Laatste week en eindelijk weer thuis
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
20 Januari 2015 | Nederland, Moergestel
10 Januari 2015
Dag 93: volgepropte auto en nog niet veel
Vanochtend was ik al redelijk ver klaar toen ze bij mij aanbelde. Ik deed al tandenpoetsend de deur open, waarom ze toch wel moest lachen. Ze vroeg of ik morgen of maandag naar het andere kamp ging. Ik had geen idee, dus zei ik dat ik dat niet wist. Na het ontbijt was het tijd voor een lezing, waar ik weer niet veel van volgde voor de verandering. Het ging over kinderopvang en het verzorgen van hun eten en het in de gaten houden van hun groei en gewicht. Beetje consultatiebureau achtig op een kleuterschool. Halverwege de lezing werd de sir gebeld en bleek dat er een bericht voor mij was. Voor zover ik het begreep moet ik morgen langs bij een of andere sir en ga ik maandag naar het andere kamp.
Na deze lezing werden we in een auto gepropt. Een soort jeep. We moesten ons gaan klaar maken, maar ik had niet veel te doen en ging dus op internet kijken (moet wel een beetje op de hoogte blijven van al die narigheid in Parijs). Maar toen werd ik dus geroepen en bleek dat ik ook in de auto moest klimmen. Ik snap de helft van de tijd niet wat de bedoeling is, dus ik wist niet dat we ergens heen gingen. Maar ik maar gewoon in de volgepropte auto gekropen. Ik zat voorin, met de chauffeur en nog 2 andere... Het was een vrij grote jeep, maar ik had uitgerekend voor zo'n 8 man. We zaten er met 15en in. Heel normaal hier schijnbaar. En toen zijn we over de weg gecrost naar dat schoolgebouw ding waar ze de lezing over hadden gehad. Maar dit ging ook weer in het hindi waardoor ik er niet heel veel van begrepen heb. Ik heb begrepen dat het een soort pre school was waar de kinderen al spelend wat konden leren. Een soort creche. De vrouw die hier werkte hield daarnaast hun gezondheid in de gaten. De kinderen kregen er eten en vitamines; daarnaast werden ze door haar elke maand gewogen en opgemeteen en dit werd bijgehouden in een boekje om te kijken of ze niet te veel achterlagen in groei of gewicht. Daarnaast zorgde ze ook dat zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding gaven de juiste voeding en vitamines kregen. Maar verder het verhaal kon ik niet volgen. Het was leuk om daar even rond te kijken. Heel het klaslokaaltje volgehangen met posters. Zowel informatieve posters voor ouders als leerposters voor de kindjes.
Toen het verhaal afgelopen was werden we naar buiten gestuurd. Ik had geen idee wat de bedoeling was, maar ik zag in een keer dat de groep waarmee ik gekomen was weer de auto in klom. Dus ik daar maar naartoe gesneld. Toen weer voorin gaan zitten. De auto zat weer helemaal vol en de rit was zo niet al lomper dan de heenweg. Ik denk niet dat de rijstijl hier me ooit op mijn gemak zal stellen; het went nooit. Eenmaal terug in het kamp kregen ze een overhoring; ook ik. Maar wat ik ervan had opgestoken was meer dan genoeg voor mij. Nou ja prima.
Daarna moesten we wachten tot de rest van de groepen ook weer terug waren. Dit duurde wel even. En er zat geen lezing of zo meer tussendoor. Dus hadden we best wel wat vrije tijd. Heb ik buiten Bones zitten kijken. Fijn dat de wifi hier toch goed werkt.
Daarna was het tijd voor de lunch. Hier droge rijst naar binnen zitten werken... Daarna nog een aflevering Bones. Maar toen had ik nog steeds lang pauze. Dus ben ik nog maar eventjes op bed gaan liggen. Daarna hoorde ik dat iedereen weer naar beneden ging. Dus ging ik erachter aan. Maar voor mij was het alles behalve nuttig. Ze gingen de enquetes van gisteren in de computer invullen. Dus ik ging maar spelletjes zitten spelen op mijn iPad. Helaas kreeg ik het internet even niet aan de praat, maar goed, spelletjes zat op mijn iPad. Halverwege kwam de sir naar mij toe en was hij heel geinteresseerd in mijn iPad. Was dit mijn computer. Wat handig en compact. Het werkte ook heel goed. Hij vroeg hoe duur het was en vond dat toch wel meevallen. Misschien heb ik hem ook wel een iPad mini met toetsenbordje aangepraat xD
Daarna kwam er een andere sir een lezing geven. Hier volgde ik ook niet heel veel van, maar wel wat. Dus toch nog iets geleerd. Daarna moest een van de studenten een casus voordragen, maar hij sprak zo slecht engels dat ik het niet verstond. Toen was het tijd voor groepsdiscussie. Niet dat ik er echt bij betrokken werd. Maar op een gegeven moment vroeg het meisje naast mij of ik het wel volgde. Toen ik nee zei ging ze het snel en kort aan mij uitleggen. Dat was wel fijn. Hierna was het klaar en kon ik gaan. Ze gingen nog verder met enquetes in de computer zetten. Ik heb lekker voor het klaslokaal gezeten, waar de wifi goed was. Zitten kletsen en uiteindelijk ook nog skypen met Minouck. Erg gezellig. Toen naar boven gegaan om te wachten op het eten. Hier wat spelletjes gespeeld en met ons mam gebeld.
Eindelijk was het tijd voor eten. Ik had super veel honger. Maar de borden waren er nog niet. Toen kwam een van de meisjes (ik weet haar naam niet, maar ze is heel aardig en betrekt mij wel overal bij) en zei dat ik met haar mocht delen. Kreeg ik haar bord en zij at van het bord van iemand anders. Ik heb gewoon het spicy prakje op. Daarnaast natuurlijk ook rijst en dal en radijsjes. Ze had het bord heel vol geschept, dus ik heb best wat gegeten voor mijn doen. En echt honger had ik niet meer, maar ik had nog zin in soep; dus was ik toch nog even naar de keuken gelopen om water te koken en cup a soup te maken. Daar heb ik ook nog van genoten. Ik had ook nog even met het meisje staan kletsen. Heel gezellig. Ben blij dat ze af en toe met mij komt kletsen en vragen of ik mee spelletjes wil doen. Ook begon nu de rest van de meisjes ook wat tegen me te praten.
Na het eten heb ik niet meer zoveel gedaan. Wat spelletjes, muziek geluisterd. Ik wou nog een aflevering Bones kijken, maar nu deed wifi het iets minder goed in mijn kamer. Dus heb ik de moed daarin opgegeven. Toen maar weer op tijd naar bed. Morgen mijn laatste dagje hier. Dan nog een week naar het andere kamp. Ben benieuwd. Daar zitten Aditi en Lolia. Dus zal daar vast wel heel gezellig worden!! En ik denk dat die mij wel erbij betrekken en wel dingen voor mij vertalen. Dus hopelijk wordt dat nog iets leuker!
11 Januari 2015
Dag 94: Dagje ontspanning en genieten
Vanochtend klopte er niemand op mijn deur. Maar ik hoefde er ook niet echt uit. Toch een beetje uitslapen op zondag. Maar ik wist het niet. Dus ik was weer netjes om half 9 klaar. Uiteindelijk bleek dat we een uitstapje hadden; geen leerzaam uitstapje, maar gewoon een voor fun. Naar een tempel. Iedereen stapte in de bus, dus besloot ik ook maar gewoon in te stappen. Ik had geen idee waar we heen gingen, maar dat bleek dus naar de tempel bij een rivier. Onderweg daar naartoe was het weer een herrie in de bus. Niet normaal, die Indiers zijn echte herrieschoppers. Eenmaal aangekomen bij de tempel was het niet echt een heel interessante tempel. Met de rondreizen had ik natuurlijk veel mooiere gezien. Maar goed, het was wel gezellig. Wat uitleg gekregen van de PG daar en foto's gemaakt in de tempel. Hier was niemand die zei dat het niet mocht. En iedereen wilde ook met mij op de foto... Op een gegeven moment wilde ik de tempel uitlopen. Maar toen werd ik geroepen en moest ik met iedereen op de foto. Ik mijn camera ook maar gegeven, want ik dacht: anders krijg ik die foto's nooit te zien; sta ik op allemaal foto's heb ik er zelf geen. Dus uiteindelijk heb ik ook echt heel veel foto's vandaag.
Daarna gingen we nog naar de rivier bij de tempel. Hier ook weer een hele fotoshoot. De Indiers houden van selfies en foto's maken. En dan het liefst met een blanke erbij. Haha. Dus ook daar weer heel veel foto's, ook met mijn camera. Het was er wel een hele mooie plek. En voor het eerst voelde ik me ook betrokken bij de hele groep. Iedereen kwam met mij praten en in het Engels en ik voelde me geen buitenstaander of indringer. Vandaag hoorde ik echt bij de groep. Beetje jammer dat het mijn laatste dag was. Toen moesten we verzamelen. Voor de tempel kregen we nog iets te eten. Geen idee wat het was. Ze dachten dat het misschien spicy was voor mij, maar ik vond het eigenlijk helemaal niet spicy. Tot de laatste hap, toen zat er in een keer iets heel spicy bij. Dus toen kon ik mijn literfles water leeg gaan drinken... Maar gelukkig had ik ook een winkeltje daar gevonden en koekjes en chipjes gekocht. En deze chocoladekoekjes hielpen ook tegen het branden.
Toen weer terug de bus in. Ik dacht dat we terug zouden gaan naar het kamp. Maar nee, uiteindelijk stopte we bij nog een tempel, ergens midden in een dorpje. Een oranje tempel, of nou ja, ze waren hem oranje aan het verven. En alle beelden die binnen stonden waren ook allemaal oranje blobben. Geen idee hoe ik het anders moet beschrijver. Flubbers of zo. In de main tempel moest de blob volgens mij Ganesha voorstellen. Geen idee. Het was heel raar. Iedereen liep ook te bidden en de bellen te luiden. Maar ik ben er snel even doorheen gelopen. Niet echt iets interessants voor mij. Daarna ben ik naar de kraampjes eromheen gelopen. Daar heb ik een Ganesha ketting gekocht en uiteindelijk nog een beeldje. Niet dat we daar veel tijd voor hadden, want we werden een beetje naar de bus gedrongen. Maar ik heb het toch even snel gekocht, want ik moest nog wat kadootjes hebben voor sommige mensen thuis. Toen weer in de bus gingen we echt terug naar het kamp.
Daar aangekomen werden we bij de sir geroepen. Een heel verhaal in het hindi waar ik niks van begreep. Toen werd de groep dismissed, behalve ik. Ik kreeg nog de informatie dat ik terug ging naar het hostel, dus dat ik mijn spullen moest pakken en snel moest lunchen, want in een half uur zou de jeep dan wegrijden. Ik dus snel alles ingepakt en daarna snel gegeten. Nog even wat vriendschapsverzoeken verstuurd op Facebook. En toen was het tijd om te gaan. Dus mijn spullen gehaald en in de jeep gelegd. Snel afscheid genomen van iedereen daar. Echt heel raar, die mensen zie ik nooit meer, Shreya, Sree... Ze hebben me uitgezwaaid en ik heb ze uitgenodigd in Nederland etc. Maar waarschijnlijk zie ik ze gewoon nooit meer. Nu is het feit dat het einde eraan komt ook raar. Ik heb hier helemaal naar toe geleefd, maar nu het zover is kan ik het nog niet helemaal bevatten. De reis naar het hostel ging goed. De chauffeur heeft mij prima voor het hostel afgezet en mijn flesjes water naar binnen gedragen. Daar vroeg ik aan een Kaku of ze die flesjes naar mijn kamer kon brengen. Dat deed ze. Toen ik daar aankwam vroeg ze natuurlijk 10 rs.
Lisa was er nog en heeft goed op mijn spulletjes gepast. Dus nadat ik alles in de kamer had neergezet en zo ben ik buiten bij haar gaan zitten en hebben we lekker de hele middag zitten kletsen. Over haar eerste week, mijn week, alle rare dingen in India, etc. Heel gezellig. Wifi werkte helaas niet, dus daar kon ik niks mee. Maar gelukkig was ik niet alleen en waren we gezellig aan het kletsen. Zo zijn we de middag doorgekomen. Uiteindelijk zijn we met een van de meisjes waarmee zij vrienden was geworden naar de winkels gegaan die toch open bleken te zijn op zondag. Daar heb ik een heel overlevingspakket aan koekjes, ontbijt etc. ingeslagen om de komende week kamp zonder honger door te komen. Want dat vond ik toch niet zo'n goed idee. Daarna zijn Lisa en ik nog naar ICH gegaan om daar te eten. Lisa was daar nog nooit geweest, dus ik dacht dan kan ze dat ook meteen zien. Was heel gezellig. Ik wist niet of het bestellen goed zou komen, maar ook dat was helemaal gelukt. En ik zat naderhand zo vol dat ik 's avonds zelfs de gekochte chocolade niet op kon. Ik heb het overgeslagen en dat wil best wat zeggen. Daarna hebben we nog even buiten gezeten en gekletst. Helaas deed de wifi nog steeds niks. Toen zijn we naar de attendence gegaan. Daarna gingen we thee zetten. We hadden alleen niks van mokken. Dus wij waterflesjes proberen te halveren zodat we daar uit konden drinken. Maar we kregen geen gat gemaakt met het mes. Dus met mijn nagelschaartje geprobeerd. Maar de flessen waren steviger dan ze eruit zagen en mijn nagelschaartje brak in 2en. Maar uiteindelijk was het ons gelukt. In de andere helft van de fles deden we het theezakje en we hadden de stoelen binnen gezet en een kruk als tafeltje in het midden. Het echte campinggevoel. We hebben heel wat gelachen. Daarna toch maar lekker naar bed, want morgen word ik om 9 uur opgehaald om naar Anji (het andere kamp) te gaan. Ik hoop tenminste dat het 9 uur is. Eerst aan de telefoon zei ze 8 uur. Toen belde ze op en verstond ik er geen zak van. En daarna kreeg ik een smsje met 9 uur. Nou ja, als het eerder is komen ze me vast wakker maken.
Dan is mijn laatste weekje begonnen. Nu het zover is is het onrealistisch en raar. Ik ben aan de ene kant heel blij, maar het is toch ook wel raar dat ik dan iedereen hier nooit meer zie (waarschijnlijk). En het was nu ook net gezellig in het hostel met Lisa. Maar ik zal blij zijn als ik weer thuis ben!
