Rare week: van dokter naar actrice
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
05 December 2014 | India, Sevāgrām
Dag 51: lange dag ziekenhuis
Vandaag hadden ze me nodig in het ziekenhuis. Niet dat ik nu echt heel erg veel kon doen, maar 2 PG's hadden verlof en dus was Monika alleen. Dus moest ik lang aanwezig zijn om naar de verloskamers te gaan wanneer nodig zodat Monika naar de keizersnedes kon en de kindjes op de NICU in de gaten kon houden. 's Ochtends was er eigenlijk weer helemaal niet zoveel te doen. Ik heb wat gezeten. Op een gegeven moment moest Monika naar een keizersnede en was ik dus de supervisor op de NICU en moest ik naar de verloskamers wanneer nodig. Maar natuurlijk was er niet zo veel te doen, maar ik had mijn iPad meegenomen waardoor ik wat kon internetten. En ik had foto's gekregen, dus mooi moment om die te gaan bekijken en op te slaan. Verder heb ik nog wat met de leerling verpleegkundigen zitten kletsen. Er was er eentje die vroeg of ik haar vriendin wilde worden... Beetje rare vraag, ik dacht eerst op facebook, maar dat had ze niet. Ze wilde gewoon mijn vriendin zijn. Toen ik zei dat ik dat prima vond kreeg ik een hand. En daarmee waren we vrienden xD En toen wou ze graag mijn nummer hebben zodat we konden appen. Haha, dus vandaag al enkele berichtjes gehad van mijn nieuwe Indische vriendin.
Om 1 uur was Monika eindelijk weer terug op de NICU zodat ik kon gaan eten. Ze zei dat ik 2 uur pauze moest pakken en dan dus om 3 uur maar weer terug moest komen. 's Middags heb ik wat meer gedaan. Wat geholpen met het maken van ontslagbrieven en het invullen van het geboorteregister. Verder hebben we gezellig zitten kletsen over hoe het in India gaat en dat dan vergeleken met India. De verschillen zijn groot. Het ging over trouwen en scheiden; of je in Nederland zelf mocht kiezen met wie je ging trouwen, want hier werd je uitgehuwelijkt. En wat dan als je ouders hem niet goedkeurde, kon je dan toch trouwen; want hier liepen ze dan weg, maar de familie ging dan op zoek naar hun en dan werden ze vermoord. En scheiden kon als vrouw hier ook echt niet, want dan bleef je de rest van je leven alleen; maar een man kon naderhand wel weer opnieuw trouwen en hoe zat dat dan in Nederland. Ik sta echt verbaasd van de cultuur hier :O Maar het was wel gezellig en leuk om weer de verschillen tussen Nederland en hier te zien. Dat is toch wel een van de leerzame dingen hier, ook al is het niet medisch.
Toen moest Monika weer weg naar een keizersnede en had ik dus weer de supervisie. Ik mijn iPad weer gepakt, maar toen zag ik in een keer dat de saturatie van een van de babytjes 33% was en snel zakte. Dus ik meteen een van de zusters geroepen en wij daar naartoe. Ik dacht echt dat het babytje zo goed als dood was. Maar uiteindelijk, na zeker een half uur, was de saturatie en het hartritme weer goed. Maar van te voren kon er bijna geen pols gevoeld worden en zag het kindje heel erg grauw en geel. Ook was het heel slap en het zag er echt niet gezond uit. Ook zag ik het in het begin niet echt ademen en het reageerde helemaal nergens op (en geloof me, de verpleegsters waren best lomp. Ze schudden het kindje door elkaar of gaven wat klappen op de rug om hem weer aan het ademen te krijgen). Maar na wat een eeuwigheid leek, was de saturatie dus weer goed en deed het kindje weer goed ademen. Dus kon ik weer rustig ontspannen; dankzij mij had ze toch nog redelijk op tijd gehandeld bij het kindje. Wie weet hoe lang het anders had geduurd voor ze het opgemerkt hadden, ik had het eigenlijk al te laat gezien!
