Weer een week overleefd!
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
14 November 2014 | India, Sevāgrām
Dag 32: Weer niks
Vandaag weer niks nuttigs gedaan. Vanochtend lekker uitgeslapen. Ik had uberhaupt echt heel slecht geslapen. Ik kon maar niet in slaap komen. Plus thuis was BKK aan de gang, dus hier en daar kwamen er ook nog wat appjes binnen. En ik ben super trots dat ze hebben gewonnen!! Alleen kreeg ik een heel groot baalmoment, omdat ik wilde dat ik erbij was geweest. Dus vandaag was stiekem toch wel weer een beetje een baaldag.
's Avonds ben ik bij de kantine gaan eten met Aditi en Lolia. Weer iets nieuws geprobeerd wat ik niet echt lekker vond.
Ik heb geprobeerd een beslissing te maken over het reizen. Dat vond ik erg lastig, maar ik heb besloten dat ik hoe dan ook ga reizen, danwel vragen voor kerstvakantie of erna. Mama gaat in ieder geval morgen voor mij naar shoestring bellen wat de opties zijn.
Daarnaast had ik 's avonds met Judith (mijn ex-roomie) geappt en die zei dat onze gids van de rondreis door zuid een van de reizen ging doen. Dus misschien dat ik dat wel doe, want dat was een erg toffe gids.
Verder heb ik de dag eigenlijk een beetje doorgebracht met lezen. Heel interessant dagje toch...
10 November 2014
Dag 33: Slapen gaat nog steeds niet beter
Vannacht had ik weer echt heel slecht geslapen. Ik weet niet wat het is, maar het slapen lukt me hier niet. Ik ben inmiddels aan het harde bed gewent, dus dat is het probleem niet meer zo, dus waarom ik nu niet in slaap kan komen en doorslapen, geen idee. Nou ja, vannacht hield de jeuk me toch ook wel wakker. Stomme muggen!
Vanochtend was ik weer om 9 uur in het ziekenhuis. Ik heb de ochtend o.p.d. maar doorgebracht met voor me uit staren en studeren in een boek. Tussen de middag terug naar het hostel om wat te eten, maar ik was mijn bord kwijt. Je moet hier met je eigen bord naar de mess om te eten, maar als je dus je bord kwijt bent wordt het moeilijker. Ik had gisteren meloen op en mijn bord ergens laten staan en vanochtend was ie weg. Gelukkig mocht ik een bord van Aditi lenen.
's Middags in het ziekenhuis was niet veel beter. Maar ik heb hier en daar kort wat uitleg gehad. Daarna naar de afdeling voor de rondes, waar ik weer niks van verstond en toen maar weer terug naar het hostel. Daar wat zitten lezen. Uiteindelijk belde ons mam op; ze had met shoestring gebeld. De reis in januari gaat zeer waarschijnlijk niet door, dus naderhand reizen gaat hem zeker niet worden. Nu is de vraag of ik vakantie krijg om te gaan reizen. Ik moet morgen (als het goed is) op gesprek bij de dean en dan kan ik vragen of ik vrij krijg om te reizen. Ik ga proberen de reis met Natsa te boeken dan. Deze valt helaas net niet helemaal in mijn 'officiële' vakantieperiode (die ik hier niet heb), maar ik kan het in ieder geval proberen. Dan weet ik zeker dat er een goede gids is. Er gaat ook een reis die wel precies in de kerstvakantie valt, dit is alleen een single reis. En de vorige keer, toen we door zuid gingen, was de single reis een reis met allemaal jongeren die nogal van een feestje hielden. Nu vind ik dat op zijn tijd ook wel leuk, maar ik ben toch bang dat ik daar niet helemaal tussen ga passen. Dus mijn voorkeur gaat uit voor de reis van 24-12-2014 tot 08-01-2015. Dus dan maar vragen of ik hier vrij kan nemen en dan 2 halve weken werken. Mocht dit niet mogen, dan vraag ik voor 20-12-2014 tot 04-01-2015 die wel precies in de vakantietijd valt. Maar we zullen zien. Daarnaast wil ik ook aan de dean vragen of hij mij kan helpen met de saaie dagen in het ziekenhuis. Misschien heeft hij tips voor mij, of kan hij mij op een andere afdeling zetten waar ik wel iets meer kan doen. We zullen zien.