12 Januari 2015
Dag 95: Naar Anji voor mijn laatste week
Vanochtend zou ik om 9 uur opgehaald worden door een chauffeur en deze zou mij dan naar het andere kamp brengen: Anji. Dus ik stond netjes om 10 over 9 bij de poort van het hostel te wachten. Voor Indische tijd is dat prima op tijd. Helemaal aangezien de auto er om half 10 nog steeds niet was en ik dus maar besloten had Dr. Chetna ma'am te bellen waar de auto bleef. Ze zei dat ze even ging bellen en binnen 2 min stond de auto er. Waar hij geweest was geen idee, maar waarschijnlijk hadden ze gezellig ergens iets zitten eten of drinken of zo en was Dr. Chetna ma'am even boos geworden. In de auto zaten zo'n 5 mannen. Ik wist niet helemaal wat ik daarvan moest denken. Ik ging er zozo van uit dat ik in deze auto naar het kamp gebracht zou worden, maar ik wist het niet 100% zeker. Ik was niet echt bang dat er iets zou gebeuren, maar ik voelde me ook niet helemaal op mijn gemak met al die mannen. Dus had ik heel sneaky mijn pepperspray in mijn tas gedaan zodat ik daar bij zou kunnen mocht dit nodig zijn. Maar natuurlijk zat ik gewoon in de goede auto en gebeurde er niks spannends. Behalve dan dat we bijna een motorrijder aanreden die dacht dat ie nog wel voor ons door kon. Sukkel... Gelukkig lette de chauffeur goed op en werd dit voorkomen met een noodstop.
Eenmaal aangekomen in het kamp stond Aditi meteen naar mij te zwaaien en op en neer te springen. Ze kon niet naar mij toe komen, want ze hadden les. Maar ze was blij dat ik er was. Ik werd naar mijn kamer hier gebracht. Daarna zou ik ook met de groep meegaan. Het is niet zo'n mooie kamer als in het vorige kamp, maar het is prima. Behalve de badkamer, die was zozo heel smerig toen ik aankwam. De andere meisjes hadden er namelijk gewoon gebruik van gemaakt en hem echt smerig achter gelaten. Overal lagen haren en vuil. Heel smerig. Maar gelukkig had Aditi aan de kaku gevraagd of die hem kon poetsen en dat heeft ze heel netjes gedaan. Nu is het een schone badkamer. Alleen de WC is niet zo chill. Het is alleen een WC pot, dus zonder bril of zo erbij. Dus echt chill naar het toilet gaan kan hier niet. Verder wist ik in eerste instantie niet hoe ik het door moest spoelen, maar schijnbaar moet je dan een kraantje omdraaien en dan spoelt ie door. Heel apart.
Toen ik mijn spullen boven had gezet en naar de toilet was geweest, bracht de PG mij naar de groep. Hier kreeg ik niet veel van mij, ze waren ergens bij een patiente en een baby. Het ging erover dat deze patiente ergens in een kliniek was bevallen. Als ze dit doen krijgen ze 100 rs daarvoor en wordt alles voor ze geregeld en in gang gezet. Tenminste, at is wat ik ervan begreep. Daarna gingen we weer naar een creche waar ze hetzelfde verhaal vertelde als toen bij het vorige kamp. Dus deze keer was het niet zo erg dat ik er niks van verstond. Wel zat er een meisje tegenover mij die aan mij vroeg of ik het verstond. Toen ik zei dat ik geen Hindi sprak ging ze mij kort even vertellen wat er allemaal vertelt was. Dus dat begon al beter dan in het vorige kamp. Ook de PG's komen af en toe naar mij toe om even uit te leggen hoe en wat. Dus dat is ook fijn. En nu heb ik Aditi en Lolia die mij mee op sleeptouw nemen en alles voor mij vertalen.
Hierna was het tijd voor lunch pauze. Deze duurde erg lang, maar dat was wel gezellig. Eerst gezellig zitten kletsen. Daarna gegeten. De rijst hier was smerig en het andere prakje best spicy, maar eetbaar. En gelukkig heb ik nu voldoende eten bij. En als ik dat niet zou hebben, dan komt het nog goed. Want er zitten heel veel winkeltjes hier om het kamp heen, dus deze keer zal ik geen honger lijden! Na de lunch heb ik nog even wat gelezen. Toen gingen we verzamelen in het klaslokaal. Aditi en Lolia moesten nu een enquete gaan afnemen in een dorpje in de buurt. Aditi had aan de PG gevraagd of ik met haar mee mocht en dat mocht. Dus mocht ik met Aditi en haar partner mee. Ze gingen een vragenlijst afnemen over drinkwater en hygiene. Eerst werden we weer met veel te veel man in de auto gepropt, maar ik begin eraan te wennen. Toen kwamen we bij het dorpje aan. Daar gingen ze de vragenlijst uitwerken. Niet dat ik er veel van verstond, maar het was fijn wat rond te lopen, tussendoor te kletsen met Aditi en lekker in het zonnetje te zijn. Ook was er nog een gezondheidwerker bij. Deze was speciaal voor mij gekomen om mij extra uitleg te geven, maar hij kon geen Engels waardoor Aditi als tolk functioneerde. Het meest inspirerende van vandaag: een gezin van 3, 2 meisjes (16 en 14) en hun grootmoeder. De ouders waren gestorven en de meisjes moesten het gezin van eten en alles voorzien, want de grootmoeder was blind en slechthorend. Dus deze meisjes gingen naar school en 2 dagen in de week werkte ze op een boerderij om zo ook geld binnen te krijgen. Het was best een aangrijpend verhaal. En de meisjes zagen er gelukkig vrij goed en gelukkig uit. Maar wel een respect dat ze dit doen en toch naar school blijven gaan!
Daarna was er weer pauze. Ik heb even in het klaslokaal gezeten omdat daar wifi was. Toen ben ik met Aditi naar de slaapzalen gelopen. Ik had geen slot op mijn deur, bij het vorige kamp ook niet, maar nu stond mijn deur open. Daar was ik toch niet zo blij mee. Ook was mijn hele vloer nat. Bleek dat ze water aan het opwarmen waren in mijn kamer, want deze had het enige goede stopcontact hiervoor. Nu vind ik het geen probleem dat ze dat doen, als ik in mijn kamer aanwezig ben. Maar ik vind het niet zo chill dat iedereen in en uit mijn kamer loopt als ik er niet ben en al mijn spullen daar liggen. Dus nu heb ik van Aditi een slot geleend die ik erop kan doen als ik er niet ben. Als ik er wel ben kunnen ze het aan mij vragen en vind ik het prima dat ze hier een emmer water met dat verwarmding erin neerzetten en het weer komen ophalen wanneer het heet is.
Daarna hadden ze een groepsdiscussie. Aditi zei al dat dit niet interessant voor mij zou zijn, maar ik had ook geen zin om nog langer alleen op mijn kamer te zitten. Dus ik maar mee gegaan. Ik dacht dan kan ik even op internet. Plus ik was voor mezelf alles van het Hindi dat ik geleerd had aan het opschrijven. Aditi zegt dat ik al best goed wordt in het Hindi en dat ik van iedereen die ooit hier is geweest het meeste Hindi kan. Dat is wel een compliment. Al vind ik zelf dat ik nog helemaal niet zoveel kan zeggen. Maar toch wel het een en ander al :)
Toen was het om 8 uur tijd voor avondeten. Deze keer was het prakje niet echt lekker en spicy, maar de rijst en dal was goed. Dus heb ik dat op. De mensen hier, degene die het eten klaarmaken, vroegen wat ik ervan vond. Ik maar beleefd gezegd (of ja, Aditi vertaalt voor mij) dat ik het goed te eten vond, maar wat spicy. Dat begrepen ze wel. Na het eten moesten de studenten hier weer verder met hun groepsdiscussie, maar ik had niet zoveel zin hier nog langer bij te gaan zitten en niks doen. Ik gebruikte de wifi toch niet. Dus ben ik op mijn kamer gebleven en heb daar wat gelezen. Toen ben ik weer redelijk op tijd naar bed gegaan, want ik ben alweer vrij moe. Hier zijn ze wel wat strikter wat betreft de tijd, dus morgen moet ik om 8 uur klaarstaan beneden. Maar het wordt vast weer gezellig. Ik vind het wel raar dat dit mijn laatste week is en ik nu eindelijk gewend ben aan alles. Het eten, de manier van omgang, de manier van werken etc. Nu ik gewend ben en ik nog wel even zou kunnen volhouden mag ik eindelijk naar huis. Toch raar hoe dat werkt. Al ben ik nog steeds echt heel blij dat het erop zit en kan ik niet wachten tot ik naar huis mag. Het blijft raar dat je de mensen hier dan waarschijnlijk nooit meer ziet en hier nooit meer terug kom. Stiekem zal ik toch wel een paar dingetjes missen hier; maar lang niet alles hoor! En gelukkig hoef ik dan ook geen heimwee meer te hebben!
13 Januari 2015
Dag 96: Nutteloze dag
Vanochtend moest ik om 8 uur klaar zijn was me vertelt door Aditi. Dus ik was om half 8 opgestaan. Om kwart voor 8 klopte Aditi op de deur of ik klaar was voor het ontbijt. Ik was zo goed als klaar en ben toen met Aditi en Lolia mee naar beneden gegaan waar hun het ontbijt daar op hadden en ik mijn cornflakes op at. Daarna gingen we naar het klaslokaal. De PG begon hier met zijn lezing over HIV/Aids. Het ging in het Engels en dus kon ik het goed volgen. Echter de helft van de studenten (alle meisjes op ons 3 na) waren te laat en mochten niet naar binnen. Pas toen er een andere man kwam vertellen over HIV/Aids ging de PG naar buiten en gaf ze een preek. Daarna mochten ze pas naar binnen. Helaas sprak de 2e man Hindi en volgde ik er dus niks van. Ik had geen zin om weer voor me uit te gaan zitten staren en had mijn iPad gepakt en heb zitten lezen tijdens dit college.
Hierna was het niet helemaal duidelijk wat de bedoeling was, maar uiteindelijk bleek dat we naar een subcentre gingen. Eerst was het ongeveer een uur wachten op de auto die ons erheen bracht. Ik, Aditi en Lolia waren de enelaatste groep die ging. Ik vond het niet echt interessant daar. Ook hier ging alles weer in het Hindi. Aditi en een ander meisje vertaalde wel wat voor mij, maar echt interessant was het niet. Het ging met name over anticonceptiemiddelen die ze daar hadden en aanbevolen aan de vrouwen die kwamen. Hierna gingen we weer terug in de auto en terug naar het kamp. We hadden nu lunchpauze. Ik ben naar mijn kamer gegaan en heb daar weer wat gelezen tot Aditi op mijn deur kwam kloppen voor de lunch. Ik vond de lunch niet lekker en heb weer niet zoveel gegeten. Thank god dat ik een hele voorraad eten mee had genomen. Na de lunch hadden we nog heel lang pauze. Ik was het lezen beu en een beetje moe, dus heb ik een uurtje wat op bed gelegen en lichtelijk wat geslapen. Ik dacht dat we om 3 uur weer verder moesten, maar dat bleek niet zo te zijn. Maar ik had moeite wakker te blijven en mijn kamer was vrij koud, dus ben ik buiten in de zon gaan zitten lezen.
Om kwart voor 4 moesten we weer verzamelen in het klaslokaal. Echter gingen ze weer verder werken in groepen voor de presentatie aan de scholieren hier die ze morgen moeten geven. Dus weer niks te doen voor mij. In eerste instantie heb ik wat zitten lezen, maar dat had ik vandaag al heel veel gedaan. Toen bedacht ik dat er in het klaslokaal wifi was en besloot ik Glee te gaan kijken. Maar er was heel veel lawaai daarbinnen waardoor ik uiteindelijk buiten ben gaan zitten om het daar te kijken. Ik kreeg van een andere PG nog iets van chipjes of zo. Geen idee wat het was, maar het was best lekker. Daarna ging ik naar mijn kamer. Maar ik had niet zo heel veel zin om weer alleen op mijn kamer te zitten, dus ging ik kijken of Aditi en Lolia er waren, maar ze wilden douche. Maar toen kwam Aditi aanlopen en bleek dat alle douches daar vol waren. Dus zei ik dat ze dan wel in mijn kamer mocht douchen. Dus dat heeft ze gedaan. Maar toen kwam Lolia ook naar mijn kamer en bleek dat ze naar beneden moesten voor een les. Ze zeiden tegen mij dat ik maar hier in mijn kamer moest blijven en rusten... want dat had ik vandaag nog niet genoeg gedaan. Dus nog maar wat meer gelezen. Gelukkig is mijn boek spannend.
Hierna was het tijd voor avondeten. Ook dit was weer niet te eten en deze keer ook echt heel spicy. Dus weer niet veel op. Toen we door de keuken liepen waren ze daar scrambled eggs aan het maken en ze vroegen of ik ook wilde. Uiteindelijk hadden ze me overgehaald. Een van de jongens was mij ook allerlei koekjes en zo aan het aanbieden. Maar ik ga natuurlijk niet al hun eten opeten. Wel heel vriendelijk van ze. Uiteindelijk had ik dus wat scrambled eggs gekregen. Alleen hier zat groene chilipeper in en dus was ook dit te spicy voor mij. Ik kon het niet opeten. Dus hebben we het uiteindelijk stiekem weggegooid. Ik voelde me heel schuldig, maar ik kon het gewoon echt niet opeten. Daarna hadden Aditi en Lolia weer les en ben ik maar weer naar mijn kamer gegaan waar ik wat spelletjes heb gedaan en voor de verandering weer heb gelezen. Hopelijk wordt morgen weer iets beter, want vandaag was echt heel saai zo...