Maar niks ontspannen. De zoemer ging en dus moest ik meteen door naar de verloskamers om een kindje op te vangen. Dus ik daarheen gesneld. Daar aangekomen kon ik niet door de deur, dus moest ik op zoek naar een andere ingang. Heel handig, maar gelukkig had ik die zo gevonden. Dus ik naar binnen, handschoenen aangedaan. Werd gezegd dat er meconium in het vruchtwater zat, dus ze waren er al druk mee bezig. Maar ik hoefde Monika niet te bellen, zij gingen mij wel helpen. Maar toen ze de maag spoelde bleek het helder en was er dus gelukkig niet zoveel aan de hand waardoor ik het gewoon af kon maken. Dus heb ik nog de navelstreng doorgeknipt en het kindje snel onderzocht en het papierwerk ingevuld. Toen was het inmiddels half 7 en wou ik onderhand wel weer richting hostel.
Toen ik aankwam bij de NICU was Monika er ook weer. Ze vroeg of ik niet nog een half uurtje wou blijven, dan kon zij nog even een half uurtje rust nemen. Want zodra ik weg ging stond ze er alleen voor en had ze geen tijd meer voor pauze. Dus dat wilde ik dan nog wel doen voor haar. Ik hoefde alleen maar wat te wachten om te zien of de zoemer ging. Dus heb ik weer wat op internet zitten surfen met mijn iPad. Om 7 uur heb ik gezegd dat ik weg ging en ben ik teruggelopen naar het hostel. Hier heb ik toen zitten skypen met Daan en daarna ook nog met Caroline. Heel gezellig. Verder heb ik de avond lekker rustig doorgebracht met wat muziek en mijn puzzelboekje, dat bijna uit is (ik heb te veel gepuzzeld). Daarna lekker naar bed en morgen weer een vrije zondag; dat betekent uitslapen! Joehoe!
30 November 2014
Dag 52: Another lazy sunday
Vandaag was weer mijn vrije dag en aangezien ze hier nog steeds hard aan het studeren zijn heb ik weer niet zoveel gedaan. Natuurlijk heb ik weer lekker uitgeslapen. Verder heb ik veel gelezen en gepuzzeld vandaag. 's Avonds hadden ze eten besteld, maar ze hadden niet echt wat ik wilde; dus van te voren nog even met Aditi langs ICH geweest om daar een cheese sandwich en een french toast te eten. Daarna nog de kip die ik besteld had. Ik had vandaag een dag dat ik echt heel veel honger had, maar niks in huis. Dus na al dat eten zat ik eindelijk een keertje vol. Dat was ook wel weer eens fijn voor de verandering. En verder was het dus weer een saai dagje. Nog 3 weken en dan ga ik op reis; iets om naar uit te kijken!
01 December 2014
Dag 53: Het is December!!
Vanochtend net voor ik wilde gaan klopte Aditi op mijn deur dat Monika had omgeroepen dat ik pas om half 11 op de children's nursery moest zijn. Ik wist niet wat de children's nursery was, dus was ik iets na 10 aangelopen naar de NICU om daar te kunnen vragen waar deze nursery was. Bleek dat ze gewoon bedoelde dat ik daar heen moest gaan om half 11. Dus was ik een beetje te vroeg. Ach ja.
Ik heb vanochtend het geboorteregister ingevuld en ben 2x naar de verloskamers geroepen om een babytje te onderzoeken. De eerste ging gelukkig gewoon helemaal goed en daar was niks mee aan de hand. De 2e ging iets minder goed, want ik kreeg hem niet aan het huilen; wat voor een pasgeboren babytje heel belangrijk is. Ik had hem al wel afgedroogd en goed neergelegd. Toen bedacht ik, laat ik de mond en neusholte uitzuigen, misschien dat hij dan wel gaat huilen. Maar toen kreeg ik de zuigmachineding niet aan de praat. Inmiddels waren we weer een minuut verder en vroeg ik toch maar aan de verpleegkundige om Monika te bellen, want ik vertrouwde het toch niet helemaal. Ook kwam er meteen een andere arts aan die mij ging helpen. Uiteindelijk begon de baby te huilen en ging het iets beter, maar de baby moest wel ter observatie naar de NICU. Ik had nog nooit gezien hoe het moest wanneer de baby niet huilt, dus ik had geen idee wat ik precies moest doen, maar volgende keer weet ik hoe dat zuigerding aan moet en wie weet gaat het dan allemaal wat sneller en kan ik het zelf oplossen. Toen ik daarna terug liep naar de NICU bleek het al half 2 en was het tijd voor mijn lunchpauze!