Ik ben ook nog met Aditi en Lolia naar de winkels geweest. Ik had weer nieuw muggenspul nodig. Die stomme beesten steken me veel te vaak. Het meeste geld hier gaat op aan dat anti-muggenspul en de anti-jeuk. Maar het is wel belangrijk, want ik heb geen zin in dengue of malaria. Maar mijn malariapilletjes slik ik nog altijd heel netjes :) Daarnaast heb ik ook weer wat koekjes gekocht. Het is namelijk toch wel fijn om iets eetbaars op je kamer te hebben, aangezien ik nog steeds niet veel eet in de mess. Maar ik heb toch maar besloten niet meer zoveel chocolade te kopen, want dat is dan ook weer niet heel gezond. Al heb ik vandaag al weer gezondigd en een kinder surprise ei gekocht. Heel erg lekker.
De rest van de avond heb ik nog wat zitten lezen en internetten. Morgen ga ik niet naar het ziekenhuis. Ik ga spijbelen. Ik moet naar de dean's office en ik wil dat eigenlijk het liefste 's ochtends doen. Dus ik denk dat ik iets langer in bed blijf liggen en dan de office bel wanneer ik langs kan komen. Het is meteen een test om te kijken hoe streng ze zijn met wel en niet op komen dagen. Als ik er niks meer van hoor, kan ik het misschien wat vaker (zeker niet te vaak hoor) doen. En anders moest ik morgen langs de dean's office waardoor ik niet kon komen.
11 November 2014
Dag 34: spijbelen
Vanochtend ben ik niet naar het ziekenhuis gegaan. Ik dacht: ik leer daar toch niet zoveel en dan kan ik 's ochtends mooi langs bij de dean. Dus ik wat langer in bed blijven liggen, waar ik echt weer even aan toe was (slapen lukt nog steeds niet). Om half 10 uit bed, even gedoucht en toen naar de man gebeld waar ik mee afgesproken had. Helaas nam hij niet op. Toen maar wat ontbeten (nog steeds heel blij met mijn kellogs) en mijn boek uitgelezen (nummer 5 inmiddels...). Daarna nog eens gebeld. Deze keer werd er wel opgenomen. Maar de dean was er waarschijnlijk 's middags pas weer, dus moest ik om 4 uur nog eens bellen om te kijken of ik dan langs kon komen. Voor niks gespijbeld, ik voelde me bijna schuldig. Tot ik me herinnerde dat het vandaag alleen maar de rondes zijn waar ik toch niks van meekrijg en er maar gewoon achteraan hobbel.
Hele dag maar wat gelezen, spelletjes gedaan en vooral veel muziek geluisterd. Niet echt iets nuttigs dus. Om 4 uur belde ik weer naar die man. Werd niet opgenomen... Ja, je kunt echt wat afspreken met die Indiërs, ze houden zich overal netjes aan, ahum. Om kwart over 4 nog maar eens geprobeerd, en ja hoor, ik kon langskomen om de dean te ontmoeten.
Ik naar de dean's office gelopen. Daar gemeld. Moest ik gaan zitten wachten. Was best zenuwachtig, iedereen deed elke keer zo panisch als het over die man ging. De belangrijkste en grootste baas hier. En dan moest ik hem even ontmoeten en vragen of ik vrij zou krijgen om te gaan reizen. Ik vond het stiekem best eng. Op een gegeven moment werd ik daar naar binnen gestuurd. Daar was de man die ik al eerder ontmoet had ook. De dean was nog aan de telefoon. Daarna was het tijd om eens een praatje met mij te maken. Of het allemaal goed ging. Dat hij gehoord had dat ik vast stond op het vliegveld en ik daar stond te huilen. En dat ze er niks aan kunnen doen, want ik was 2 dagen te vroeg (als ze de 3 mails die ik gestuurd had gewoon gelezen hadden, dan wisten ze dat). Toen over het eten en over het ziekenhuis. Ik gezegd dat het eten te spicy was en ik het in het ziekenhuis nog niet zo leuk vond, maar dat ik morgen daar aan de sir ging vragen of ik iets anders mocht gaan doen. Daar gingen ze me vast wel mee helpen daar, want het waren aardige mensen. En mocht het niet lukken dan moest ik maar terugkomen.