14 Januari 2015
Dag 97: schooluitje en kampvuur
Vanochtend waren Lolia en Aditi iets eerder. Maar ze gingen dan alvast naar beneden voor het ontbijt, aangezien ik toch mijn eigen ontbijt bij heb. Maar ik was nog ruim op tijd beneden waardoor ik zelfs nog even van de wifi gebruik kon maken. Niet dat ik verder veel te doen had vanochtend. Ze moesten laat in de ochtend hun presentatie/toneelstukje geven op een school hier in de buurt, dus hier moesten de puntjes op de i gezet worden en ze moesten oefenen. Dus ik wat boeken op mijn iPad gezet omdat ik alles dat er op stond gelezen had. Verder heb ik even gekeken naar het oefenen, maar ik begreep er natuurlijk weer niet zoveel van. Toen was het tijd om naar de school te gaan. Hier zaten alle leerlingen netjes te wachten voor een podium waar dan de stukjes opgevoerd werden. Volgens mij vonden ze het wel leuk. Ze waren in ieder geval enthousiast. Het waren, zover ik begrepen heb, leerzame stukjes: over tuberculose, handen wassen, malaria, discriminatie van meisjes, het belang van goede voeding etc. Dus voor die kinderen waarschijnlijk heel goed. En daarom was het natuurlijk ook allemaal in het hindi, want anders zouden de kinderen het niet volgen. Nadat het afgelopen was natuurlijk tijd voor foto's. Ook vonden ze mij allemaal heel erg interessant. En het is goed dat ik voort een beetje Hindi versta, want iedereen kwam naar mij toe van: Apka nam kya hai? Oftewel, ze wilden allemaal mijn naam weten :)
Daarna terug naar het kamp waar we nog een lezing kregen over hypertensie (= hoge bloeddruk). Het was eindelijk een keer in het Engels zodat ik het ook kon volgen. Ik kreeg zelfs een vraag die ik mocht beantwoorden, dus ik werd er echt bij betrokken. Maar hier hebben we in Maastricht al zo veel over gehad dat het voor mij wel een beetje makkelijk was. Zozo is het hier veel korter door de bocht met medicatie voorschrijven enzo.
Toen tijd voor lunch. De lunch was eindelijk eenkeer goed te eten. Maar dit kwam omdat de sir (hoofd van community medicine) langs kwam voor het eten. Normaal eten de PGs en dokters apart en krijgen ze goed klaargemaakt eten, maar nu aten ze met de studenten en kregen die dus ook een keer goed klaargemaakt eten. Helaas vond mijn buik het iets minder leuk, aangezien ik daar naderhand wat last van had. Na de lunch ben ik naar mijn kamer gegaan en heb ik wat geslapen. Ik was aardig moe.
Om 3 uur kwam Aditi mij roepen dat het tijd was weer naar het klaslokaal te gaan. Daar begon de volgende lezing over DM (= diabetes). Ook dit was weer in het Engels en heel erg simpel. Maar wel weer fijn dat ik het kon volgen. Daarna nog anemie en toen was de sir klaar. Toen kwamen er nog 2 andere mensen voor iets; maar hier kreeg ik weer niks van mee omdat het in het hindi was en ik dus maar weer begonnen ben aan een boek. Daarna hadden we niets meer. Dus zijn Aditi, Lolia en ik naar het dorpje gegaan om wat te winkelen. Heel erg gezellig. En natuurlijk helemaal niet duur nu we hier in een niet toeristengebied zijn. Dus ik heb twee klemmen voor mijn haar gekocht, veel bindi (stip voor op je voorhoofd) en een sierraad voor in je haar. En dat alles voor minder dan 1 euro samen. Goede deal vind ik zo. Daarna, terug in het hostel, werd ik omgetoverd tot Indier. Toen had ik afgesproken om te skypen met Daan. Tijdens het skypen was er in een keer weer een les of zo, maar ze verlangen van mij toch niet dat ik er echt bij ben dus ben ik lekker blijven skypen. Wel moest ik daarvoor even verhuizen van klaslokaal naar buiten. Maar dat had ik er wel voor over.
Daarna even vestje halen. Vandaag hadden ze een feestje of zo. Met een kampvuur. Ze waren allemaal aan het dansen. Was leuk om te zien. Ook werd het eten opgediend. Maar er was geen rijst vandaag, dus niks voor mij om te eten; alleen een veel te spicy prakje. Toen hebben Aditi en Lolia voor mij maggi (noedels) klaargemaakt zodat ik toch iets kon eten. Toen hebben we nog even naar het dansen staan kijken. Maar ik was het uiteindelijk beu. Ze draaide maar rare Indische muziek en zo. Plus het was al weer vrij laat, dus ben ik lekker naar bed gegaan. Morgen gaat de wekker weer vroeg.
15 Januari 2015
Dag 98: Laatste volle dag kamp!
Vanochtend was ik iets later. Ik had me wat verslapen. Maar doordat ik me gehaast had zat ik netjes om 8 uur beneden in het klaslokaal. Alleen was er niet zoveel te doen in het klaslokaal. Dus heb ik nieuwe spelletjes gedownload op mijn iPad en ben ik dat maar gaan doen. Daarna gingen we naar een of ander gebouw, waar ik helemaal niks van snapte. Ook ging het hier weer in het hindi, dus ik heb er weer een beetje bijgestaan. Daarna moesten we nog even in het klaslokaal zitten zodat de sir nog een kort praatje kon geven.
Hierna was het tijd voor lunchpauze. Ik snel even gedoucht. Het was een koude douche, maar ik moest voort echt mijn haren wassen en zo. En na even eronder gestaan te hebben was ik eraan gewend en was het goed te hebben. Daarna tijd voor lunch. Ik weer aan mijn rijst en dal. Helaas was de dal erg spicy vandaag en vond ik het dus niet lekker. 's Middags ook nog even in bed gelegen en wat geslapen. Want tja, veel meer nuttigs hebben we niet te doen.
Om 3 uur moesten we weer in het klaslokaal zijn. Maar om half 4 was de spreekster er pas. Ik denk dat het op zich best interessant had kunnen zijn, maar het was in het Hindi waardoor ik er weer niks van verstond. Het ging over muggen en de ziektes die zij overbrengen. Daarna had ze nog verschillende soorten in reageerbuisjes meegenomen. Net zoals de visjes die de eitjes en larven op eten en de larven in een flesje. Daarna waren we even klaar. Maar om 5 uur kwam Aditi weer op de deur kloppen dat we weer terug moesten. Maar ook nu moesten we weer een half uur wachten tot de spreker er was. En ook dit verhaal was volgens mij interessant, ook Aditi zei dat naderhand. Maar ook deze keer ging het geheel in zijn Hindi waardoor ik dus weer niks meekreeg. En helaas duurde het ruim 2 uur. Dus aan het einde kon ik alleen nog maar denken wanneer het klaar zou zijn. We zitten in dat klaslokaal namelijk op de grond en ik had al verschillende posities aangenomen, maar ik ha echt last van mijn rug en mijn benen. Ik ben niet gewend zo lang op de grond te zitten met weinig ruimte. Dus dit was voor mij weer erg saai. Daarna ben ik even naar mijn kamer gegaan en heb daar wat spelletjes gedaan. Maar ik verveelde me al snel en ben toen bij Aditi en Lolia gaan zitten.
Het was wachten op het eten, maar het bleef duren. Dus uiteindelijk besloten ze weer maggi te gaan maken. Toen we dit stonden te maken kwam de student (een echte pannenkoek die denkt dat hij helemaal geweldig is, maar daardoor vind ik het een heel grote idioot) zeggen dat het eten klaar was. Hij begon tegen Aditi in het Hindi. Toen ik naderhand aan Aditi vroeg wat ie had gezegd zei ze dat hij had gezegd dat ik het eten moest gaan proeven, want hij had gekookt vandaag. Ben ik zo eng dat ie dat niet eens gewoon in het engels tegen mij durfde te zeggen. Normaal heeft ie praatjes genoeg, ook tegen mij. Nadat we de maggi op hadden gingen we even kijken, maar ik vond het er niet lekker uit zien en heb het dus niet op. Ik voelde me ook niet schuldig, ik had niks beloofd aangezien hij het niet aan mij persoonlijk gevraagd had.
Daarna heb ik op mijn kamer weer wat spelletjes zitten doen.
Aditi en Lolia en de rest hadden nog een college of zo. Maar dat zou voor mij toch niet nuttig zijn, dus ben ik niet gegaan. Vandaag weer genoeg daar op de grond gezeten en niks gedaan. Heb nu nog steeds last van al mijn spieren. Hopelijk morgen toch geen spierpijn. Wel ga ik morgen in de dag ergens terug naar het hostel. De PG hier kwam naar mij toe om te vertellen dat ik vandaag naar het hostel zou gaan omdat morgen om 1 uur de taxi naar het vliegveld mij op kwam halen; dat had de dean's office zo aan haar doorgegeven. In het begin snapte Aditi en ik er helemaal niks van. Hoezo morgen om 1 uur vanuit het hostel. Maar toen bleek dus dat ze voor de verkeerde dag taxi hadden besteld. Ik had zozo mijn mail weer 2x moeten sturen voordat ik uberhaupt antwoord kreeg. En deze keer was het in eerste instantie dus via de PG. Maar ik had mail en daarin staat ook het nummer van de chauffeur, dus mocht het mis gaan, dan kan ik altijd nog bellen. Maar na controleren van mijn mail bleek dat ik het echt goed erin gezet had en hun het gewoon (weer) fout gedaan hadden. Maar ook de PG ging meteen terugbellen en als het goed is is het nu allemaal geregeld. Laten we het hopen. Ik ben er helemaal klaar voor om naar huis te gaan!!
16 Januari 2015
Dag 99: Laatste dagje!
Vanochtend was het weer niet veel. Ze moesten hun presentatie maken en dus zat ik er weer een beetje bij. Ik heb weer op internet wat gesurfd en verder spelletjes gedaan. Ook gingen we vragen wanneer ik terug naar het hostel zou gaan. Om 5 uur zeiden ze. Dus bedacht ik dat het misschien wel handig was als ik alvast mijn spullen in zou gaan pakken. Daarna was er een lezing over psychiatrie in India. Het begin ging netjes in het engels, dus dat kon ik mooi volgen. Ik werd er zelfs bij betrokken. Ik moest vertellen over Nederland en moest dingen voorlezen vanaf het scherm. Maar helaas was hij halverwege het Engels beu en schakelde hij weer naar Hindi. Ik had ook nog steeds last van mijn rug van het op de grond zitten van de dag ervoor en ook deze keer ging het zeker 1,5 uur duren zei hij van tevoren. Dus ben ik maar in een stoel gaan zitten, ik wilde niet nog een keer heel stijf zijn van het zitten op de grond. En dat was maar goed ook, want na 2 uur was hij nog niet klaar.
Toen hij eenmaal klaar was, was het al weer etenstijd. Dus ik weer wat gegeten. Het was vandaag voor het eerst niet spicy, dus kon ik het eten. Daarna even rust. Maar ik had alles al ingepakt, dus mijn bed ook. Vandaag dan geen middagdutje. Maar ik heb spelletjes zitten doen. Daarna was het tijd voor de volgende bijeenkomst. Hier kwam een van de sirs van community medicine voor en daarna zou ik dan met hem terug rijden naar het hostel. Ze moesten hun presentaties oefenen voor morgen. Want hun moeten dan nog presentaties geven, wanneer ik naar huis ga. Dus niet zo heel interessant. Dus ik weer spelletjes zitten spelen. Maar helaas duurde het wat langer. En sir was niet zo tevreden over de presentaties, dus moesten ze aangepast worden en daar zou hij dan wel mee helpen. Dus in plaats van 5 uur zou ik dan om 7 uur gaan. Daar was ik niet zo blij mee, als het aan mij had gelegen was ik na de lunch al weg gegaan. Maar goed, ik had er niet zoveel over te zeggen. Toen zijn Aditi, Lolia en ik maar weer naar Anji gegaan om daar nog een keer wat te winkelen. Toch nog wat leuke spulletjes gekocht daar. Hun gingen nog wat eten daar bij straatkraampjes. Maar dat heb ik toch maar weer vriendelijk overgeslagen. Ik had niet zoveel zin om mijn laatste dag nog ziek te worden.
Daarna terug naar het kamp waar we mijn spullen naar beneden hebben gebracht. De baas van het kamp wilde ook graag dat de sir vertrok, dus moesten Aditi en Lolia naar binnen lopen om te vragen waar ik was en ik moest me dan verstoppen. Ze hoopte dat hij dan eerder weg zou gaan. Maar plan mislukt. Dus moest ik nog 3 kwartier wachten. Hebben we gezellig buiten gezeten bij de wifi en nog wat zitten kletsen. Om kwart over 7 gingen we dan eindelijk op weg. Ik alvast afscheid genomen van Aditi en Lolia, maar waarschijnlijk zie ik ze morgenvroeg nog en gaan we ontbijten bij ICH. Toen op weg naar het hostel. Maar onderweg moesten we nog een tussenstop maken. Sir moest nog even boodschappen doen. En hij zei dat hij maar 5 min weg zou zijn, maar natuurlijk werd dat weer een kwartier... Maar uiteindelijk kwam ik aan in het hostel. Daar meteen schoenen aan gedaan en samen met Lisa naar ICH om te gaan eten. Ik mijn laatste keer maggi met ei bestelt en nog een cheese sandwich. Daarna terug naar het hostel waar ik ging proberen online in te checken. Na wat gezoek had ik eindelijk gevonden hoe het moest. Maar toen raakte ik helemaal in de war. Op mijn nieuwe ticket stond dat de vlucht om 18.10 vertrok en op checkmyflight.com stond nog gewoon 17.10. Dus ik snapte er helemaal niks van. Na wat langer zoeken en kijken op de site van JetAirways bleek dat mijn vlucht 1 uur vertraging had. Nou ja, dilemma opgelost. En op zich niet zo'n ramp. Dan heb ik maar 1 uur minder overstaptijd in Mumbai: van 2 uur en 45 min naar 1 uur en 45 min. Helemaal prima toch. Ik besloot wel niet de taxi een uur later te zetten, want ik dacht ik kan maar beter gewoon op tijd op het vliegveld zijn voor het geval ze het weer veranderen.
Ook nog even geskyped met mama. En toen bij attendence kwam de groep van Bhidi al terug in het hostel. Ze waren aan het schreeuwen en aan het doen. Ook vonden ze het allemaal leuk mij weer te zien. Overal werd mijn naam geroepen en kwamen ze met mijn knuffelen. En natuurlijk moest ik weer mee op de foto. Toen Aditi en Lolia vandaag op kamp hoorde (de andere trouwens ook) dat Bhidi vanavond al terug ging naar het hostel en hun pas morgen vroeg waren ze ook niet blij. Ze waren best jaloers. Ze wilde al met mij mee, dan konden we bij cluckers gaan eten. Helaas ging dat nu dus niet lukken. Maar het was leuk om Shreya en alle andere ook nog even te zien.