Tussen de bevallingen door heb ik ook nog mogen proberen bloed af te nemen bij een babytje. De eerste mocht ik meekijken en de 2e mocht ik proberen. Helaas ging het mij niet zo goed af en mislukte het. Dus moest Monika het overnemen en het opnieuw proberen. Misschien volgende keer beter, als ik het nog eens mag proberen :)
's Middags was er weer minder te doen. Geen bevallingen, dus geen baby's. Mohit was er vanmiddag en ze liepen achter met het geboorteregister. Dus wat mocht ik doen, dit bij gaan werken natuurlijk. Eerst moest ik alle papieren bij elkaar zoeken, wat me nogal wat tijd koste in die enorme chaos van papieren daar. Dus na meer dan 1 uur verder had ik bijna alle papieren verzameld. Toen moest ik ze op volgorde gaan leggen van geboorte. Hier was ik ook nog wel even mee bezig, want AM en PM dat verward me nogal, dus voor ik ze allemaal goed had liggen waren we weer een half uur verder (het waren ook 37 dossiers...). En toen moest ik het allemaal (!) in het boek gaan schrijven. Jippie... Tussendoor vroeg Mohit nog vanalles aan mij en was hij filmpjes aan het kijken op youtube en liet mij af en toe iets zien en vroeg mij leuke filmpjes op te zetten. Toen rond een uur of 6 vond ik het wel genoeg geweest. Dus ik zei tegen Mohit dat ik naar het hostel ging. Vroeg ie of ik niet nog een half uurtje kon blijven zodat ik verder in het boek kon schrijven, dan hoefde hij het niet allemaal te doen. Ja daaag, ik zit hier al de hele middag te schrijven, zoek het maar uit. Dus ik gezegd dat ik echt naar het hostel ging en dat ik wat hij niet afkreeg morgen dan wel af zou maken. En toen ben ik weggegaan.
Ik moest nog wel naar de winkels, dus toen ik in het hostel aankwam ben ik meteen even langs Aditi gelopen om te vragen of die tijd had vanavond ergens mee te gaan. Ze hadden om 7 uur afgesproken, dus dan kon ik wel mee. Heel fijn, want ik had nieuw muggenspul nodig en nieuw internet voor op mijn telefoon. Oh ja, en wat eten ;)
Dus rond 7 uur gingen we naar de winkels. Hier heb ik eten gekocht, muggenspul en nog wat leuke souveniertjes. Helaas konden ze vandaag niet mijn internet opwaarderen, dus daarvoor moest ik morgen dan maar terug komen. Nadat we dit allemaal gekocht hadden, gingen we naar de ATM want Aditi moest pinnen. Daarna gingen we naar een of ander tentje langs de weg, want Lolia wou graag chinees eten of zoiets. Ik vond het er niet heel betrouwbaar en hygiënisch uitzien, dus ik heb het maar overgeslagen. Ben nog niet echt ziek geweest, dat wil ik graag zo houden. Maar ik vroeg of ze het erg vonden om dan naderhand nog even langs ICH te gaan zodat ik ook iets kon eten. Dat vonden ze geen probleem. Dus nadat hun daar gegeten hadden gingen we richting ICH. Maar onderweg zijn we nog bij het fruitkraampje gestopt om fruit te kopen. Ik heb pruimen gekocht, want die zagen er erg lekker uit. Daarna zijn we naar ICH gegaan waar ik noodles met ei opheb. Deze keer was het helemaal niet spicy, dus heb ik goed gegeten. Ook had ik een aardbeienmilkshake en die smaakte vandaag ook heel goed.
Toen was het tijd om terug naar het hostel te gaan. ICH ging ook sluiten. Dus na betaald te hebben en ook hier nog wat eten gekocht te hebben, liepen we terug naar het hostel. Hier was het tijd voor attendence, dus dat meteen gedaan en toen door naar mijn kamer. Hier heb ik nog even lekker zitten skypen en zitten kletsen op facebook. Ook al had ik geen zin om naar bed te gaan, heb ik dit rond 11 uur toch maar gedaan.