Daarna ging het nog over Nagpur. Dat ik geen toestemming had gekregen. Ze waren aan het controleren of ik niet toch gegaan was... Uh, natuurlijk niet, ik had geen toestemming. Ja, want er waren al studenten geweest die niet naar de dean geluisterd hadden en dus mocht ik nu niet mee zoveel... Heel handig! Het kwam er een beetje op neer dat ze niet wilde dat ik de campus verliet, zeker niet alleen. Jippie, ik voelde me nog niet gevangen hier. Toen ging ik vragen over het reizen. Dit vonden ze een rare vraag, dat had nog nooit iemand gevraagd. Ik moest maar naderhand gaan reizen. Toen ik aangaf dat er dan geen groepsreizen waren en ik niet alleen was, was het eerste wat de dean zei: dan moet je maar een keer terugkomen... Jippie, alsof ik daarop zit te wachten, ik ben nu hier. Dus ik aangegeven dat ik toch echt wilde reizen en dat ik officieel vanuit Maastricht recht heb op vakantie. Ze bleven moeilijk doen. Maar uiteindelijk was het dat ik toestemming moest vragen aan Maastricht, dit zou ik dan naar hun moeten sturen en dan zouden ze het gaan OVERWEGEN. Dus de kans dat ik dan nog steeds niet mag gaan is groot. Ik was hun verantwoordelijkheid, dus wilden ze me eigenlijk niet alleen laten reizen, zelfs niet met een georganiseerde groepsreis.
Heel erg balen. Natuurlijk ga ik het alsnog gewoon proberen. Eenmaal terug in het hostel meteen een mail samengesteld om naar de uni te sturen. Ik denk niet dat hun er moeilijk over gaan doen. Ik mocht van hun in eerste instantie niet eens doorgaan in de kerstvakantie. Dus daarvan ga ik vast toestemming krijgen. Maar dan is het dus nog maar de vraag of ik dat hier ga krijgen. Dus bij deze haat ik deze plek nog meer...!
Verder heb ik vandaag niets boeiends meer gedaan. Weinig gegeten omdat ik het niet lekker vind. Me weer als een nette gevangene gedragen en me om half 10 gemeld. Niet alleen de campus verlaten. Maar dus ook lekker niet naar het ziekenhuis! Morgen ga ik daar vragen of ik iets anders kan gaan doen. Als ik hier opgesloten zit, dan wil ik niet ook nog eens 6 weken voor me uit gaan zitten staren in het ziekenhuis, dan wil ik ook wel degelijk daar iets doen! Ik ben hier om iets leren of in ieder geval iets nuttigs doen met mijn tijd!
12 November 2014
Dag 35: naar de NICU
Vanochtend had ik geen zin om uit bed te komen, maar ik was gisteren al niet gegaan, dus ik vond dat ik vandaag maar weer redelijk op tijd daar moest zijn. Eenmaal daar heb ik denk ik een half uur daar gezeten en toen had ik de moed verzameld om te zeggen dat ik de o.p.d. niet leuk vond en of ik niet iets anders kon gaan doen. Wel netjes erbij gezegd dat dit kwam doordat het te druk was waardoor ze mij niks uit konden leggen en dat ik er door de taalbarrière niks van begreep en er dus alleen maar een beetje bij zat. Toen na overleg met de professor zeiden ze dat ik naar de NICU kon; maar wel nadat ze een aantal keer herhaald hadden dat het dan alleen maar babytjes waren, en geen kindjes... Alsof ik dat niet wist. Ik wist alleen niet waar de NICU precies was, dus stuurde ze een van de helpermannetjes met mij mee om mij daar naartoe te brengen.