Daarna ging ik inpakken. Eerst heel mijn koffer leeggehaald en hem vervolgens weer vol gedaan. Ook heel voorzichtig al mijn souveniertjes in de koffer gedaan. Allemaal ingepakt in kleren en handdoeken in de hoop dat ik het heel mee naar huis krijg. Mijn koffer zat lekker overvol, maar hij paste nog prima dicht. En ik mag 30 kg meenemen, dus daar zal ik toch niet overheen zitten?! Toen nog gezellig met Lisa een kopje thee gedronken en zitten kletsen. Daarna lekker naar bed gegaan. Laatste nachtje in India. Erg raar idee, maar wel heel fijn.
17 Januari 2015
Dag 100: I'm coming home!
Vanochtend hoorde ik Aditi en Lolia terugkomen van kamp. Ze maakte lekker veel lawaai. Ze kwamen ook vragen of ik al wakker was, want we gingen ontbijten met ICH. Ik lag nog in bed en zei dat ik er zo aan kwam. Toen ik klaar was zijn we meteen naar ICH gegaan. Ik al wel afscheid genomen van Lisa, want die zou ik niet meer zien. Die hadden vandaag een of andere nieuwjaarslunch, dus zou ze geen lunchpauze hebben. Bij ICH heb ik voor de verandering weer een Cheese Sandwich op. Toen we daar zaten kwam Shruti (een van de meisjes die ik op kamp heb leren kennen) naar mij toe met de mededeling dat ik voor ik ging nog naar de dean's office moest. Geen idee wat ik daar weer moest gaan doen, maar ik had er geen goed gevoel over. Dus toen we klaar waren gingen we op weg naar dean's office. Ook kwamen we onderweg weer meisjes tegen die ik op kamp had leren kennen en ze waren weer allemaal mijn naam aan het roepen en alvast afscheid aan het nemen met mij.
Gelukkig had ik gevraagd of Aditi en Lolia met mij mee wilde naar de dean's office, want zoals ik al verwacht had was er weer iets moeilijks aan de hand. Maar dat het zo moeilijk zou zijn had ik dan weer niet verwacht. Blijkbaar moest je van alle afdelingen waar je gestaan had een handtekening hebben van het hoofd van de afdeling. En daarbij ook van de warden en allerlei secretariaatmensen van de dean's office. En daar kwamen ze dan mee 3 uur voordat ik zou vertrekken. Dus daar was ik helemaal niet blij mee. En dat heb ik ze ook laten weten. Gelukkig stonden Aditi en Lolia aan mijn kant. En nog een geluk dat die Jose er niet was, want die had ons waarschijnlijk niet zo goed geholpen als dit mannetje. Hij ging allemaal telefoontjes voor mij plegen en toen konden Aditi en Lolia voor mij die handtekeningen gaan verzamelen zodat ik verder kon met inpakken. De rest van de handtekeningen zou hij dan voor mij regelen. Dus dan was dat gelukkig ook geregeld na eerst heel wat gedoe. Zo blij dat ik ervan af ben na vandaag!
Toen ik dus terug naar het hostel waar ik mijn tickets uit ging printen bij het kantoortje van de warden. Toen werd ook gezegd dat ik een application form moest schrijven omdat ik weg ging uit het hostel. Dus ik terug naar mijn kamer om dat te doen. Ondertussen waren ook Aditi en Lolia terug gekomen. Ze hadden bijna alle handtekeningen verzameld, maar ze hadden ook bijna weer les dus kwamen ze zich alvast omkleden. Toen ze klaar waren heb ik echt afscheid van ze genomen, want hierna zou ik ze niet meer zien. Heel erg jammer. Maar ze blijven zeggen dat ze een keer naar Nederland komen, dus ik hoop het. Dat zou echt heel tof zijn! Toen kwamen ze nog zeggen dat ik het boek dat ik geleend had terug moest brengen naar de warden. Dus ik met de application form, het boek en het delftsblauwe molentje dat ik meegenomen had als kadootje naar de warden. Alles daar afgegeven. Toen weer verder met inpakken. Rond 12 uur was ik helemaal klaar. Nu moest ik nog een uurtje wachten tot de taxi zou komen. Ik gewoon wat in de zon gezeten, want ik wilde niet de batterij van mijn iPad al op gaan maken, die zou ik nog hard nodig hebben om de reis door te komen.
Om iets voor 1 liep ik naar de uitgang van het hostel. Iedereen die ik kende was weg, dus er was niemand om mij uit te zwaaien. Wel moest ik nog even langs de warden. En toen bleek dat ze ook een klein kadootje had voor mij. Heel lief, een schattig klein tasje :) Toen ik in de taxi gestapt en op weg naar het vliegveld. Dit ging allemaal heel soepel en binnen 1,5 uur was ik op het vliegveld en kon ik gaan wachten op mijn vlucht. Ik weet niet hoe laat ie nu precies ging, 17.10 of 18.10. Dus daarom ging ik heel praktisch zitten bij een scherm met informatie, zodat ik dat allemaal goed in de gaten kon houden. Toen kon het wachten daar beginnen.
En toen begonnen ook de problemen... Mijn vlucht kwam maar niet op het scherm. Het was inmiddels al kwart over 4. Ook al zou hij om 18.10 gaan, dan zou er toch informatie op het scherm moeten hebben staan. Dus toen ik onrustig om me heen begon te kijken, sprak een Indische man mij aan met de vraag of ik naar Mumbai moest. Toen ik ja zei, zei hij dat hij nog een uur vertraging had. Toen raakte ik toch lichtelijk in paniek, want zou ik dan mijn overstap wel halen. Hij keek even met mij mee en zei toen dat ik toch maar even langs de balie moest. Dus ik daar naartoe gegaan; 'ja mevrouw, hij heeft vertraging, maar je kunt je bagage gewoon al inchecken'. Na een paar keer dat antwoord gegeven te hebben begreep hij eindelijk mijn vraag of ik mijn overstap zou halen. Toen pas keek hij echt naar mijn tickets. Oeps, toen ging er een belletje rinkelen dat dat niet ging lukken. Schijnbaar hadden ze me proberen te bellen of ik niet de vlucht eerder had kunnen pakken, maar vanwege mijn internationale nummer konden ze me niet bereiken of zoiets. Dus nu moest er iets anders geregeld worden. Ik moest maar weer gewoon gaan zitten en dan zouden ze kijken wat de mogelijkheden waren. Hadden ze me maar omgeroepen, ik was op tijd op het vliegveld...
Ik maar weer gaan zitten. Daar wat aan de praat geraakt met het Indische mannetje dat mij al wat geholpen had, Asjisch of zo heette ie. Na een uur met hem gekletst te hebben had ik nog niets van die mensen gehoord. Dus ik maar weer terug naar de balie. Nog eens gezeurd en eindelijk gingen ze echt voor mij kijken... Tja, wat zouden ze er eens mee doen. Toen vroegen ze, is het niet mogelijk om morgen te gaan. Dus ik gezegd dat dat niet mogelijk was omdat ik geen onderkomen had in Nagpur. Weer verder zoeken. Toen kwamen ze met de oplossing om van Mumbai rechtstreeks naar Brussel te vliegen. Deze vertrok 's ochtends vroeg. Ik zag het niet helemaal zitten, want ik dacht dan ben ik pas 's avonds thuis... Dus ik nog gevraagd of Amsterdam dan geen mogelijkheid was. Nee, dat was geen mogelijkheid. Alleen dit. Dus ik dacht, ok dan maar, ik wil gewoon naar huis en dit onmogelijke land verlaten. Maar toen bleek 's ochtends vroeg 10 over 2 's nachts te zijn en dan zou ik iets voor 8 uur 's ochtends landen in Brussel. Oftewel, maar 1 uurtje later dan gepland. Dus ik uiteindelijk toch nog blij. En maar 1 overstap. Ik weet nog dat ik bij het boeken deze vlucht had zien staan, maar ik daar niet voor had gekozen omdat ik dan een wachttijd van 7-8 uur daar had en ik daar toch niet zoveel zin in had. Maar ja, nu met al die vertraging maakte dat niet meer uit. Dus ik naar een kamertje gebracht waar ze mijn ticket om gingen zetten. Mijn bagage had ik bij Asjish laten staan, want ik kon dat vanaf de balie netjes in de gaten houden. Maar vanuit dat kamertje niet. En ik kende die man natuurlijk toch niet zo goed. Dus heb ik toch mijn bagage maar meegenomen. Daar mijn ticket omgezet en toen kon ik meteen inchecken en mijn bagage ook. Dat was geregeld. Nog eventjes thuis doorgegeven dat het geregeld was en mijn vluchtgegevens zodat ze kunnen kijken hoe laat ik land.
Daarna ben ik eindelijk naar de WC gegaan, want dat moest ik al best een tijd; maar ik durfde niet omdat ik bang was dat ik een belangrijke mededeling zou missen. Plus met een grote koffer is het niet zo makkelijk naar de WC te gaan... Want wie let er dan op. Toen ging ik langs een andere Nederlander zitten. Ik wist dat het een Nederlander was omdat hij op hetzelfde moment bij de balie stond als ik toen ik te horen kreeg dat ik mijn overstap niet ging halen. Daar raakte we aan de praat en hij hoorde dat ik het ook prima vond naar Amsterdam te gaan en toen bleek hij dus ook Nederlands. Samen daar wat mee zitten kletsen en toen mochten we eindelijk door de douane. Weer een stapje dichterbij. Daar maar wat drinken gekocht. Want ik had inmiddels toch wel dorst gekregen, veel gedronken had ik namelijk niet met al die stress; samen zorgde dat voor hoofdpijn. Toen weer wachten naar welke gate ik moest waar ik weer aan de praat raakte met een Indisch vrouwtje dat mij hielp de mededelingen te begrijpen omdat ik daar niks van verstond. En uiteindelijk mochten we in de bus stappen en werden we naar het vliegtuig gebracht. Bij het instappen bleek Asjish naast mij te zitten, dus daar weer wat mee zitten kletsen. En toen bleek de Nederlander ook nog voor mij te zitten. Dus heel wat bekende gezichten in de buurt. Gelukkig ging die vlucht gewoon prima en was ik rond 9 uur in Mumbai.
Toen moest ik met de bus van de domestic naar international airport. Ik bij de infobalie nog even voor de zekerheid gevraagd of mijn bagage echt rechtstreeks ging. Ja dat zou echt gebeuren. Toen ik in de rij gaan staan voor transport naar het international airport. Daar kwam ik de Nederlander weer tegen en samen gingen we op weg naar international airport. Nog meer gezellig zitten kletsen over waarom ik hier was en waarom hij hier was. Best gezellig. Aangekomen op het vliegveld zijn we gesplitst. Hij moest namelijk nog inchecken en ik niet meer. Maar het was gezellig dat ik even een compagnon had. Ik ging maar meteen door de douane. Ik had voort honger en wilde onderhand wel wat eten. Door de douane ging weer prima. Ik was eigenlijk te vroeg, dus het vrouwtje twijfelde of ik mijn stempel kreeg. Maar vooruit, ik mocht door.
Aldaar moest ik nog langs een balie waar ik stempels kreeg en mijn identiteit en alles gecontroleerd werd. Toen ik hierlangs was, kon ik eindelijk gaan eten. Het was inmiddels 10 uur. Zo gaat het toch best snel het wachten. In de verte zag ik een bordje met allerlei eettentjes. Helaas niet de domino's pizza die ik graag wilde, maar wel pizzahut. Helaas had ik niet meer genoeg rupees om het te betalen. Dus ik vroeg of ik kon pinnen. Dat kon! Maar mijn kaart pakte niet... Dus kon het toch niet. Ik mocht ook met euro's betalen, maar dan alleen briefgeld... Daar had ik dus ook al niks aan. Dan kon ik weer rs. terugkrijgen, maar ik wilde juist van mijn rs af. Uiteindelijk maar een pizza bestelt die ik kon betalen.
Toen had ik nog heel erg dorst, maar ik kon mijn drinken niet betalen. Ik had geld verzameld om als souveniertje mee te nemen. Daar heb ik de 50 rs dan toch maar van opgemaakt, want ik vond het belangrijker dat ik wat water had dan dat ik dat als souvenier had, want wat doe je ermee... Maar toch wel een beetje jammer.
Toen kon ik weer verder gaan wachten. Het was nu 11 uur. Dus nog 3 uur te gaan.
***
Die 3 uur ben ik goed doorgekomen met het spelen van spelletjes. Een uur voor vetrektijd ben ik richting de gate gelopen. Daar nog even zitten wachten en toen mochten we boarden. Hier kwam ik Jos de Nederlander voor de laatste keer tegen. Hij kwam me nog even een goede reis wensen :) Toen ik eenmaal door de gate was, duurde het nog best even voor ik eindelijk in het vliegtuig zat. De beveiliging was versterkt en voordat ik het vliegtuig instapte moest ik nog eens door de douane. Dus nog een keer moest mijn handbagage door de scanner en moest ik gefouilleerd worden. Waarschijnlijk door alles wat nu aan de hand is met dat terrorisme overal.
Eenmaal in het vliegtuig ging alles prima. Wat proberen te slapen. Film gekeken, the fault in our stars; waarbij ik natuurlijk heb zitten huilen. Maar het was donker in het vliegtuig en meer dan de helft van de mensen sliep, dus niemand die dat gezien heeft. Op het einde van de vlucht raakte ik nog in gesprek met de mensen naast mij, een paar Britse die ook zoveel vertraging hadden gehad dat ze ook hun vlucht niet gehaald hadden (dezelfde als die ik moest hebben).
18 januari
Dag 101: Weer thuis en een suprise feestje
Eenmaal geland moest ik op zoek naar de bagageband. Onderweg moest ik nog een keer door paspoortcontrole en zo. Toen stond ik bij de band en mijn koffer kwam zo aanrollen. Dus toen kon ik op weg naar de uitgang. Daar stonden Daan, papa en mama. Heel fijn hun weer te zien. Nog even wat gedronken op het vliegveld en toen op weg naar huis. In de auto kon ik mijn ogen niet goed openhouden en heb ik dus een beetje liggen slapen.
***
Het eerste wat ik gedaan heb toen ik thuis was is in de douche gegaan. Vandaag was ook papa jarig en dus zou 's middags het hele huis volzitten met familie. Ze hadden echter ook een verrassing voor mij: koentje zat in een keer op de bank en myrna kwam ook nog langs. En 's avonds stonden in een keer de buitenbintjes voor de deur. Dus ook meteen een kleine surprise party voor mij dat ik weer thuis was. Heel leuk en zeker zeer onverwacht!! Al was ik blij dat ik die avond om 9 uur (!) eindelijk naar bed kon :D Heel blij dat ik weer thuis ben!
Dag 93: volgepropte auto en nog niet veel
Vanochtend was ik al redelijk ver klaar toen ze bij mij aanbelde. Ik deed al tandenpoetsend de deur open, waarom ze toch wel moest lachen. Ze vroeg of ik morgen of maandag naar het andere kamp ging. Ik had geen idee, dus zei ik dat ik dat niet wist. Na het ontbijt was het tijd voor een lezing, waar ik weer niet veel van volgde voor de verandering. Het ging over kinderopvang en het verzorgen van hun eten en het in de gaten houden van hun groei en gewicht. Beetje consultatiebureau achtig op een kleuterschool. Halverwege de lezing werd de sir gebeld en bleek dat er een bericht voor mij was. Voor zover ik het begreep moet ik morgen langs bij een of andere sir en ga ik maandag naar het andere kamp.
Na deze lezing werden we in een auto gepropt. Een soort jeep. We moesten ons gaan klaar maken, maar ik had niet veel te doen en ging dus op internet kijken (moet wel een beetje op de hoogte blijven van al die narigheid in Parijs). Maar toen werd ik dus geroepen en bleek dat ik ook in de auto moest klimmen. Ik snap de helft van de tijd niet wat de bedoeling is, dus ik wist niet dat we ergens heen gingen. Maar ik maar gewoon in de volgepropte auto gekropen. Ik zat voorin, met de chauffeur en nog 2 andere... Het was een vrij grote jeep, maar ik had uitgerekend voor zo'n 8 man. We zaten er met 15en in. Heel normaal hier schijnbaar. En toen zijn we over de weg gecrost naar dat schoolgebouw ding waar ze de lezing over hadden gehad. Maar dit ging ook weer in het hindi waardoor ik er niet heel veel van begrepen heb. Ik heb begrepen dat het een soort pre school was waar de kinderen al spelend wat konden leren. Een soort creche. De vrouw die hier werkte hield daarnaast hun gezondheid in de gaten. De kinderen kregen er eten en vitamines; daarnaast werden ze door haar elke maand gewogen en opgemeteen en dit werd bijgehouden in een boekje om te kijken of ze niet te veel achterlagen in groei of gewicht. Daarnaast zorgde ze ook dat zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding gaven de juiste voeding en vitamines kregen. Maar verder het verhaal kon ik niet volgen. Het was leuk om daar even rond te kijken. Heel het klaslokaaltje volgehangen met posters. Zowel informatieve posters voor ouders als leerposters voor de kindjes.
Toen het verhaal afgelopen was werden we naar buiten gestuurd. Ik had geen idee wat de bedoeling was, maar ik zag in een keer dat de groep waarmee ik gekomen was weer de auto in klom. Dus ik daar maar naartoe gesneld. Toen weer voorin gaan zitten. De auto zat weer helemaal vol en de rit was zo niet al lomper dan de heenweg. Ik denk niet dat de rijstijl hier me ooit op mijn gemak zal stellen; het went nooit. Eenmaal terug in het kamp kregen ze een overhoring; ook ik. Maar wat ik ervan had opgestoken was meer dan genoeg voor mij. Nou ja prima.
Daarna moesten we wachten tot de rest van de groepen ook weer terug waren. Dit duurde wel even. En er zat geen lezing of zo meer tussendoor. Dus hadden we best wel wat vrije tijd. Heb ik buiten Bones zitten kijken. Fijn dat de wifi hier toch goed werkt.
Daarna was het tijd voor de lunch. Hier droge rijst naar binnen zitten werken... Daarna nog een aflevering Bones. Maar toen had ik nog steeds lang pauze. Dus ben ik nog maar eventjes op bed gaan liggen. Daarna hoorde ik dat iedereen weer naar beneden ging. Dus ging ik erachter aan. Maar voor mij was het alles behalve nuttig. Ze gingen de enquetes van gisteren in de computer invullen. Dus ik ging maar spelletjes zitten spelen op mijn iPad. Helaas kreeg ik het internet even niet aan de praat, maar goed, spelletjes zat op mijn iPad. Halverwege kwam de sir naar mij toe en was hij heel geinteresseerd in mijn iPad. Was dit mijn computer. Wat handig en compact. Het werkte ook heel goed. Hij vroeg hoe duur het was en vond dat toch wel meevallen. Misschien heb ik hem ook wel een iPad mini met toetsenbordje aangepraat xD
Daarna kwam er een andere sir een lezing geven. Hier volgde ik ook niet heel veel van, maar wel wat. Dus toch nog iets geleerd. Daarna moest een van de studenten een casus voordragen, maar hij sprak zo slecht engels dat ik het niet verstond. Toen was het tijd voor groepsdiscussie. Niet dat ik er echt bij betrokken werd. Maar op een gegeven moment vroeg het meisje naast mij of ik het wel volgde. Toen ik nee zei ging ze het snel en kort aan mij uitleggen. Dat was wel fijn. Hierna was het klaar en kon ik gaan. Ze gingen nog verder met enquetes in de computer zetten. Ik heb lekker voor het klaslokaal gezeten, waar de wifi goed was. Zitten kletsen en uiteindelijk ook nog skypen met Minouck. Erg gezellig. Toen naar boven gegaan om te wachten op het eten. Hier wat spelletjes gespeeld en met ons mam gebeld.
Eindelijk was het tijd voor eten. Ik had super veel honger. Maar de borden waren er nog niet. Toen kwam een van de meisjes (ik weet haar naam niet, maar ze is heel aardig en betrekt mij wel overal bij) en zei dat ik met haar mocht delen. Kreeg ik haar bord en zij at van het bord van iemand anders. Ik heb gewoon het spicy prakje op. Daarnaast natuurlijk ook rijst en dal en radijsjes. Ze had het bord heel vol geschept, dus ik heb best wat gegeten voor mijn doen. En echt honger had ik niet meer, maar ik had nog zin in soep; dus was ik toch nog even naar de keuken gelopen om water te koken en cup a soup te maken. Daar heb ik ook nog van genoten. Ik had ook nog even met het meisje staan kletsen. Heel gezellig. Ben blij dat ze af en toe met mij komt kletsen en vragen of ik mee spelletjes wil doen. Ook begon nu de rest van de meisjes ook wat tegen me te praten.
Na het eten heb ik niet meer zoveel gedaan. Wat spelletjes, muziek geluisterd. Ik wou nog een aflevering Bones kijken, maar nu deed wifi het iets minder goed in mijn kamer. Dus heb ik de moed daarin opgegeven. Toen maar weer op tijd naar bed. Morgen mijn laatste dagje hier. Dan nog een week naar het andere kamp. Ben benieuwd. Daar zitten Aditi en Lolia. Dus zal daar vast wel heel gezellig worden!! En ik denk dat die mij wel erbij betrekken en wel dingen voor mij vertalen. Dus hopelijk wordt dat nog iets leuker!
11 Januari 2015
Dag 94: Dagje ontspanning en genieten
Vanochtend klopte er niemand op mijn deur. Maar ik hoefde er ook niet echt uit. Toch een beetje uitslapen op zondag. Maar ik wist het niet. Dus ik was weer netjes om half 9 klaar. Uiteindelijk bleek dat we een uitstapje hadden; geen leerzaam uitstapje, maar gewoon een voor fun. Naar een tempel. Iedereen stapte in de bus, dus besloot ik ook maar gewoon in te stappen. Ik had geen idee waar we heen gingen, maar dat bleek dus naar de tempel bij een rivier. Onderweg daar naartoe was het weer een herrie in de bus. Niet normaal, die Indiers zijn echte herrieschoppers. Eenmaal aangekomen bij de tempel was het niet echt een heel interessante tempel. Met de rondreizen had ik natuurlijk veel mooiere gezien. Maar goed, het was wel gezellig. Wat uitleg gekregen van de PG daar en foto's gemaakt in de tempel. Hier was niemand die zei dat het niet mocht. En iedereen wilde ook met mij op de foto... Op een gegeven moment wilde ik de tempel uitlopen. Maar toen werd ik geroepen en moest ik met iedereen op de foto. Ik mijn camera ook maar gegeven, want ik dacht: anders krijg ik die foto's nooit te zien; sta ik op allemaal foto's heb ik er zelf geen. Dus uiteindelijk heb ik ook echt heel veel foto's vandaag.
Daarna gingen we nog naar de rivier bij de tempel. Hier ook weer een hele fotoshoot. De Indiers houden van selfies en foto's maken. En dan het liefst met een blanke erbij. Haha. Dus ook daar weer heel veel foto's, ook met mijn camera. Het was er wel een hele mooie plek. En voor het eerst voelde ik me ook betrokken bij de hele groep. Iedereen kwam met mij praten en in het Engels en ik voelde me geen buitenstaander of indringer. Vandaag hoorde ik echt bij de groep. Beetje jammer dat het mijn laatste dag was. Toen moesten we verzamelen. Voor de tempel kregen we nog iets te eten. Geen idee wat het was. Ze dachten dat het misschien spicy was voor mij, maar ik vond het eigenlijk helemaal niet spicy. Tot de laatste hap, toen zat er in een keer iets heel spicy bij. Dus toen kon ik mijn literfles water leeg gaan drinken... Maar gelukkig had ik ook een winkeltje daar gevonden en koekjes en chipjes gekocht. En deze chocoladekoekjes hielpen ook tegen het branden.
Toen weer terug de bus in. Ik dacht dat we terug zouden gaan naar het kamp. Maar nee, uiteindelijk stopte we bij nog een tempel, ergens midden in een dorpje. Een oranje tempel, of nou ja, ze waren hem oranje aan het verven. En alle beelden die binnen stonden waren ook allemaal oranje blobben. Geen idee hoe ik het anders moet beschrijver. Flubbers of zo. In de main tempel moest de blob volgens mij Ganesha voorstellen. Geen idee. Het was heel raar. Iedereen liep ook te bidden en de bellen te luiden. Maar ik ben er snel even doorheen gelopen. Niet echt iets interessants voor mij. Daarna ben ik naar de kraampjes eromheen gelopen. Daar heb ik een Ganesha ketting gekocht en uiteindelijk nog een beeldje. Niet dat we daar veel tijd voor hadden, want we werden een beetje naar de bus gedrongen. Maar ik heb het toch even snel gekocht, want ik moest nog wat kadootjes hebben voor sommige mensen thuis. Toen weer in de bus gingen we echt terug naar het kamp.
Daar aangekomen werden we bij de sir geroepen. Een heel verhaal in het hindi waar ik niks van begreep. Toen werd de groep dismissed, behalve ik. Ik kreeg nog de informatie dat ik terug ging naar het hostel, dus dat ik mijn spullen moest pakken en snel moest lunchen, want in een half uur zou de jeep dan wegrijden. Ik dus snel alles ingepakt en daarna snel gegeten. Nog even wat vriendschapsverzoeken verstuurd op Facebook. En toen was het tijd om te gaan. Dus mijn spullen gehaald en in de jeep gelegd. Snel afscheid genomen van iedereen daar. Echt heel raar, die mensen zie ik nooit meer, Shreya, Sree... Ze hebben me uitgezwaaid en ik heb ze uitgenodigd in Nederland etc. Maar waarschijnlijk zie ik ze gewoon nooit meer. Nu is het feit dat het einde eraan komt ook raar. Ik heb hier helemaal naar toe geleefd, maar nu het zover is kan ik het nog niet helemaal bevatten. De reis naar het hostel ging goed. De chauffeur heeft mij prima voor het hostel afgezet en mijn flesjes water naar binnen gedragen. Daar vroeg ik aan een Kaku of ze die flesjes naar mijn kamer kon brengen. Dat deed ze. Toen ik daar aankwam vroeg ze natuurlijk 10 rs.
Lisa was er nog en heeft goed op mijn spulletjes gepast. Dus nadat ik alles in de kamer had neergezet en zo ben ik buiten bij haar gaan zitten en hebben we lekker de hele middag zitten kletsen. Over haar eerste week, mijn week, alle rare dingen in India, etc. Heel gezellig. Wifi werkte helaas niet, dus daar kon ik niks mee. Maar gelukkig was ik niet alleen en waren we gezellig aan het kletsen. Zo zijn we de middag doorgekomen. Uiteindelijk zijn we met een van de meisjes waarmee zij vrienden was geworden naar de winkels gegaan die toch open bleken te zijn op zondag. Daar heb ik een heel overlevingspakket aan koekjes, ontbijt etc. ingeslagen om de komende week kamp zonder honger door te komen. Want dat vond ik toch niet zo'n goed idee. Daarna zijn Lisa en ik nog naar ICH gegaan om daar te eten. Lisa was daar nog nooit geweest, dus ik dacht dan kan ze dat ook meteen zien. Was heel gezellig. Ik wist niet of het bestellen goed zou komen, maar ook dat was helemaal gelukt. En ik zat naderhand zo vol dat ik 's avonds zelfs de gekochte chocolade niet op kon. Ik heb het overgeslagen en dat wil best wat zeggen. Daarna hebben we nog even buiten gezeten en gekletst. Helaas deed de wifi nog steeds niks. Toen zijn we naar de attendence gegaan. Daarna gingen we thee zetten. We hadden alleen niks van mokken. Dus wij waterflesjes proberen te halveren zodat we daar uit konden drinken. Maar we kregen geen gat gemaakt met het mes. Dus met mijn nagelschaartje geprobeerd. Maar de flessen waren steviger dan ze eruit zagen en mijn nagelschaartje brak in 2en. Maar uiteindelijk was het ons gelukt. In de andere helft van de fles deden we het theezakje en we hadden de stoelen binnen gezet en een kruk als tafeltje in het midden. Het echte campinggevoel. We hebben heel wat gelachen. Daarna toch maar lekker naar bed, want morgen word ik om 9 uur opgehaald om naar Anji (het andere kamp) te gaan. Ik hoop tenminste dat het 9 uur is. Eerst aan de telefoon zei ze 8 uur. Toen belde ze op en verstond ik er geen zak van. En daarna kreeg ik een smsje met 9 uur. Nou ja, als het eerder is komen ze me vast wakker maken.
Dan is mijn laatste weekje begonnen. Nu het zover is is het onrealistisch en raar. Ik ben aan de ene kant heel blij, maar het is toch ook wel raar dat ik dan iedereen hier nooit meer zie (waarschijnlijk). En het was nu ook net gezellig in het hostel met Lisa. Maar ik zal blij zijn als ik weer thuis ben!
12 Januari 2015
Dag 95: Naar Anji voor mijn laatste week
Vanochtend zou ik om 9 uur opgehaald worden door een chauffeur en deze zou mij dan naar het andere kamp brengen: Anji. Dus ik stond netjes om 10 over 9 bij de poort van het hostel te wachten. Voor Indische tijd is dat prima op tijd. Helemaal aangezien de auto er om half 10 nog steeds niet was en ik dus maar besloten had Dr. Chetna ma'am te bellen waar de auto bleef. Ze zei dat ze even ging bellen en binnen 2 min stond de auto er. Waar hij geweest was geen idee, maar waarschijnlijk hadden ze gezellig ergens iets zitten eten of drinken of zo en was Dr. Chetna ma'am even boos geworden. In de auto zaten zo'n 5 mannen. Ik wist niet helemaal wat ik daarvan moest denken. Ik ging er zozo van uit dat ik in deze auto naar het kamp gebracht zou worden, maar ik wist het niet 100% zeker. Ik was niet echt bang dat er iets zou gebeuren, maar ik voelde me ook niet helemaal op mijn gemak met al die mannen. Dus had ik heel sneaky mijn pepperspray in mijn tas gedaan zodat ik daar bij zou kunnen mocht dit nodig zijn. Maar natuurlijk zat ik gewoon in de goede auto en gebeurde er niks spannends. Behalve dan dat we bijna een motorrijder aanreden die dacht dat ie nog wel voor ons door kon. Sukkel... Gelukkig lette de chauffeur goed op en werd dit voorkomen met een noodstop.
Eenmaal aangekomen in het kamp stond Aditi meteen naar mij te zwaaien en op en neer te springen. Ze kon niet naar mij toe komen, want ze hadden les. Maar ze was blij dat ik er was. Ik werd naar mijn kamer hier gebracht. Daarna zou ik ook met de groep meegaan. Het is niet zo'n mooie kamer als in het vorige kamp, maar het is prima. Behalve de badkamer, die was zozo heel smerig toen ik aankwam. De andere meisjes hadden er namelijk gewoon gebruik van gemaakt en hem echt smerig achter gelaten. Overal lagen haren en vuil. Heel smerig. Maar gelukkig had Aditi aan de kaku gevraagd of die hem kon poetsen en dat heeft ze heel netjes gedaan. Nu is het een schone badkamer. Alleen de WC is niet zo chill. Het is alleen een WC pot, dus zonder bril of zo erbij. Dus echt chill naar het toilet gaan kan hier niet. Verder wist ik in eerste instantie niet hoe ik het door moest spoelen, maar schijnbaar moet je dan een kraantje omdraaien en dan spoelt ie door. Heel apart.
Toen ik mijn spullen boven had gezet en naar de toilet was geweest, bracht de PG mij naar de groep. Hier kreeg ik niet veel van mij, ze waren ergens bij een patiente en een baby. Het ging erover dat deze patiente ergens in een kliniek was bevallen. Als ze dit doen krijgen ze 100 rs daarvoor en wordt alles voor ze geregeld en in gang gezet. Tenminste, at is wat ik ervan begreep. Daarna gingen we weer naar een creche waar ze hetzelfde verhaal vertelde als toen bij het vorige kamp. Dus deze keer was het niet zo erg dat ik er niks van verstond. Wel zat er een meisje tegenover mij die aan mij vroeg of ik het verstond. Toen ik zei dat ik geen Hindi sprak ging ze mij kort even vertellen wat er allemaal vertelt was. Dus dat begon al beter dan in het vorige kamp. Ook de PG's komen af en toe naar mij toe om even uit te leggen hoe en wat. Dus dat is ook fijn. En nu heb ik Aditi en Lolia die mij mee op sleeptouw nemen en alles voor mij vertalen.
Hierna was het tijd voor lunch pauze. Deze duurde erg lang, maar dat was wel gezellig. Eerst gezellig zitten kletsen. Daarna gegeten. De rijst hier was smerig en het andere prakje best spicy, maar eetbaar. En gelukkig heb ik nu voldoende eten bij. En als ik dat niet zou hebben, dan komt het nog goed. Want er zitten heel veel winkeltjes hier om het kamp heen, dus deze keer zal ik geen honger lijden! Na de lunch heb ik nog even wat gelezen. Toen gingen we verzamelen in het klaslokaal. Aditi en Lolia moesten nu een enquete gaan afnemen in een dorpje in de buurt. Aditi had aan de PG gevraagd of ik met haar mee mocht en dat mocht. Dus mocht ik met Aditi en haar partner mee. Ze gingen een vragenlijst afnemen over drinkwater en hygiene. Eerst werden we weer met veel te veel man in de auto gepropt, maar ik begin eraan te wennen. Toen kwamen we bij het dorpje aan. Daar gingen ze de vragenlijst uitwerken. Niet dat ik er veel van verstond, maar het was fijn wat rond te lopen, tussendoor te kletsen met Aditi en lekker in het zonnetje te zijn. Ook was er nog een gezondheidwerker bij. Deze was speciaal voor mij gekomen om mij extra uitleg te geven, maar hij kon geen Engels waardoor Aditi als tolk functioneerde. Het meest inspirerende van vandaag: een gezin van 3, 2 meisjes (16 en 14) en hun grootmoeder. De ouders waren gestorven en de meisjes moesten het gezin van eten en alles voorzien, want de grootmoeder was blind en slechthorend. Dus deze meisjes gingen naar school en 2 dagen in de week werkte ze op een boerderij om zo ook geld binnen te krijgen. Het was best een aangrijpend verhaal. En de meisjes zagen er gelukkig vrij goed en gelukkig uit. Maar wel een respect dat ze dit doen en toch naar school blijven gaan!
Daarna was er weer pauze. Ik heb even in het klaslokaal gezeten omdat daar wifi was. Toen ben ik met Aditi naar de slaapzalen gelopen. Ik had geen slot op mijn deur, bij het vorige kamp ook niet, maar nu stond mijn deur open. Daar was ik toch niet zo blij mee. Ook was mijn hele vloer nat. Bleek dat ze water aan het opwarmen waren in mijn kamer, want deze had het enige goede stopcontact hiervoor. Nu vind ik het geen probleem dat ze dat doen, als ik in mijn kamer aanwezig ben. Maar ik vind het niet zo chill dat iedereen in en uit mijn kamer loopt als ik er niet ben en al mijn spullen daar liggen. Dus nu heb ik van Aditi een slot geleend die ik erop kan doen als ik er niet ben. Als ik er wel ben kunnen ze het aan mij vragen en vind ik het prima dat ze hier een emmer water met dat verwarmding erin neerzetten en het weer komen ophalen wanneer het heet is.
Daarna hadden ze een groepsdiscussie. Aditi zei al dat dit niet interessant voor mij zou zijn, maar ik had ook geen zin om nog langer alleen op mijn kamer te zitten. Dus ik maar mee gegaan. Ik dacht dan kan ik even op internet. Plus ik was voor mezelf alles van het Hindi dat ik geleerd had aan het opschrijven. Aditi zegt dat ik al best goed wordt in het Hindi en dat ik van iedereen die ooit hier is geweest het meeste Hindi kan. Dat is wel een compliment. Al vind ik zelf dat ik nog helemaal niet zoveel kan zeggen. Maar toch wel het een en ander al :)
Toen was het om 8 uur tijd voor avondeten. Deze keer was het prakje niet echt lekker en spicy, maar de rijst en dal was goed. Dus heb ik dat op. De mensen hier, degene die het eten klaarmaken, vroegen wat ik ervan vond. Ik maar beleefd gezegd (of ja, Aditi vertaalt voor mij) dat ik het goed te eten vond, maar wat spicy. Dat begrepen ze wel. Na het eten moesten de studenten hier weer verder met hun groepsdiscussie, maar ik had niet zoveel zin hier nog langer bij te gaan zitten en niks doen. Ik gebruikte de wifi toch niet. Dus ben ik op mijn kamer gebleven en heb daar wat gelezen. Toen ben ik weer redelijk op tijd naar bed gegaan, want ik ben alweer vrij moe. Hier zijn ze wel wat strikter wat betreft de tijd, dus morgen moet ik om 8 uur klaarstaan beneden. Maar het wordt vast weer gezellig. Ik vind het wel raar dat dit mijn laatste week is en ik nu eindelijk gewend ben aan alles. Het eten, de manier van omgang, de manier van werken etc. Nu ik gewend ben en ik nog wel even zou kunnen volhouden mag ik eindelijk naar huis. Toch raar hoe dat werkt. Al ben ik nog steeds echt heel blij dat het erop zit en kan ik niet wachten tot ik naar huis mag. Het blijft raar dat je de mensen hier dan waarschijnlijk nooit meer ziet en hier nooit meer terug kom. Stiekem zal ik toch wel een paar dingetjes missen hier; maar lang niet alles hoor! En gelukkig hoef ik dan ook geen heimwee meer te hebben!
13 Januari 2015
Dag 96: Nutteloze dag
Vanochtend moest ik om 8 uur klaar zijn was me vertelt door Aditi. Dus ik was om half 8 opgestaan. Om kwart voor 8 klopte Aditi op de deur of ik klaar was voor het ontbijt. Ik was zo goed als klaar en ben toen met Aditi en Lolia mee naar beneden gegaan waar hun het ontbijt daar op hadden en ik mijn cornflakes op at. Daarna gingen we naar het klaslokaal. De PG begon hier met zijn lezing over HIV/Aids. Het ging in het Engels en dus kon ik het goed volgen. Echter de helft van de studenten (alle meisjes op ons 3 na) waren te laat en mochten niet naar binnen. Pas toen er een andere man kwam vertellen over HIV/Aids ging de PG naar buiten en gaf ze een preek. Daarna mochten ze pas naar binnen. Helaas sprak de 2e man Hindi en volgde ik er dus niks van. Ik had geen zin om weer voor me uit te gaan zitten staren en had mijn iPad gepakt en heb zitten lezen tijdens dit college.
Hierna was het niet helemaal duidelijk wat de bedoeling was, maar uiteindelijk bleek dat we naar een subcentre gingen. Eerst was het ongeveer een uur wachten op de auto die ons erheen bracht. Ik, Aditi en Lolia waren de enelaatste groep die ging. Ik vond het niet echt interessant daar. Ook hier ging alles weer in het Hindi. Aditi en een ander meisje vertaalde wel wat voor mij, maar echt interessant was het niet. Het ging met name over anticonceptiemiddelen die ze daar hadden en aanbevolen aan de vrouwen die kwamen. Hierna gingen we weer terug in de auto en terug naar het kamp. We hadden nu lunchpauze. Ik ben naar mijn kamer gegaan en heb daar weer wat gelezen tot Aditi op mijn deur kwam kloppen voor de lunch. Ik vond de lunch niet lekker en heb weer niet zoveel gegeten. Thank god dat ik een hele voorraad eten mee had genomen. Na de lunch hadden we nog heel lang pauze. Ik was het lezen beu en een beetje moe, dus heb ik een uurtje wat op bed gelegen en lichtelijk wat geslapen. Ik dacht dat we om 3 uur weer verder moesten, maar dat bleek niet zo te zijn. Maar ik had moeite wakker te blijven en mijn kamer was vrij koud, dus ben ik buiten in de zon gaan zitten lezen.
Om kwart voor 4 moesten we weer verzamelen in het klaslokaal. Echter gingen ze weer verder werken in groepen voor de presentatie aan de scholieren hier die ze morgen moeten geven. Dus weer niks te doen voor mij. In eerste instantie heb ik wat zitten lezen, maar dat had ik vandaag al heel veel gedaan. Toen bedacht ik dat er in het klaslokaal wifi was en besloot ik Glee te gaan kijken. Maar er was heel veel lawaai daarbinnen waardoor ik uiteindelijk buiten ben gaan zitten om het daar te kijken. Ik kreeg van een andere PG nog iets van chipjes of zo. Geen idee wat het was, maar het was best lekker. Daarna ging ik naar mijn kamer. Maar ik had niet zo heel veel zin om weer alleen op mijn kamer te zitten, dus ging ik kijken of Aditi en Lolia er waren, maar ze wilden douche. Maar toen kwam Aditi aanlopen en bleek dat alle douches daar vol waren. Dus zei ik dat ze dan wel in mijn kamer mocht douchen. Dus dat heeft ze gedaan. Maar toen kwam Lolia ook naar mijn kamer en bleek dat ze naar beneden moesten voor een les. Ze zeiden tegen mij dat ik maar hier in mijn kamer moest blijven en rusten... want dat had ik vandaag nog niet genoeg gedaan. Dus nog maar wat meer gelezen. Gelukkig is mijn boek spannend.
Hierna was het tijd voor avondeten. Ook dit was weer niet te eten en deze keer ook echt heel spicy. Dus weer niet veel op. Toen we door de keuken liepen waren ze daar scrambled eggs aan het maken en ze vroegen of ik ook wilde. Uiteindelijk hadden ze me overgehaald. Een van de jongens was mij ook allerlei koekjes en zo aan het aanbieden. Maar ik ga natuurlijk niet al hun eten opeten. Wel heel vriendelijk van ze. Uiteindelijk had ik dus wat scrambled eggs gekregen. Alleen hier zat groene chilipeper in en dus was ook dit te spicy voor mij. Ik kon het niet opeten. Dus hebben we het uiteindelijk stiekem weggegooid. Ik voelde me heel schuldig, maar ik kon het gewoon echt niet opeten. Daarna hadden Aditi en Lolia weer les en ben ik maar weer naar mijn kamer gegaan waar ik wat spelletjes heb gedaan en voor de verandering weer heb gelezen. Hopelijk wordt morgen weer iets beter, want vandaag was echt heel saai zo...
14 Januari 2015
Dag 97: schooluitje en kampvuur
Vanochtend waren Lolia en Aditi iets eerder. Maar ze gingen dan alvast naar beneden voor het ontbijt, aangezien ik toch mijn eigen ontbijt bij heb. Maar ik was nog ruim op tijd beneden waardoor ik zelfs nog even van de wifi gebruik kon maken. Niet dat ik verder veel te doen had vanochtend. Ze moesten laat in de ochtend hun presentatie/toneelstukje geven op een school hier in de buurt, dus hier moesten de puntjes op de i gezet worden en ze moesten oefenen. Dus ik wat boeken op mijn iPad gezet omdat ik alles dat er op stond gelezen had. Verder heb ik even gekeken naar het oefenen, maar ik begreep er natuurlijk weer niet zoveel van. Toen was het tijd om naar de school te gaan. Hier zaten alle leerlingen netjes te wachten voor een podium waar dan de stukjes opgevoerd werden. Volgens mij vonden ze het wel leuk. Ze waren in ieder geval enthousiast. Het waren, zover ik begrepen heb, leerzame stukjes: over tuberculose, handen wassen, malaria, discriminatie van meisjes, het belang van goede voeding etc. Dus voor die kinderen waarschijnlijk heel goed. En daarom was het natuurlijk ook allemaal in het hindi, want anders zouden de kinderen het niet volgen. Nadat het afgelopen was natuurlijk tijd voor foto's. Ook vonden ze mij allemaal heel erg interessant. En het is goed dat ik voort een beetje Hindi versta, want iedereen kwam naar mij toe van: Apka nam kya hai? Oftewel, ze wilden allemaal mijn naam weten :)
Daarna terug naar het kamp waar we nog een lezing kregen over hypertensie (= hoge bloeddruk). Het was eindelijk een keer in het Engels zodat ik het ook kon volgen. Ik kreeg zelfs een vraag die ik mocht beantwoorden, dus ik werd er echt bij betrokken. Maar hier hebben we in Maastricht al zo veel over gehad dat het voor mij wel een beetje makkelijk was. Zozo is het hier veel korter door de bocht met medicatie voorschrijven enzo.
Toen tijd voor lunch. De lunch was eindelijk eenkeer goed te eten. Maar dit kwam omdat de sir (hoofd van community medicine) langs kwam voor het eten. Normaal eten de PGs en dokters apart en krijgen ze goed klaargemaakt eten, maar nu aten ze met de studenten en kregen die dus ook een keer goed klaargemaakt eten. Helaas vond mijn buik het iets minder leuk, aangezien ik daar naderhand wat last van had. Na de lunch ben ik naar mijn kamer gegaan en heb ik wat geslapen. Ik was aardig moe.
Om 3 uur kwam Aditi mij roepen dat het tijd was weer naar het klaslokaal te gaan. Daar begon de volgende lezing over DM (= diabetes). Ook dit was weer in het Engels en heel erg simpel. Maar wel weer fijn dat ik het kon volgen. Daarna nog anemie en toen was de sir klaar. Toen kwamen er nog 2 andere mensen voor iets; maar hier kreeg ik weer niks van mee omdat het in het hindi was en ik dus maar weer begonnen ben aan een boek. Daarna hadden we niets meer. Dus zijn Aditi, Lolia en ik naar het dorpje gegaan om wat te winkelen. Heel erg gezellig. En natuurlijk helemaal niet duur nu we hier in een niet toeristengebied zijn. Dus ik heb twee klemmen voor mijn haar gekocht, veel bindi (stip voor op je voorhoofd) en een sierraad voor in je haar. En dat alles voor minder dan 1 euro samen. Goede deal vind ik zo. Daarna, terug in het hostel, werd ik omgetoverd tot Indier. Toen had ik afgesproken om te skypen met Daan. Tijdens het skypen was er in een keer weer een les of zo, maar ze verlangen van mij toch niet dat ik er echt bij ben dus ben ik lekker blijven skypen. Wel moest ik daarvoor even verhuizen van klaslokaal naar buiten. Maar dat had ik er wel voor over.
Daarna even vestje halen. Vandaag hadden ze een feestje of zo. Met een kampvuur. Ze waren allemaal aan het dansen. Was leuk om te zien. Ook werd het eten opgediend. Maar er was geen rijst vandaag, dus niks voor mij om te eten; alleen een veel te spicy prakje. Toen hebben Aditi en Lolia voor mij maggi (noedels) klaargemaakt zodat ik toch iets kon eten. Toen hebben we nog even naar het dansen staan kijken. Maar ik was het uiteindelijk beu. Ze draaide maar rare Indische muziek en zo. Plus het was al weer vrij laat, dus ben ik lekker naar bed gegaan. Morgen gaat de wekker weer vroeg.
15 Januari 2015
Dag 98: Laatste volle dag kamp!
Vanochtend was ik iets later. Ik had me wat verslapen. Maar doordat ik me gehaast had zat ik netjes om 8 uur beneden in het klaslokaal. Alleen was er niet zoveel te doen in het klaslokaal. Dus heb ik nieuwe spelletjes gedownload op mijn iPad en ben ik dat maar gaan doen. Daarna gingen we naar een of ander gebouw, waar ik helemaal niks van snapte. Ook ging het hier weer in het hindi, dus ik heb er weer een beetje bijgestaan. Daarna moesten we nog even in het klaslokaal zitten zodat de sir nog een kort praatje kon geven.
Hierna was het tijd voor lunchpauze. Ik snel even gedoucht. Het was een koude douche, maar ik moest voort echt mijn haren wassen en zo. En na even eronder gestaan te hebben was ik eraan gewend en was het goed te hebben. Daarna tijd voor lunch. Ik weer aan mijn rijst en dal. Helaas was de dal erg spicy vandaag en vond ik het dus niet lekker. 's Middags ook nog even in bed gelegen en wat geslapen. Want tja, veel meer nuttigs hebben we niet te doen.
Om 3 uur moesten we weer in het klaslokaal zijn. Maar om half 4 was de spreekster er pas. Ik denk dat het op zich best interessant had kunnen zijn, maar het was in het Hindi waardoor ik er weer niks van verstond. Het ging over muggen en de ziektes die zij overbrengen. Daarna had ze nog verschillende soorten in reageerbuisjes meegenomen. Net zoals de visjes die de eitjes en larven op eten en de larven in een flesje. Daarna waren we even klaar. Maar om 5 uur kwam Aditi weer op de deur kloppen dat we weer terug moesten. Maar ook nu moesten we weer een half uur wachten tot de spreker er was. En ook dit verhaal was volgens mij interessant, ook Aditi zei dat naderhand. Maar ook deze keer ging het geheel in zijn Hindi waardoor ik dus weer niks meekreeg. En helaas duurde het ruim 2 uur. Dus aan het einde kon ik alleen nog maar denken wanneer het klaar zou zijn. We zitten in dat klaslokaal namelijk op de grond en ik had al verschillende posities aangenomen, maar ik ha echt last van mijn rug en mijn benen. Ik ben niet gewend zo lang op de grond te zitten met weinig ruimte. Dus dit was voor mij weer erg saai. Daarna ben ik even naar mijn kamer gegaan en heb daar wat spelletjes gedaan. Maar ik verveelde me al snel en ben toen bij Aditi en Lolia gaan zitten.
Het was wachten op het eten, maar het bleef duren. Dus uiteindelijk besloten ze weer maggi te gaan maken. Toen we dit stonden te maken kwam de student (een echte pannenkoek die denkt dat hij helemaal geweldig is, maar daardoor vind ik het een heel grote idioot) zeggen dat het eten klaar was. Hij begon tegen Aditi in het Hindi. Toen ik naderhand aan Aditi vroeg wat ie had gezegd zei ze dat hij had gezegd dat ik het eten moest gaan proeven, want hij had gekookt vandaag. Ben ik zo eng dat ie dat niet eens gewoon in het engels tegen mij durfde te zeggen. Normaal heeft ie praatjes genoeg, ook tegen mij. Nadat we de maggi op hadden gingen we even kijken, maar ik vond het er niet lekker uit zien en heb het dus niet op. Ik voelde me ook niet schuldig, ik had niks beloofd aangezien hij het niet aan mij persoonlijk gevraagd had.
Daarna heb ik op mijn kamer weer wat spelletjes zitten doen.
Aditi en Lolia en de rest hadden nog een college of zo. Maar dat zou voor mij toch niet nuttig zijn, dus ben ik niet gegaan. Vandaag weer genoeg daar op de grond gezeten en niks gedaan. Heb nu nog steeds last van al mijn spieren. Hopelijk morgen toch geen spierpijn. Wel ga ik morgen in de dag ergens terug naar het hostel. De PG hier kwam naar mij toe om te vertellen dat ik vandaag naar het hostel zou gaan omdat morgen om 1 uur de taxi naar het vliegveld mij op kwam halen; dat had de dean's office zo aan haar doorgegeven. In het begin snapte Aditi en ik er helemaal niks van. Hoezo morgen om 1 uur vanuit het hostel. Maar toen bleek dus dat ze voor de verkeerde dag taxi hadden besteld. Ik had zozo mijn mail weer 2x moeten sturen voordat ik uberhaupt antwoord kreeg. En deze keer was het in eerste instantie dus via de PG. Maar ik had mail en daarin staat ook het nummer van de chauffeur, dus mocht het mis gaan, dan kan ik altijd nog bellen. Maar na controleren van mijn mail bleek dat ik het echt goed erin gezet had en hun het gewoon (weer) fout gedaan hadden. Maar ook de PG ging meteen terugbellen en als het goed is is het nu allemaal geregeld. Laten we het hopen. Ik ben er helemaal klaar voor om naar huis te gaan!!
16 Januari 2015
Dag 99: Laatste dagje!
Vanochtend was het weer niet veel. Ze moesten hun presentatie maken en dus zat ik er weer een beetje bij. Ik heb weer op internet wat gesurfd en verder spelletjes gedaan. Ook gingen we vragen wanneer ik terug naar het hostel zou gaan. Om 5 uur zeiden ze. Dus bedacht ik dat het misschien wel handig was als ik alvast mijn spullen in zou gaan pakken. Daarna was er een lezing over psychiatrie in India. Het begin ging netjes in het engels, dus dat kon ik mooi volgen. Ik werd er zelfs bij betrokken. Ik moest vertellen over Nederland en moest dingen voorlezen vanaf het scherm. Maar helaas was hij halverwege het Engels beu en schakelde hij weer naar Hindi. Ik had ook nog steeds last van mijn rug van het op de grond zitten van de dag ervoor en ook deze keer ging het zeker 1,5 uur duren zei hij van tevoren. Dus ben ik maar in een stoel gaan zitten, ik wilde niet nog een keer heel stijf zijn van het zitten op de grond. En dat was maar goed ook, want na 2 uur was hij nog niet klaar.
Toen hij eenmaal klaar was, was het al weer etenstijd. Dus ik weer wat gegeten. Het was vandaag voor het eerst niet spicy, dus kon ik het eten. Daarna even rust. Maar ik had alles al ingepakt, dus mijn bed ook. Vandaag dan geen middagdutje. Maar ik heb spelletjes zitten doen. Daarna was het tijd voor de volgende bijeenkomst. Hier kwam een van de sirs van community medicine voor en daarna zou ik dan met hem terug rijden naar het hostel. Ze moesten hun presentaties oefenen voor morgen. Want hun moeten dan nog presentaties geven, wanneer ik naar huis ga. Dus niet zo heel interessant. Dus ik weer spelletjes zitten spelen. Maar helaas duurde het wat langer. En sir was niet zo tevreden over de presentaties, dus moesten ze aangepast worden en daar zou hij dan wel mee helpen. Dus in plaats van 5 uur zou ik dan om 7 uur gaan. Daar was ik niet zo blij mee, als het aan mij had gelegen was ik na de lunch al weg gegaan. Maar goed, ik had er niet zoveel over te zeggen. Toen zijn Aditi, Lolia en ik maar weer naar Anji gegaan om daar nog een keer wat te winkelen. Toch nog wat leuke spulletjes gekocht daar. Hun gingen nog wat eten daar bij straatkraampjes. Maar dat heb ik toch maar weer vriendelijk overgeslagen. Ik had niet zoveel zin om mijn laatste dag nog ziek te worden.
Daarna terug naar het kamp waar we mijn spullen naar beneden hebben gebracht. De baas van het kamp wilde ook graag dat de sir vertrok, dus moesten Aditi en Lolia naar binnen lopen om te vragen waar ik was en ik moest me dan verstoppen. Ze hoopte dat hij dan eerder weg zou gaan. Maar plan mislukt. Dus moest ik nog 3 kwartier wachten. Hebben we gezellig buiten gezeten bij de wifi en nog wat zitten kletsen. Om kwart over 7 gingen we dan eindelijk op weg. Ik alvast afscheid genomen van Aditi en Lolia, maar waarschijnlijk zie ik ze morgenvroeg nog en gaan we ontbijten bij ICH. Toen op weg naar het hostel. Maar onderweg moesten we nog een tussenstop maken. Sir moest nog even boodschappen doen. En hij zei dat hij maar 5 min weg zou zijn, maar natuurlijk werd dat weer een kwartier... Maar uiteindelijk kwam ik aan in het hostel. Daar meteen schoenen aan gedaan en samen met Lisa naar ICH om te gaan eten. Ik mijn laatste keer maggi met ei bestelt en nog een cheese sandwich. Daarna terug naar het hostel waar ik ging proberen online in te checken. Na wat gezoek had ik eindelijk gevonden hoe het moest. Maar toen raakte ik helemaal in de war. Op mijn nieuwe ticket stond dat de vlucht om 18.10 vertrok en op checkmyflight.com stond nog gewoon 17.10. Dus ik snapte er helemaal niks van. Na wat langer zoeken en kijken op de site van JetAirways bleek dat mijn vlucht 1 uur vertraging had. Nou ja, dilemma opgelost. En op zich niet zo'n ramp. Dan heb ik maar 1 uur minder overstaptijd in Mumbai: van 2 uur en 45 min naar 1 uur en 45 min. Helemaal prima toch. Ik besloot wel niet de taxi een uur later te zetten, want ik dacht ik kan maar beter gewoon op tijd op het vliegveld zijn voor het geval ze het weer veranderen.
Ook nog even geskyped met mama. En toen bij attendence kwam de groep van Bhidi al terug in het hostel. Ze waren aan het schreeuwen en aan het doen. Ook vonden ze het allemaal leuk mij weer te zien. Overal werd mijn naam geroepen en kwamen ze met mijn knuffelen. En natuurlijk moest ik weer mee op de foto. Toen Aditi en Lolia vandaag op kamp hoorde (de andere trouwens ook) dat Bhidi vanavond al terug ging naar het hostel en hun pas morgen vroeg waren ze ook niet blij. Ze waren best jaloers. Ze wilde al met mij mee, dan konden we bij cluckers gaan eten. Helaas ging dat nu dus niet lukken. Maar het was leuk om Shreya en alle andere ook nog even te zien.
Daarna ging ik inpakken. Eerst heel mijn koffer leeggehaald en hem vervolgens weer vol gedaan. Ook heel voorzichtig al mijn souveniertjes in de koffer gedaan. Allemaal ingepakt in kleren en handdoeken in de hoop dat ik het heel mee naar huis krijg. Mijn koffer zat lekker overvol, maar hij paste nog prima dicht. En ik mag 30 kg meenemen, dus daar zal ik toch niet overheen zitten?! Toen nog gezellig met Lisa een kopje thee gedronken en zitten kletsen. Daarna lekker naar bed gegaan. Laatste nachtje in India. Erg raar idee, maar wel heel fijn.
17 Januari 2015
Dag 100: I'm coming home!
Vanochtend hoorde ik Aditi en Lolia terugkomen van kamp. Ze maakte lekker veel lawaai. Ze kwamen ook vragen of ik al wakker was, want we gingen ontbijten met ICH. Ik lag nog in bed en zei dat ik er zo aan kwam. Toen ik klaar was zijn we meteen naar ICH gegaan. Ik al wel afscheid genomen van Lisa, want die zou ik niet meer zien. Die hadden vandaag een of andere nieuwjaarslunch, dus zou ze geen lunchpauze hebben. Bij ICH heb ik voor de verandering weer een Cheese Sandwich op. Toen we daar zaten kwam Shruti (een van de meisjes die ik op kamp heb leren kennen) naar mij toe met de mededeling dat ik voor ik ging nog naar de dean's office moest. Geen idee wat ik daar weer moest gaan doen, maar ik had er geen goed gevoel over. Dus toen we klaar waren gingen we op weg naar dean's office. Ook kwamen we onderweg weer meisjes tegen die ik op kamp had leren kennen en ze waren weer allemaal mijn naam aan het roepen en alvast afscheid aan het nemen met mij.
Gelukkig had ik gevraagd of Aditi en Lolia met mij mee wilde naar de dean's office, want zoals ik al verwacht had was er weer iets moeilijks aan de hand. Maar dat het zo moeilijk zou zijn had ik dan weer niet verwacht. Blijkbaar moest je van alle afdelingen waar je gestaan had een handtekening hebben van het hoofd van de afdeling. En daarbij ook van de warden en allerlei secretariaatmensen van de dean's office. En daar kwamen ze dan mee 3 uur voordat ik zou vertrekken. Dus daar was ik helemaal niet blij mee. En dat heb ik ze ook laten weten. Gelukkig stonden Aditi en Lolia aan mijn kant. En nog een geluk dat die Jose er niet was, want die had ons waarschijnlijk niet zo goed geholpen als dit mannetje. Hij ging allemaal telefoontjes voor mij plegen en toen konden Aditi en Lolia voor mij die handtekeningen gaan verzamelen zodat ik verder kon met inpakken. De rest van de handtekeningen zou hij dan voor mij regelen. Dus dan was dat gelukkig ook geregeld na eerst heel wat gedoe. Zo blij dat ik ervan af ben na vandaag!
Toen ik dus terug naar het hostel waar ik mijn tickets uit ging printen bij het kantoortje van de warden. Toen werd ook gezegd dat ik een application form moest schrijven omdat ik weg ging uit het hostel. Dus ik terug naar mijn kamer om dat te doen. Ondertussen waren ook Aditi en Lolia terug gekomen. Ze hadden bijna alle handtekeningen verzameld, maar ze hadden ook bijna weer les dus kwamen ze zich alvast omkleden. Toen ze klaar waren heb ik echt afscheid van ze genomen, want hierna zou ik ze niet meer zien. Heel erg jammer. Maar ze blijven zeggen dat ze een keer naar Nederland komen, dus ik hoop het. Dat zou echt heel tof zijn! Toen kwamen ze nog zeggen dat ik het boek dat ik geleend had terug moest brengen naar de warden. Dus ik met de application form, het boek en het delftsblauwe molentje dat ik meegenomen had als kadootje naar de warden. Alles daar afgegeven. Toen weer verder met inpakken. Rond 12 uur was ik helemaal klaar. Nu moest ik nog een uurtje wachten tot de taxi zou komen. Ik gewoon wat in de zon gezeten, want ik wilde niet de batterij van mijn iPad al op gaan maken, die zou ik nog hard nodig hebben om de reis door te komen.
Om iets voor 1 liep ik naar de uitgang van het hostel. Iedereen die ik kende was weg, dus er was niemand om mij uit te zwaaien. Wel moest ik nog even langs de warden. En toen bleek dat ze ook een klein kadootje had voor mij. Heel lief, een schattig klein tasje :) Toen ik in de taxi gestapt en op weg naar het vliegveld. Dit ging allemaal heel soepel en binnen 1,5 uur was ik op het vliegveld en kon ik gaan wachten op mijn vlucht. Ik weet niet hoe laat ie nu precies ging, 17.10 of 18.10. Dus daarom ging ik heel praktisch zitten bij een scherm met informatie, zodat ik dat allemaal goed in de gaten kon houden. Toen kon het wachten daar beginnen.
En toen begonnen ook de problemen... Mijn vlucht kwam maar niet op het scherm. Het was inmiddels al kwart over 4. Ook al zou hij om 18.10 gaan, dan zou er toch informatie op het scherm moeten hebben staan. Dus toen ik onrustig om me heen begon te kijken, sprak een Indische man mij aan met de vraag of ik naar Mumbai moest. Toen ik ja zei, zei hij dat hij nog een uur vertraging had. Toen raakte ik toch lichtelijk in paniek, want zou ik dan mijn overstap wel halen. Hij keek even met mij mee en zei toen dat ik toch maar even langs de balie moest. Dus ik daar naartoe gegaan; 'ja mevrouw, hij heeft vertraging, maar je kunt je bagage gewoon al inchecken'. Na een paar keer dat antwoord gegeven te hebben begreep hij eindelijk mijn vraag of ik mijn overstap zou halen. Toen pas keek hij echt naar mijn tickets. Oeps, toen ging er een belletje rinkelen dat dat niet ging lukken. Schijnbaar hadden ze me proberen te bellen of ik niet de vlucht eerder had kunnen pakken, maar vanwege mijn internationale nummer konden ze me niet bereiken of zoiets. Dus nu moest er iets anders geregeld worden. Ik moest maar weer gewoon gaan zitten en dan zouden ze kijken wat de mogelijkheden waren. Hadden ze me maar omgeroepen, ik was op tijd op het vliegveld...
Ik maar weer gaan zitten. Daar wat aan de praat geraakt met het Indische mannetje dat mij al wat geholpen had, Asjisch of zo heette ie. Na een uur met hem gekletst te hebben had ik nog niets van die mensen gehoord. Dus ik maar weer terug naar de balie. Nog eens gezeurd en eindelijk gingen ze echt voor mij kijken... Tja, wat zouden ze er eens mee doen. Toen vroegen ze, is het niet mogelijk om morgen te gaan. Dus ik gezegd dat dat niet mogelijk was omdat ik geen onderkomen had in Nagpur. Weer verder zoeken. Toen kwamen ze met de oplossing om van Mumbai rechtstreeks naar Brussel te vliegen. Deze vertrok 's ochtends vroeg. Ik zag het niet helemaal zitten, want ik dacht dan ben ik pas 's avonds thuis... Dus ik nog gevraagd of Amsterdam dan geen mogelijkheid was. Nee, dat was geen mogelijkheid. Alleen dit. Dus ik dacht, ok dan maar, ik wil gewoon naar huis en dit onmogelijke land verlaten. Maar toen bleek 's ochtends vroeg 10 over 2 's nachts te zijn en dan zou ik iets voor 8 uur 's ochtends landen in Brussel. Oftewel, maar 1 uurtje later dan gepland. Dus ik uiteindelijk toch nog blij. En maar 1 overstap. Ik weet nog dat ik bij het boeken deze vlucht had zien staan, maar ik daar niet voor had gekozen omdat ik dan een wachttijd van 7-8 uur daar had en ik daar toch niet zoveel zin in had. Maar ja, nu met al die vertraging maakte dat niet meer uit. Dus ik naar een kamertje gebracht waar ze mijn ticket om gingen zetten. Mijn bagage had ik bij Asjish laten staan, want ik kon dat vanaf de balie netjes in de gaten houden. Maar vanuit dat kamertje niet. En ik kende die man natuurlijk toch niet zo goed. Dus heb ik toch mijn bagage maar meegenomen. Daar mijn ticket omgezet en toen kon ik meteen inchecken en mijn bagage ook. Dat was geregeld. Nog eventjes thuis doorgegeven dat het geregeld was en mijn vluchtgegevens zodat ze kunnen kijken hoe laat ik land.
Daarna ben ik eindelijk naar de WC gegaan, want dat moest ik al best een tijd; maar ik durfde niet omdat ik bang was dat ik een belangrijke mededeling zou missen. Plus met een grote koffer is het niet zo makkelijk naar de WC te gaan... Want wie let er dan op. Toen ging ik langs een andere Nederlander zitten. Ik wist dat het een Nederlander was omdat hij op hetzelfde moment bij de balie stond als ik toen ik te horen kreeg dat ik mijn overstap niet ging halen. Daar raakte we aan de praat en hij hoorde dat ik het ook prima vond naar Amsterdam te gaan en toen bleek hij dus ook Nederlands. Samen daar wat mee zitten kletsen en toen mochten we eindelijk door de douane. Weer een stapje dichterbij. Daar maar wat drinken gekocht. Want ik had inmiddels toch wel dorst gekregen, veel gedronken had ik namelijk niet met al die stress; samen zorgde dat voor hoofdpijn. Toen weer wachten naar welke gate ik moest waar ik weer aan de praat raakte met een Indisch vrouwtje dat mij hielp de mededelingen te begrijpen omdat ik daar niks van verstond. En uiteindelijk mochten we in de bus stappen en werden we naar het vliegtuig gebracht. Bij het instappen bleek Asjish naast mij te zitten, dus daar weer wat mee zitten kletsen. En toen bleek de Nederlander ook nog voor mij te zitten. Dus heel wat bekende gezichten in de buurt. Gelukkig ging die vlucht gewoon prima en was ik rond 9 uur in Mumbai.
Toen moest ik met de bus van de domestic naar international airport. Ik bij de infobalie nog even voor de zekerheid gevraagd of mijn bagage echt rechtstreeks ging. Ja dat zou echt gebeuren. Toen ik in de rij gaan staan voor transport naar het international airport. Daar kwam ik de Nederlander weer tegen en samen gingen we op weg naar international airport. Nog meer gezellig zitten kletsen over waarom ik hier was en waarom hij hier was. Best gezellig. Aangekomen op het vliegveld zijn we gesplitst. Hij moest namelijk nog inchecken en ik niet meer. Maar het was gezellig dat ik even een compagnon had. Ik ging maar meteen door de douane. Ik had voort honger en wilde onderhand wel wat eten. Door de douane ging weer prima. Ik was eigenlijk te vroeg, dus het vrouwtje twijfelde of ik mijn stempel kreeg. Maar vooruit, ik mocht door.
Aldaar moest ik nog langs een balie waar ik stempels kreeg en mijn identiteit en alles gecontroleerd werd. Toen ik hierlangs was, kon ik eindelijk gaan eten. Het was inmiddels 10 uur. Zo gaat het toch best snel het wachten. In de verte zag ik een bordje met allerlei eettentjes. Helaas niet de domino's pizza die ik graag wilde, maar wel pizzahut. Helaas had ik niet meer genoeg rupees om het te betalen. Dus ik vroeg of ik kon pinnen. Dat kon! Maar mijn kaart pakte niet... Dus kon het toch niet. Ik mocht ook met euro's betalen, maar dan alleen briefgeld... Daar had ik dus ook al niks aan. Dan kon ik weer rs. terugkrijgen, maar ik wilde juist van mijn rs af. Uiteindelijk maar een pizza bestelt die ik kon betalen.
Toen had ik nog heel erg dorst, maar ik kon mijn drinken niet betalen. Ik had geld verzameld om als souveniertje mee te nemen. Daar heb ik de 50 rs dan toch maar van opgemaakt, want ik vond het belangrijker dat ik wat water had dan dat ik dat als souvenier had, want wat doe je ermee... Maar toch wel een beetje jammer.
Toen kon ik weer verder gaan wachten. Het was nu 11 uur. Dus nog 3 uur te gaan.
***
Die 3 uur ben ik goed doorgekomen met het spelen van spelletjes. Een uur voor vetrektijd ben ik richting de gate gelopen. Daar nog even zitten wachten en toen mochten we boarden. Hier kwam ik Jos de Nederlander voor de laatste keer tegen. Hij kwam me nog even een goede reis wensen :) Toen ik eenmaal door de gate was, duurde het nog best even voor ik eindelijk in het vliegtuig zat. De beveiliging was versterkt en voordat ik het vliegtuig instapte moest ik nog eens door de douane. Dus nog een keer moest mijn handbagage door de scanner en moest ik gefouilleerd worden. Waarschijnlijk door alles wat nu aan de hand is met dat terrorisme overal.
Eenmaal in het vliegtuig ging alles prima. Wat proberen te slapen. Film gekeken, the fault in our stars; waarbij ik natuurlijk heb zitten huilen. Maar het was donker in het vliegtuig en meer dan de helft van de mensen sliep, dus niemand die dat gezien heeft. Op het einde van de vlucht raakte ik nog in gesprek met de mensen naast mij, een paar Britse die ook zoveel vertraging hadden gehad dat ze ook hun vlucht niet gehaald hadden (dezelfde als die ik moest hebben).
18 januari
Dag 101: Weer thuis en een suprise feestje
Eenmaal geland moest ik op zoek naar de bagageband. Onderweg moest ik nog een keer door paspoortcontrole en zo. Toen stond ik bij de band en mijn koffer kwam zo aanrollen. Dus toen kon ik op weg naar de uitgang. Daar stonden Daan, papa en mama. Heel fijn hun weer te zien. Nog even wat gedronken op het vliegveld en toen op weg naar huis. In de auto kon ik mijn ogen niet goed openhouden en heb ik dus een beetje liggen slapen.
***
Het eerste wat ik gedaan heb toen ik thuis was is in de douche gegaan. Vandaag was ook papa jarig en dus zou 's middags het hele huis volzitten met familie. Ze hadden echter ook een verrassing voor mij: koentje zat in een keer op de bank en myrna kwam ook nog langs. En 's avonds stonden in een keer de buitenbintjes voor de deur. Dus ook meteen een kleine surprise party voor mij dat ik weer thuis was. Heel leuk en zeker zeer onverwacht!! Al was ik blij dat ik die avond om 9 uur (!) eindelijk naar bed kon :D Heel blij dat ik weer thuis ben!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