02 December 2014
Dag 54
Vandaag was er weer niet zoveel te doen. 's Ochtends eigenlijk helemaal niet. Ik kwam binnen en Mohit zei dat het vandaag heel druk was en dat we veel te doen hadden. Oftewel, ik zou niet zoveel te doen gaan hebben. Toen moest ik de bloedtesten gaan aanvragen, maar ik deed het niet snel genoeg. Stond ie heel de tijd zenuwachtig achter mij. Ik liet me niet opjagen, dan had ie het zelf maar moeten doen. Ik wou het wel goed doen. Daarna heb ik een beetje zitten wachten. Toen zei hij dat ik verder kon gaan met het geboorteregister waar ik gisteren aan begonnen was. Natuurlijk had hij er gisteren niks meer aan gedaan, dus kon ik weer verder waar ik gebleven was. Of toch niet... Al mijn netjes uitgesorteerde dossiers waren verdwenen en lagen weer lekker overal verspreid. Dus kon ik weer op zoek naar de overgebleven 20 dossiers... Dus voordat ik die weer gevonden had waren we een half uur verder; ze lagen iets minder erg verspreid dit keer. En toen kon ik ze weer op volgorde gaan leggen, wat ook weer even duurde omdat dit nog best lastig is. En toen kon ik weer verder met het invullen van het geboorteregister.
Rond half 1 besloot ik dat het wel tijd werd voor lunch en ik moest nog even langs de winkels om mijn internet op te waarderen (yay, ik ben weer overal bereikbaar). Plus ik had het helemaal gehad met dat saaie schrijfwerk. Dus ik tegen Mohit gezegd dat ik ging lunchen. Dat was goed. Als ik dan om 2 uur terugkwam ging hij mij dingen leren op de NICU. Jaja, dat had ie al 10x gezegd en het komt er steeds niet van. Dus ook nu dacht ik: ja hoor, zal wel. En dat was ook zo, toen ik daar weer was (laten we zeggen 10 voor half 3; ik neem de tijden voort ook op zijn indisch...) had hij weer geen 'tijd' om mij dingen uit te leggen. Steeds kwam er iets tussen. Eerst was het, ik moet daarbuiten de baby's onderzoeken, maak jij deze ontslagbrieven even. Daarna was het: nu ga ik even lunchen, daarna gaan we leren; maak jij het geboorteregister even af. Toen was het: ik ga een break houden, als ik terug kom gaan ik je dingen leren...
Dus ik had het wel weer gehad. Maar toen ging de zoemer en kon ik naar de verloskamers om daar een baby te onderzoeken. Ik mocht van Monika alleen en was erg tevreden. Gelukkig was het gewoon een normaal gezond babytje en ging alles goed. Daarna heb ik even met Monika meegelopen en gekeken hoe die bloed ging afnemen bij een babytje. Deze was moeilijk te prikken omdat hij al zo vaak geprikt was, anders had ik het wel mogen proberen.
Toen was het tijd voor de rondes; ze gingen helemaal in het hindi, dus ik volgde er weer niks van. Daarna kregen we van ma'am nog iets zoets, geen idee wat het was, maar ik vond het niet lekker. Maar het was onbeschoft om het niet op te eten dus heb ik het maar naar binnen gewerkt. En toen vond ik het wel weer genoeg gewest voor vandaag en ben ik naar het hostel gegaan.
***
Vanochtend, tijdens het schrijven in het geboorteregister, werd ik in een keer naar buiten geroepen. Daar stond iemand op mij te wachten. Een van de vrouwen had ik al eens ontmoet, mijn eerste dag hier op de dean's office (en deze vrouw had ik ook aan de telefoon gehad toen ik vaststond op het vliegveld) en nog een andere vrouw. Ze kwamen vragen of ik mee wou doen in een film. Ze waren vanalles aan het vertellen, maar ik volgde er maar heel weinig van. Het kwam erop neer dat ze een film aan het maken waren over een bekend persoon (ik heb de naam niet goed verstaan) en daarvoor hebben ze ook een buitenlander nodig. En nu ben ik dus de enige buitenlander hier in de buurt, dus vroegen ze of ik mee wilde doen in de film... Ik wist niet wat ik hier nu weer mee moest, maar ik dacht: ach ja, waarom ook niet... Weer iets te doen, wie weet is het wel heel leuk. Dus ik tegen die mensen gezegd: sure, why not, let's do it!
Ik snap nog steeds niet helemaal wat de bedoeling is, maar ze hebben mijn nummer en als het goed is gaan ze me nog bellen. Ik hoefde niet zo heel veel te acteren, met name in beeld zijn of zoiets. Ben benieuwd, ten eerste of het al doorgaat en ten tweede wat precies te bedoeling is. We zullen zien.