Toen werd ik daar gedropt. Wist ik nog niet helemaal wat de bedoeling was, maar gelukkig sprak hier wel iedereen (!), zelfs de verpleging, goed Engels. Dus ik uitgelegd wie ik was en wat ik kwam doen. Ze vonden het helemaal prima. Dus ik mocht naar binnen, moest daar eerst mijn handen voor 2 min wassen en toen een steriel schort aan (wat echt niet zo mooi steriel is als in Nederland, maar het gaat om het idee) en een haarnetje op. Toen mocht ik de NICU (= neonatale intensive care unit) op. Daar stond een PG mij op te wachten, hij had alleen maar weinig tijd, want hij moest naar een keizersnede toe. Ik mocht nu nog niet mee, ik moest eerst leren hoe het bij gewone bevallingen ging. Maar hij was aan het vertellen dat ze me dat gingen leren, en wanneer ik dat kon, dan mocht ik voort zelf babytjes gaan opvangen op de verloskamer. Dat klonk in ieder geval al een stuk beter dan de o.p.d. en de afdeling. Hier heb ik de kans iets te kunnen gaan doen, plus er is geen taal barrière, aangezien pasgeboren babytjes nog niet praten.
Ik daar wat rondgekeken en naar inieminie mensjes gestaard. Ze waren zo klein! En verder daar maar wat gezeten. Toen kwam er nog een andere PG die mij wat uitleg heeft gegeven hoe het er daar aan toe ging en gezellig met mij heeft zitten kletsen. Ik heb haar wat geholpen met statussen schrijven. Nog niet echt een heel nuttig dagje, maar hey, het is pas dag 1.
Rond 1 uur ben ik terug naar het hostel gegaan om daar wat te eten. Ik had gevraagd of ik 's middags terug moest komen. Deze PG wist dat ook niet, maar zei dat ik maar moest doen wat ik zelf wilde. Dus om 3 uur ben ik weer terug gegaan naar de NICU. Hier moest ik weer even wachten, tot er in een keer een alarmpje af ging. Dit betekende dat er een baby geboren werd en dat we dus naar de verloskamers moesten om deze op te vangen. Dus ik achter de PG aan naar de verloskamers, wat stiekem nog best een eindje lopen is. Daar nog net gezien hoe de baby geboren werd. En toen moesten we het gaan onderzoeken. Dit ging heel snel en was zo gebeurd. Wel wat uitleg gehad, maar nog niet zo heel erg veel. Daarna gingen we terug naar de NICU. Hier heb ik weer wat zitten wachten tot de andere PG (van vanochtend) weer kwam. Hij gaf mij een boek om te lezen. Toen ik geen zin meer had om te lezen, ging hij me vragen stellen over wat ik had gelezen en mij er meer uitleg over geven. Dus toch weer het een en ander geleerd. Volgens mij hebben ze hier meer tijd en zin om mij uitleg te geven. Ik kreeg zelfs huiswerk mee om vanavond door te lezen zodat we daar morgen naar konden kijken. Dit onder zijn motto: the eye doesn't see what the mind doesn't know.
Dus toen ik om 6 uur terug in het hostel was, heb ik eerst een half uurtje zitten lezen (hey, ontspanning is ook belangrijk). Toen ben ik naar Aditi gelopen om te vragen of ze met mij in de kantine wouden gaan eten; want na 3 dagen maar 3 hapjes gegeten te hebben, had ik wel weer eens zin in een goede maaltijd. Dat wou ze wel en rond 8 uur zouden we daar heengaan. Daarna ben ik wat gaan studeren. Heb nog even met Inge geskyped. En toen was het tijd om naar de kantine gegaan waar ik redelijk heb gegeten. Het was daar deze keer ook wat spicy (ze waren vergeten aan te geven dat ze daar rekening mee moesten houden), maar het was in ieder geval lekkerder dan de mess. Plus ik ben daar fan van de cheese sandwich :D
Daarna heb ik even zitten internetten tot het tijd was voor de attendence. Daarna heb ik nog ruim een uur zitten studeren! Vandaag goed bezig geweest al zeg ik het zelf. En de dag duurt zo niet zo lang. Hopelijk blijft dit leuk en blijven de dagen voorbij vliegen. Des te eerder ben ik hier weg.
Daarnaast had ik vandaag ook een mail terug van de uni. Ze waren het eigenlijk met de dean eens wat betreft reizen. Want zolang ik hier op de campus bleef, was ik veilig... Maar als ik persee wou gaan reizen, dan zouden ze toestemming geven; zolang ik dan maar wist dat dit op eigen risico was. Nou ja, dat vind ik op zich logisch. Maar nu begon ons mam ook te twijfelen en wilde die eerst met ons pap overleggen. Ik snap niet zo goed wat er deze keer anders is dan de eerste reis, maar alla. Uiteindelijk stuurde ze dat ik maar om toestemming moest vragen en dan maar afwachten wat de uiteindelijke beslissing hier in India gaat worden. Dus of ik mag gaan reizen, blijft nog even spannend... Heb ik eindelijk een beslissing gemaakt, wordt het me nog niet gemakkelijk gemaakt!
13 November 2014
Dag 36: allemaal mini mensjes
Vanochtend was ik om 9 uur weer netjes aangelopen richting het ziekenhuis. Nou ja, de bedoeling was dat ik er om 9 uur zou zijn, maar ik doe het op zijn Indisch. Hele ochtend weer wat zitten wachten. Ook hier is het met name heel veel wachten. Ik denk dat ik daar maar aan moet gaan wennen. Rond half 12 ging de zoemer en moesten we naar de verloskamers om een babytje te onderzoeken. Ik alles uitgelegd gekregen van de PG en daarna samen het formulier ingevuld.
Daarna ben ik naar het hostel gegaan voor pauze. Ik ben niet naar de mess geweest om te lunchen, maar heb wat koekjes op. Het eten rook namelijk helemaal niet lekker toen ik langs de mess liep. Daarna heb ik wat zitten leren en nog wat verder zitten studeren.
Om iets over 2 ben ik weer terug naar het ziekenhuis gelopen. Daar kon ik weer even gaan zitten wachten, maar na ongeveer 3 kwartier mocht ik weer naar de verloskamer. Ik moest er alleen heen van de PG (dr. Monika) en dan zou er daar een andere PG komen. Maar die kwam niet. Bij de gyn dachten ze dat ik kwam om het babytje te onderzoeken, maar na het 1x gezien te hebben voelde ik me daar nog echt niet bekwaam toe. Het gaat wel om een klein mensje en daar wil ik niks aan verpesten. Na 20 min bij dat babytje te hebben gestaan, kwam eindelijk dezelfde PG als vanochtend aan (dr. Mohit). Ik moest ook handschoenen aan doen en de bedoeling was dat ik het ging doen, maar ik had geen idee wat ik precies allemaal moest doen. Ik had het dan die ochtend wel gezien, maar je kunt er niet vanuit gaan dat ik het dan meteen allemaal weet! Maar daar ging hij wel vanuit en toen werd hij een beetje boos op mij dat ik het niet allemaal goed deed. Toen alles klaar was moesten we het document nog invullen. Zei Mohit tegen mij: 'doe jij maar, je hebt vanochtend gezien hoe het moet'. Uh ja, maar toen wist ik ook voor de helft niet wat ik in moest vullen. Maar hij ging er al vandoor. Nou ja, dacht ik, ik maak er wel iets van... Dus ik dat ding zo goed als ik kon ingevuld. Zal vast heel wat belangrijke informatie missen, maar dan had ie er maar bij moeten blijven om het nogmaals uit te leggen. Ik ben niet dom, maar na 1x iets gezien te hebben moet je er niet vanuit gaan dat ik het meteen de volgende keer allemaal foutloos kan.
Daarna terug gelopen naar de NICU. Daar nog met Monika meegekeken. Die vind het leuk om uit te leggen. Of in ieder geval, als ik erbij ga staan gaat ze me dingen uitleggen. En kletsen doen we ook tussendoor. Daarna ging de zoemer weer en moesten we weer terug naar de verloskamers. Weer een babytje geboren. Deze keer werd we me weer alles een beetje uitgelegd. En daarna weer samen dat document ingevuld. Ik was bij het vorige inderdaad een heleboel vergeten. Nou ja, niet mijn probleem. En toen we weer terugliepen naar de NICU zei Monika tegen mij dat ik de volgende mocht doen terwijl ze erbij stond. Prima, ik wil het best doen, maar de eerste paar keer dat ik het doe toch wel onder supervisie. Uiteindelijk zal ik het best alleen kunnen, maar wel nadat ik het een paar keer onder supervisie heb gedaan.
Toen ben ik om iets over 5 terug naar het hostel gelopen. Normaal was dit mijn halve dag, maar ik vind het niet erg om langere dagen in het ziekenhuis te maken als ik iets kan doen. Dan gaan de dagen toch sneller voorbij. En ook al moet ik nu nog steeds veel wachten, ik kan wel iets gaan doen (wanneer er een baby is geboren en de zoemer gaat). Dus is het wel wachten op iets en niet wachten tot de dag weer om is.
's Avonds heb ik met name veel zitten lezen. Mijn boek was heel erg spannend. En ook nog even zitten skypen.
14 November 2014
Dag 36: Weer 3x niks
Vanochtend was ik pas om 10 uur naar het ziekenhuis gegaan. Ik was vannacht pas om half 1 gaan slapen. Mijn boek was te spannend en ik moest het hoe dan ook uitlezen. Maar ik had van tevoren al besloten dat ik wat later naar het ziekenhuis zou gaan. Grootste deel van de tijd zit ik toch maar te wachten, dus dat zou een uur wachten schelen. Maar vanochtend was het weer 3x niks. Op een gegeven moment was in een keer iedereen en heb ik dus nog 2 uur in mijn eentje daar gezeten. Toen ben ik maar om half 1 richting hostel gelopen en heb ik besloten dat ik die middag niet terug ging. Ik blijf niet wachten op niks. Dan maar wat doen in het hostel. Wel hadden ze (voordat ik alleen was) allemaal kritiek op mijn enkelbandje, want ja, het is er echt maar 1 :O Ze blijven erover bezig.
's Middags in het hostel heb ik wat gelezen, spelletjes gedaan. Buiten voor de deur op een krukje een serie zitten kijken. Want ik ben erachter gekomen dat ik voor wifi alleen maar buiten mijn deur hoef te gaan zitten. Heel handig. Zitten minder muggen dan in de mess, en het is er rustiger!
Nog niks van de uni gehoord wat betreft een verklaring voor het verlaten van de campus hier. Kom op jongens, ik wil wat gaan regelen... Maar ik had wel een mailtje van een 4e jaars student van Maastricht die op internet mijn blog had gevonden en niets van het visum snapte (wat logisch is, want dat is echt lastig). Dus die had mij gemaild of ik haar kon helpen. Hopelijk heb ik kunnen helpen. Wel leuk dat mijn blog daar ook voor kan zorgen :)
***
Inmiddels heb ik de verklaring van de uni ontvangen en kan ik deze gaan mailen naar de dean. Joehoe, stapje verder.
***
Daarna ben ik met Aditi, Shreya en Lolia naar de kantine gegaan. Daar hebben we wat gegeten. Daarna nog naar de winkels. Hier heb ik boodschappen gedaan, nu heb ik eten voor een paar dagen. Hoef ik niet naar de mess. Ik heb soep en brood gekocht, noodles en kant en klare opwarmpasta. Alles beter dan het eten in de mess. Nu kan ik het nog vaker gaan mijden.
De rest van de avond wat gelezen en geskyped. Om half 10 weer netjes gemeld. Ik ga niet meer zo vroeg naar bed. Want omdat ik vannacht pas rond half 1 was gaan slapen, heb ik wel redelijk doorgeslapen en werd ik niet om het uur wakker. Dus even deze tactiek uit proberen of ik dan misschien net wat meer slaap krijg. En morgen gaan we het gewoon weer even proberen in het ziekenhuis. Hopelijk kan ik dan iets meer dan vandaag!
-
17 November 2014 - 18:57
Alinda:
Hey Yvonne!
haha het gaat weer lekker allemaal op zn indisch lees ik alweer:X
Ik kan me helemaal voorstellen dat je t eten zat bent, het eerste wat rich op de maladiven heeft gehaald is een dubbele wopper bij de Burger King. Wel een beetje jammer dat dat ding 10 dollar was:D Maar nog even een rijtje met positieve punten aan India want die moet je natuurlijk in het oog houden!
- Lekker weer
- Alles is goedkoop
- ervaring die bijna niemand heeft
- schattige gekko's
- vers naanbrood
- Bijna beroemd (oke alleen omdat je blank bent maar evengoed leuk)
groetjess!!!!
p.s.
Ik zou lekker die vakantie boeken, je bent maar 1x in India dus het is te zonde om die kans te laten schieten;) ow en mijn zusje moet ook altijd optijd binnen zijn maar die komt gewoon te laat als ze er zin in heeft, het ergste wat je krijgt is toch maar een preek:P
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley