom kon ik ook niet met mama en Oma skypen. Dus na lang in de mess te hebben gezeten voor niks (nou ja, beetje geinternet en nog verder gezocht naar reizen) ben ik terug naar mijn kamer gegaan. Ik moest me gaan insmeren met Odomos, want de muggen hadden me weer gevonden en mijn enkel was een slagveld geworden. Dus ik moest me gaan insmeren. Ik heb ook echt overal jeuk. Gelukkig slik ik elke dag netjes mijn malariapilletjes. Daarna weer terug gegaan naar de mess om te skypen met Daan. Toen ik wou gaan eten, wilde mama en oma skypen. Dus tijdens het eten heb ik met hun geskyped, en tot mijn verrassing was ook Caroline daar aanwezig. Dus heb ik meteen met iedereen geskyped vandaag. Ze hebben hier gezien hoe erg ik van het eten hier geniet (lees: ik trek gekke bekken omdat het smerig is en vaak te spicy) en hebben me dus lekker uit kunnen lachen, tot mijn ipad besloot dat hij mij niet meer in beeld wou brengen. Toen hebben we nog lekker wat gepraat. Daarna ben ik weer naar mijn kamer gegaan om wat te lezen enzo (aangezien ik dat vandaag nog niet gedaan had :o ). Straks om half 10 moet ik me weer gaan melden en Aditi zei dat er vandaag weer een vriendin van haar terug kwam die ik dan kon ontmoeten, dus dat zal ook zeker weer gezellig worden. Al met al vandaag weer een prima dagje.

Opvallend vind ik het wel dat ik moodswings heb. De ene keer vind ik het hier prima (echt leuk kan ik niet zeggen), de andere keer haat ik alles en wil ik naar huis. Ligt eraan of ik iets te doen heb of niet. Wanneer ik de hele dag niet veel te doen heb, dan krijg ik baalmomenten waarop ik alles hier haat. Wanneer ik gezellig met Aditi ben of iets aan het doen ben, dan gaat het op zich allemaal prima. Dit alleen is al een ervaring om mee te maken. Ik zal blij zijn als het over is :P Maar 2 weken gehad, nog maar 8 te gaan.