03 December 2014
Dag 55: van co-assistent naar actrice
Vandaag zou de dag van de film dingen zijn. Ik had echter niks meer gehoord sinds gisteren, dus ik had al bedacht dat het dan waarschijnlijk weer niet door zou gaan; zoals alles hier. Dus was ik gewoon naar het ziekenhuis gegaan. Daar aangekomen was er geen van de PG's te bekennen. Na daar een half uur/3 kwartier gezeten te hebben, werd ik opgebeld door die vrouw van gisteren. Waar ze mij om 4 uur op kon halen... Wow, het ging dus wel door, daar had ik niet meer op gerekend. Het was inmiddels 11 uur, en ik had nog steeds niemand van de PG's gezien, de zusters keken niet naar mij om en ik had gisteren al aangegeven dat de mogelijkheid er was dat ik niet kwam omdat ik naar dat filmgebeuren moest; dus besloot ik maar naar het hostel te gaan. Ik kon daar nog wel een uur gaan zitten wachten of een van de PG's kwam opdagen, maar ze gingen er toch al vanuit dat ik niet kwam. Dus tja...
In het hostel heb ik wat spelletjes gedaan. Ik heb monopoly op mijn iPad gedownload en dat is stiekem toch best verslavend. Tussendoor ook nog even gelunchd en gedouched. En toen was het bijna 4 uur. Dus ik zou bijna opgehaald worden. Ik naar de warden gelopen om tegen haar te zeggen wat ik ging doen. Maar ze begreep er helemaal niks van. Dus ik gezegd dat wanneer die vrouw er was om mij te halen, dat ik die dan even mee nam om aan haar voor te stellen. Het hielp natuurlijk ook niet dat ik zelf geen idee had wat ik moest gaan doen, behalve dat het iets met een film was over iemand die met Gandhi had gewerkt en dat ze daar een buitenlander voor nodig hadden.
Toen de vrouw er was om mij op te halen, had ze met miss Meeta gepraat en toen mocht ik mee. Eerst gingen we kleren kopen, want ik moest wel een Indisch pak aan. Dus na wat gepast te hebben, kreeg ik een best leuk topdingetje aan en een verschrikkelijk lelijke broek waar ik wel 5 keer inpaste (toen ik aan de andere actrice vroeg of dat hier normaal is zei ze van wel; alle broeken waren zo breed en hun noemde het daarom maar pyjamabroeken). Toen moesten we naar de set. Nou ja, niet helemaal de set. Eerst moest ik me daar ergens omkleden. Toen ik omgekleed was in mijn Indische outfit gingen we naar Gandhi's ashram (waar ik al eerder geweest was met de PG Kanchan) en daar was de filmset. Eerst waren ze aan het bedenken wat ze met mijn haar gingen doen, maar uiteindelijk mocht dat blijven zoals het zat. Toen ging de discussie verder over wat met mijn gezicht, make-up of niet. Uiteindelijk werd er iets van water over mijn gezicht gespoten en dat was dan goed genoeg.
Toen was de scene waarin ik mee zou moeten doen. Ik moest achter 3 andere acteurs zitten (een interviewer, Gandhi en een vrouwtje) en dan net doen of ik aan het schrijven was en af en toe opkijken. Dat lijkt makkelijk, maar dat is toch stiekem best lastig als iedereen naar je kijkt (ik was heel interessant, want ja, ik ben buitenlands...) en wanneer je je bewust bent dat je wordt gefilmd... Maar ik mijn best maar gedaan. Daarna kreeg ik ook nog een close-up shot, daar was ik echt heel blij mee... Uhum... Ze gingen uitleggen waar de scene over ging (deze was namelijk helemaal in het Hindi, dus ik verstond er geen zak van). Schijnbaar was de interviewer Gandhi aan het interviewen over mij en dan moest ik eerst naar die interviewer kijken en dan naar de Gandhi acteur. Maar aangezien ik het niet kon verstaan stond er een mannetje te zwaaien naar mij en dan moest ik maar naar zijn hand kijken. Heel duidelijk toch? Toen was de scene voorbij. Joehoe, dat zat erop. Toen vroeg ik of ik op de foto kon met de acteurs, want ja, dat vond ik dan toch ook wel grappig. Hun trouwens ook. En ook al het publiek. Er werden wel met 20 telefoons foto's gemaakt.
Daarna was het tijd voor nog een andere scene. Ik hoefde me niet om te kleden, de andere actrice wel. Toen moesten we naar een andere locatie waar de volgende scene opgenomen zou worden. Hier moesten we best lang wachten. Ook was er verwarring of ik nu vandaag al een sari aan moest of morgen pas. Kwam erop neer dat ik die morgen pas aan hoefde. Toen werd mijn haar nog gedaan door de kapper. Heel super, mijn haar kreeg een vlecht... Dat had ik zelf ook nog wel kunnen doen, maar ok. Toen was het weer verder wachten. Er gingen koekjes rond, want het was inmiddels half 8, dus iedereen had wel honger. Toen kwam het nieuws dat er technische problemen waren en dat deze scene dus niet doorging, maar naar morgen verplaatst werd. Dus toen kon ik weer naar het hostel toe.
Morgen moet ik terug en dan krijg ik zowaar ook tekst... Als dat maar goed gaat komen. Volgens mij gaat het een grote ramp worden en ga ik die hele film verpesten, maar goed. Maakt niet uit. Het is volgens mij toch niet zo'n grote productie. En hopelijk krijgt niemand thuis hem ooit te zien :P
***
Inmiddels weet ik een beetje wie ik ben: Mirabehn (echte naam Madeleine Slade), een Britse vrouw die naar India ging en onder toezicht van Gandhi kwam te werken en hielp ook mee in de bevrijding van India.
04 December 2014
Dag 56: Nog een hele dag op de filmset
Vanochtend werd ik wakker gebeld door de vrouw van de film. Ze kwam me over ongeveer een uur ophalen om mee naar de set te gaan. Nu was dat voor mij niet het teken om meteen uit bed te springen me klaar te gaan maken; als ze hier een uur zeggen, kun je er makkelijk een half uur bij tellen. Dus nadat ik nog een half uurtje in bed had gelegen ben ik opgestaan en heb ontbeten. Inderdaad 1,5 uur later werd ik gebeld dat ze er was en dat ik mee moest. Goed ingeschat van mij.
Eenmaal aangekomen op de filmset moest ik me weer omkleden in dezelfde outfit als van gisteren (ik mag deze kleren houden als aandenken zei de film mevrouw). Daarna kwam er nog een meneer met poedertjes en kwastjes en werd mijn haar nog gedaan. Ze kwamen gewoon naar me toe en begonnen met hun werk zonder te vertellen wat ze gingen doen (ze spraken geen engels). Dus ik denk dat ik niet goed meewerkte en ik was af en toe ook niet heel blij met ze; bijvoorbeeld toen er gel in mijn haar gesmeerd werd. Dat moet ik niet in mijn haar, vies plakkerig spul...
Toen moest ik mee naar de set. Heel leuk hoor, al die scenes, maar ze zijn allemaal in het Hindi, dus ik heb geen idee waar het over gaat en wat er gezegd wordt. In de eerste scene van vandaag moest ik erbij zitten en moest ik de voeten van Gandhi masseren. Ja, ik moest dus echt die voeten van die vent gaan masseren met olie. En die vent had echt smerige voeten, ik had er niet zoveel zin in. Maar goed, uiteindelijk ik dat gedaan. Ook werd gezegd, als iedereen lacht, dan moet je meelachen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want de rest van de acteurs verstaan tenminste wat er gezegd wordt. Dus ik was elke keer te laat... Toen de scene erop stond werd nog van iedereen een close-up gemaakt, dus ook van mij. Verschrikkelijk, ik wordt er dus niet blij van als er een camera en heel veel ogen op mij gericht zijn. Ik vroeg me echt af waarom ik ook al weer ja gezegd had voor deze filmproductie.
Daarna was het tijd voor eten. Ze hadden lunchpauze, maar ja, ik zou dat eten niet lusten. Veel te spicy. Dus ik kreeg brood met boter en 3 hardgekookte eieren. Niet echt het beste eten, maar ik had inmiddels reuze honger waardoor ik het toch maar opgegeten heb. Al was ik naderhand wel een beetje misselijk.
Voor de volgende scene moest ik een sari aan; een of andere jurk die ze hier van een lange lap stof om zich heen wikkelen en waarbij ze meestal een blote buik hebben (waar dan die doek half voor hangt). Iedereen hier in India loopt er mee rond, nou ja, vooral de oudere vrouwen. de jongeren lopen in een kurti, wat ik gisteren aanhad. Maar ik moest voor deze scene dus ook een sari aan. Daar was ik niet heel erg blij mee, maar goed, vooruit dan maar. In eerste instantie hadden ze mijn zo'n kort t-shirtje gegeven dat never nooit niet paste. Ze stonden er aan te trekken met 2 man, maar het zat nog niet dicht of ik kon mezelf al niet meer bewegen. Dus na een paar pogingen kwamen ze er dan toch achter dat het echt niet ging passen. Dan maar weer even de kurti aan. Inmiddels moest ik ook nodig naar het toilet. Maar na 3x vragen wist de kapster nog niet wat ik bedoelde. Uiteindelijk aan iemand anders gevraagd die mij meenam naar een toilet. Maar eenmaal daar een hokje ingestuurd zag ik niks wat op een toilet leek. Dus ik weer naar buiten en gezegd dat ik niet wist wat daar de bedoeling van was. Toen naar binnen. Daar zat zo'n vies hurkding. Nou ja, ik moest echt heel nodig... Niet echt prettig, maar ja, niet echt een keus. En tijdens het reizen hadden we deze ook gehad, dus ik was er wel aan gewend. Wat me hier stoorde was dat ik zonder mijn slippers, dus op blote voeten, daarnaartoe moest. Dus naderhand met mijn desinfectiemiddel zowel mijn handen als mijn voeten gedesinfecteerd met heel veel desinfectans...
Daarna hadden ze een t-shirt gevonden, die eigenlijk bedoeld was voor een man, maar deze moest ik dan maar aandoen onder mijn sari. Best chill, want dan hoefde ik tenminste niet in mijn blote buik! Toen had ik die sari eenmaal aan. Eerst moesten er natuurlijk weer allemaal foto's gemaakt worden en toen werd ik weer naar de set gestuurd. Duurde even voordat ik daar aankwam, want in zo'n sari valt dus gewoon ook echt niet te lopen... Toen moest ik mee op de grond gaan zitten; maar al snel werd ik daar weggeroepen en als toeschouwer neergezet. En toen kwamen ze naar mij toe dat ik nu een lijn had. Jazeker, ik moest ook een dialoog houden. Ik moest een glas drinken aan Gandhi geven en dan zeggen: 'Bapoe, there is a problem... How could there be a revolution over the whole world?' Ja hoor, dat was de zin van mijn filmdebuut; en ook meteen het enige Engels in de hele film. En dan moest ik gaan zitten en af en toe knikken. Nadat we deze scene opgenomen hadden kreeg ik ook daar weer een close-up van, nog steeds niet mijn ding. En toen weer even rust.
In de rust was het net een fotoshoot. Iedereen wou met mij op de foto. Ik ook met sommige andere. En toen nog met Deepti (geen idee hoe je het schrijft, maar schijnbaar is zij een echte Bollywood actrice). Ze is heel aardig en we hebben op allerlei grappige (Indische) poses samen geposeerd. Als het goed is krijg ik de meeste foto's van iedereen doorgestuurd :)
Toen was het tijd voor de volgende scene. Ook weer geen idee waar deze over ging, maar het kwam erop neer dat ik weer voeten moest gaan masseren. Dus toen ik zei: 'do I have to do that again' begonnen ze me allemaal uit te lachen. Dat was een heel eervol taakje vroeger dus dat was heel goed dat mijn personage dat mocht doen. Ja, dat zal wel dacht ik. Maar dan wordt ik er nog niet blij van die smerige voeten aan te raken... Maar na deze scene (waarin ik geen close-up hoefde, joehoe). Weer even pauze. Toen kregen ze weer een Indische snack. Maar deze heb ik toch ook maar overgeslagen. Ze zeiden ook dat het erg spicy was.
Toen nog een scene. Een rouwscene of zo. In ieder geval moesten ze huilen. Ik snapte er nog steeds niks van, dus heb maar een beetje verdrietig voor me uit proberen te staren. Hier bij mijn close-up wouden ze van dat spul in mijn ogen doen waardoor je ging huilen. Maar dat leek me toch niet zo slim idee met mijn lenzen, dus dat heb ik vriendelijk afgewezen. Waren ze niet zo blij mee, maar ze zoeken het maar uit. Moest ik allemaal raar gaan zitten doen of ik net aan het huilen was. Niet gemakkelijk met iedereen die je aanstaart en in gebrekkig engels aanwijzingen proberen te geven. Na een paar minuten gaven ze volgens mij de hoop op, want ik was klaar. Toen was het tijd voor de laatste scene. Hier moesten we gaan bidden of zo; geen idee. Maar op zo'n manier moest ik gaan zitten met mijn ogen dicht. Er werd wierook aangestoken en een raar Indisch liedje opgezet, van die jammerende muziek. En zo zat ik daar 10 min met mijn ogen dicht. Ik vond het belachelijk. Maar daarna was ik eindelijk klaar. Nog een paar foto's hier en daar. Weer omgekleed in mijn gewone kleren. En toen werd ik eindelijk weer naar het hostel gebracht.
Acteren is dus zeker niet mijn ding. Ik vond het niet echt leuk om te doen en voelde me ontzettend voorschut. Volgens mij bakte ik er ook helemaal niks van. Maar ze zeiden dat ik het prima had gedaan voor de eerste keer, ook de director. Dus zal wel prima zijn voor deze film. Het was leuk dat ik de kans heb gekregen en dat ik dat ook gedaan heb. Maar het was zeker eens en dan nooit meer! Maar een ervaring die niemand me kan afpakken. En als het goed is krijg ik wel het resultaat mee naar huis. Maar nee, nog steeds hoop ik dat niemand (behalve ik) het ooit te zien krijgt. (Tenzij het er heel goed en professioneel uitziet, wat ik betwijfel, dan houden we natuurlijk een filmavondje xD Maar dan moeten jullie wel even aan je Hindi werken)
05 December 2012
Dag 57: (gelukkig) Weer gewoon naar het ziekenhuis
Vanochtend kon ik weer gewoon naar het ziekenhuis gaan. Ik hoefde niet meer naar die filmset. Gelukkig maar, want daar had ik het mee gehad. Niet mijn ding. Ik vind het schijnbaar niet zo leuk als er camera's op mij gericht worden en iedereen naar mij staart. Vanochtend in het ziekenhuis was er niet zo veel te doen. Iedereen was heel nieuwsgierig naar mijn filmdebuut, dus daar ging het dan ook de hele ochtend over. Ook moest ik natuurlijk de foto's laten zien. Maar om nu te zeggen dat ik er iets nuttigs heb gedaan, niet echt; hier en daar wat papierwerk tussendoor. Maar het was er zeker gezellig.
's Middags was er nog steeds niet heel veel te doen. Ik heb weer wat papierwerk gedaan (levenloos statussen schrijven). Toen ging de zoemer en kon ik naar de verloskamers. Maar ook deze keer ging het niet helemaal zoals het hoort, ik kreeg weer de baby niet aan het huilen. En deze keer was ik echt lomp hoor (nog niet zo lomp als die mensen hier, dat vind ik zielig; ook al is het soms nodig om een kindje aan het huilen te krijgen). Ik netjes het babytje afgedroogd en mond/neusholte uitgezogen. Nog steeds niet aan het huilen. Toen prikkels gegeven, nog steeds niet huilen. Toen maar aan de verpleegsters gevraagd of ze Mohit konden bellen. Baby was inmiddels wel wat geluid aan het maken, maar niet zoals het hoort. Dus daarna Mohit alles laten afhandelen terwijl ik de formulieren invulde. Daarna terug naar de NICU waar ik verder kon met papierwerk. Ook nog 2 ontslagbrieven gemaakt en toen mocht ik naar het hostel toe. Klaar voor vandaag.
Vandaag zou ik ook nog gebeld worden door dat vrouwtje van de film, want ik zou nog iets krijgen voor het meespelen. Maar natuurlijk heb ik er weer niks van gehoord. Misschien morgen. En anders ga ik haar gewoon stalken, want ik heb haar nummer ook. :P Als ze me iets beloven hier, vind ik dat ze zich er ook aan moeten houden!
-
06 December 2014 - 00:50
Lian:
Was het Ms Deepti Bhandoola Of deepty naval. Weer prachtig verhaal. Als het geen actrice of zelfs dokter wordt kan je altijd nog boeken gaan schrijven. Xxx -
10 December 2014 - 19:54
Nicole En Karin:
Super yvonne onze eigen filmster. Komt de film in Nederland in de bios, laat het ons dan weten. Leuk hoor, kunnen wij zeggen dat we met een actrice op vakantie zijn geweest.uske van ons alletwee en hou vol.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley