Terug naar de gevangenis (uuh.. hostel)

31 December 2014
Dag 83: Oudejaarsavond

Vanochtend zouden we om 8 uur vertrekken. En iedereen was redelijk op tijd klaar. Maar we misten Natsa. Niemand had Natsa nog gezien. Dus na een kwartier had Sandra aan de receptie gevraagd of Natsa wel in het hotel aanwezig was. We dachten dat hij misschien nog bij zijn vrienden van gisteren was. Maar nee, hij was in het hotel. Dus vroegen we of ze hem konden bellen. Dat deden ze en ze hadden hem te pakken gekregen zeiden ze. Nog een kwartier verder en nog geen Natsa, dus ging Sandra boven kijken. Hij had nog 2 minuten nodig had hij tegen haar gezegd. En ja hoor, 40 min te laat kwam hij beneden in de lobby aan met nog aardig opgezette oogjes van de slaap. Zijn wekker was niet afgegaan, dus had ie zich verslapen. Dat was de eerste keer zijn carriere dat hij te laat was en hij schaamde zich er heel erg voor. Maar wij vonden het allemaal niet zo heel erg.

Daarna gingen we meteen op weg naar Bikaner. Onderweg heb ik niet veel gedaan. De wegen waren erg slecht en hobbelig deze keer zodat ik niet echt kon lezen, waar ik wel heel veel zin in had. Maar ik was ook best wel een beetje moe, dus heb ik gewoon wat in de bus gezeten, naar buiten gestaard en mijn ogen dicht gehad. We hebben ook enkele tussenstops gemaakt op de weg naar Bikaner. De eerste stop was bij een koeienziekenhuis. Dit was het grootste koeienziekenhuis in Azie geloof ik. Hier werden zieke koeien opgevangen en beter gemaakt. Het was heel interessant om hier rond te kijken. De eerste schuur was een schuur met koeien met hoornkanker. De hoorns waren weggehaald en ze hadden allemaal verbandjes om hun hoofd zitten. Dat was al best een apart gezicht. Daarna kwamen we bij de volgende schuur en hier stonden alle koeien die nog maar 3 poten hadden. De meeste waren aangereden en hadden daarbij een poot verloren. In de schuur daarnaast stonden alle stieren met allerlei verschillende aandoeningen. Ook lieten ze ons de moederloze kalfjes zien die met de fles gevoed moesten worden, heel erg schattig. Ik had er al een paar uitgekozen om mee naar huis te nemen (wat helaas niet gaat). Toen kwamen we nog bij een stal met de echt zieke koeien volgens mij. Ze lagen hier allemaal op de grond met dekentjes om en zagen er niet goed uit. Dus dat was wel zielig. Maar de koe is heilig, dus ze doen er alles aan deze in leven te houden, terwijl het soms misschien beter voor ze is dat ze een spuitje krijgen (en zoiets zeg ik toch niet zo snel als grote dierenvriend). Er waren trouwens nog veel meer andere dieren. Ze behandelde tegenwoordig niet meer alleen koeien, ook al was het daarmee begonnen (de eerst behandelde koe was er nog steeds en lag apart in een versierd hokje). Er waren nu echt allerlei dieren: herten, antilopes, papegaaien, schildpadden, konijnen, een pelikaan, een aapje etc. Alle zieke dieren werden hier behandeld. Dus dat was op zich wel leuk om gezien te hebben. En dan te bedenken dat deze plek geen geld van de overheid krijgt. Het draait puur op liefdadigheid, dus het is mooi om te zien hoe Indiers hun dieren behandelen. Want ook al hebben sommige mensen niet veel, meestal geven ze toch iets aan de dieren; straathonden, straatkoeien etc. Ze worden over het algemeen toch redelijk verzorgd.

De 2e stop was om te eten. Dit was ook wel een aparte ervaring. We zaten nu ergens waar niet veel toeristen kwamen, dus moesten we ergens eten waar normaal de vrachtwagen chauffeurs iets eten. Dus de 'Engelse kaart' bevatte sendwich en fanger chips etc. Ik vond het er allemaal niet zo schoon en fris uitzien en had weer wat last van mijn buik, dus ik besloot voor de finger chips gegaan, oftewel gewoon frietjes. Het duurde vrij lang voor iedereen zijn eten had, maar ik vond de frietjes op zich wel lekker. Het was niet veel, maar ik had toch iets gegeten.

De 3e stop was bij de rattentempel. Hier wou ik heel graag heen, dus ben blij dat we daar ook echt een stop hebben gemaakt. De ratten hier worden vereerd omdat gelooft wordt dat het de reincarnaties van de voorouderen is. Dus mensen komen hier heen om de god daar te aanbidden en de ratten eten te geven. Er liepen echt wel duizenden ratten rond. Heel apart om te zien. Gelukkig waren het schattige ratjes en niet van die grote smerige rioolratten. Ik had zin om ze op te pakken en te knuffelen, maar ik heb me toch maar ingehouden. Wel vond ik het toch smerig om daar op mijn blote voeten rond te lopen, tussen al de ratten. Het is een tempel, dus heilig, dus moet je je schoenen uit. Wel grappig was dat de ratten af en toe (als je stilstond) naar je voeten toekwamen om te snuffelen, daar schrok ik dan af en toe toch best wel van, als je in een keer iets voelt kriebelen. Ook toen ik op mijn hurken zat voor een foto, voelde ik ratten onder mij door lopen. Een heel aparte gewaarwording. Ook was het doel witte ratten te spotten, want dan mocht je een wens doen. Die waren namelijk zeldzaam. Zo zeldzaam vond ik ze niet helemaal, want ik had er 3 gespot samen met Arjen :P Dus zei iedereen tegen mij dat 2015 wel een mooi jaar voor mij moest worden.

Daarna reden we verder naar het hotel. Hier heb ik als eerste een douche genomen, omdat ik me toch wel even wilde wassen na die rattentempel. Helaas was het een koude douche. Daarna had ik even gelezen en toen naar de lobby om te skypen. Helaas was ook hier weer slechte wifi en ging het skypen niet zo goed. Dus besloot ik om maar gewoon via mijn 3g internet te bellen. En dat ging wel heel goed; en achteraf bleek ik voor 30 min nog geen 25 MB kwijt te zijn, dus dat kan in het vervolg wel vaker.

Toen gingen we naar een restaurant waar we oudjaar gingen vieren. Het was hier mooi versierd met ballonnen en slingers. Het was erg gezellig. Ze hadden goede frietjes om mee te beginnen. Uiteindelijk ging het buffet open, dat duurde wel iets langer. Ze hadden tomaten en kip (en natuurlijk nog wel meer, maar dat vond ik niet lekker). Dus had ik toch wat gegeten. Als toetje kregen we ook nog ijs. Daarna kwam het feestje los. Hebben we wat gedanst op vage Indische muziek. Toen moesten we naar buiten, waar het helaas heel mistig was en we dus helemaal niet veel zagen. 5 min voor 12 uur begonnen de Indiers al af te tellen. Ze waren dus veel te vroeg, maar ach. Wij elkaar allemaal een gelukkig nieuwjaar gewenst en toen was het wel eindelijk tijd, haha. Maar van het vuurwerk heb ik helaas niets gezien vanwege de mist. Dat was wel jammer. Wel leuk dat ik van sommige een berichtje kreeg omdat ze hadden onthouden dat het om half 8 Nederlandse tijd bij mij nieuwjaar zou zijn. Na het feesten zijn we terug gereden naar het hotel waar de after party was. Ik had hier alleen geen behoefte aan en ben naar bed gegaan. Wel had ik de wekker om half 5 gezet zodat ik een paar berichtjes kon sturen wanneer het in Nederland nieuwjaar was.


01 Januari 2015
Dag 84: Nog meer forten en kamelen

Vanochtend werd ik pas om kwart voor 11 wakker. Ik was tussendoor ook best wel wat wakker geweest, maar nu vond ik het toch tijd worden om uit bed te komen. Niet dat ik daar veel zin in had, het bed lag lekker en het was warm in bed. Maar het was laat genoeg. Toen naar beneden gegaan op zoek naar het restaurant voor ontbijt. Maar ik kon dat nergens vinden. Toen ik het bij de receptie vroeg leek deze boven te zijn. Ik daar naartoe en daar zaten gelukkig nog wat mensen. Ik met hun afgesproken dat ik met ze mee zou gaan naar het fort. Want ik vond dat ik iets moest doen, ik had wat afleiding nodig. Had nog steeds veel heimwee naar huis.

Dus nadat ik klaar was en iedereen beneden in de lobby verzameld was, gingen we op weg naar het fort. Dit was gelukkig niet zo ver, we konden er naartoe lopen. Ze hadden een kaartje gekregen bij de receptie en het bleek gelukkig niet al te moeilijk te vinden. In het fort kwamen we nog een paar andere van de groep tegen. Deze waren er al doorheen en zeiden dat het een mooi fort was. Dat was het ook wel. Mooie schilderingen op de muren, ingelegd met stenen etc. Dus het was op zich wel leuk om daar doorheen te lopen. Al had ik het allemaal weer zo gezien. Toen we weer bij het beginpunt waren gingen we wachten op 2 anderen. Maar dit duurde zo lang dat we uiteindelijk toch maar zijn weggegaan. Op zoek naar paleizen. Maar die was er niet echt. Toen gingen we op zoek naar winkeltjes. Maar ook die konden we niet echt vinden. Dus toen besloten we maar weer terug te gaan naar het hotel. Onderweg hier naartoe kwamen we de 2 andere uit het fort weer tegen en zijn we toch nog samen terug gelopen naar het hotel.

Aldaar ben ik naar mijn kamer gegaan. Hier heb ik gelezen. Ook hadden Babette en ik room service bestelt, want we moesten wel iets eten voor we naar de kamelenfokkerij gingen. Ik had pasta carbonara. Het duurde alleen een uur voordat het kwam. Een kwartier nadat we gebeld hadden werd er al op de deur geklopt; wij dachten: yay daar is het. Maar nee, het was een mannetje dat onze bestelling kwam controleren. En toen 3 kwartier daarna (nadat we nog maar een keer gebeld hadden) kwam het dan eindelijk. Hadden we nog een kwartier om het op te eten. Maar het was hele lekkere pasta. Ik heb goed gegeten.

Toen was het tijd om te verzamelen om naar de kamelenfokkerij te gaan. Hier werden we rondgeleid door een mannetje daar. Hij vertelde veel over kamelen, maar ik verstond er niet alles van. Ik weet dat er 4 soorten dromedaris kamelen zijn in India en de Bikaner kameel kan ik herkennen aan de lange wimpers en lange haren bij de oren. Dan waren er nog 3 andere soorten, maar deze weet ik niet meer precies. De echte 2 bulten kamelen had je alleen in het hoge noorden van India (Ladakh) en in andere landen. Ook weet ik nu dat een kameel 27 jaar kan worden. Met de 3 gaan ze naar school waar ze getraind worden en met hun 5-6 jaar kunnen ze beginnen met werken. Dan tegen hun 20e mogen ze met pensioen. Dat is het leven van een kameel. We werden daar wat rondgeleid, zagen heel veel kamelen. Ook de mannetjes fokkamelen. Het was nu fokseizoen en deze fokkamelen moesten 3-4x per dag een vrouwtjes kameel bezwangeren. Ook gingen we naar de kleine kameeltjes kijken, maar niet de echte baby's. Ze waren 6-8 maanden oud. Dus eigenlijk al best groot. Maar we kregen ook te zien hoe ze de kamelen melken. Want van de 4 soorten kamelen hadden ze allemaal een andere fucntie: een was goed voor de melk, de andere om te rijden, de andere om kar te trekken en de laatste was zowel goed om te rijden als om de kar te trekken. Je kon daar ook kamelenmelk proeven, maar hier had ik toch niet zoveel zin in. Toen nog naar het museum en dat was de toer. Ik had er me iets meer van voorgesteld, maar helaas.

Toen weer terug in de bus gestapt, want we gingen nog naar ergens in de woestijn voor een kamelenkar tocht. Dit was weer ergens in de middle of nowhere en ik stond ervan verbaast dat de bus door die zandweggetjes heen kon. Toen we er eenmaal waren stonden de kamelen al te wachten. Er mocht dan 1 iemand op de kameel en 3 in de kar. Ik wilde nog wel een keer op de kameel. Maar deze keer hadden ze een ander tuigje aan en het zat eigenlijk voor geen meter. Het zat zo oncomfortabel dat ik na een kwartier had gevraagd of ie even kon stoppen zodat ik ook in de kar kon gaan zitten. Dus het laatste deel heb ik in de kar gezeten, wat ook meer dan prima was. We hebben heel veel antilopes gezien en heel veel woestijn. Na ongeveer 3 kwartier hadden we de hele rit gehad en kwamen we weer aan bij het beginpunt. Hier gingen we nog eten. Ze vroegen of we buiten wilde zitten, want dan kregen we entertainment. Het was op zich wel koud, maar ik had me goed aangekleed, dus ik vond het wel prima. Eerst kregen we allemaal voorafjes, welke erg lekker waren, met name de frietjes. Op de achtergrond zaten ze muziek te maken en waren er weer 2 vrouwtjes aan het dansen. Uiteindelijk werd het hoofdmenu geserveerd, maar ik zat nog vol van de pasta van vanmiddag en de voorafjes, dus ik vroeg of ik nog een klein beetje frietjes kon krijgen. Maar toen kreeg ik een heel bord vol, ja dat kreeg ik natuurlijk ook niet op. Ik voelde me ook best ondankbaar omdat ik hun hoofdmenu niet probeerde, maar ik had gewoon echt geen honger. Uiteindelijke heeft Nick alle frietjes opgegeten. Er was ook een kampvuur waar we na het eten nog even omheen zijn gaan staan. Want het was gelukkig niet zo koud als gisteren (toen was het gezakt tot rond het vriespunt schijnbaar), maar echt warm was het ook niet. En daarna gingen we met de bus terug naar het hotel. Daar ben ik eigenlijk meteen naar bed gegaan, want ik was heel erg moe. Natuurlijk eerst even mijn tas ingepakt, zodat dat morgen vroeg niet hoeft.


02 Januari 2015
Dag 85: Reis bijna afgelopen

Vanochtend vertrokken we op tijd naar het volgende plaatsje: Shekawhati. 's Ochtends hebben we niet echt veel gedaan in de bus. Ik heb lekker wat naar buiten gestaard en wat geslapen. Ook zijn we onderweg ergens gestopt voor de WC. Hier nog wat in het winkeltje rondgekeken, maar het was daar veel te duur. Rond 2 uur kwamen we aan in het hotel. Dit was een Havalli of zoiets, die gerenoveerd was. Een havalli is een huis dat vroeger van alle kooplui was, welke met allerlei kleurtjes en figuurtje beschilderd was. Dus het hotel zag er prachtig uit. Nadat we naar onze kamer verwezen waren ben ik eerst naar het souvenierswinkeltje gegaan dat in de lobby zat. Hier hadden ze best leuke souveniertjes voor een redelijke prijs. Daarna gingen we lunchen voor we naar een fietstocht gingen. Dit ging echter niet helemaal super. Het deed me een beetje denken aan de reis door Zuid-India. Alles wat er op de kaart stond hadden ze niet, of je kreeg iets anders dan je bestelt had. Dus wij hadden overal een beetje commentaar op en volgens mij had die man van het hotel echt een hekel aan ons. Maar mijn sandwich was in ieder geval erg lekker. Alleen een beetje weinig, dus bestelde ik er gewoon nog een.

Daarna was het tijd voor de fietstocht. Dat was tijdens mij reis door Zuid erg leuk geweest, dus ik had nu ook goede hoop. Helaas was het deze keer niet zo leuk als de vorige keer; maar nog steeds wel prima. Mijn fiets was alleen niet zo fijn, of nou ja, mijn zadel. Want aan het einde van de rit had ik echt pijn. Maar we hebben wel lekker wat gefietst en ik vond het wel fijn om wat beweging te krijgen. Als eerste gingen we naar een dorpje kijken. Hier mochten we wat rondlopen. Het waren allemaal boeren, een soort grote familie. Het was heel apart om daar rond te lopen en bij de mensen naar binnen te kijken. Maar het waren allemaal hele lieve mensen die het leuk vonden dat we een kijkje kwamen nemen. Ook alle kindjes waren aan het springen en gek aan het doen. Ik heb zelfs heel veel bloemetjes gekregen van de kinderen. Ze kwamen me ook allemaal een hand geven. Toen het tijd was om daar te gaan, mocht ik niet weg. Een van de kindjes bleef mijn fiets vasthouden en ging zelfs achterop zitten. Maar uiteindelijk werd een van de gidsen een beetje boos en toen kon ik eindelijk weg. Bij de weg stonden de kindjes ons nog wel uit te zwaaien. Dus dat was wel leuk. Zozo waren er overal kindjes aan het zwaaien. Op een of andere manier zagen ze ons van ver aankomen en dan kwamen ze aanrennen om te zwaaien. Heel apart, het voelde alsof we een belangrijke optocht waren. Zoals de koningin en dat dan iedereen langs de weg gaat staan zwaaien. Heel apart.

Verder zijn we nog gestopt bij een waterput, waarbij Paul een baksteen erin gooide en bijna een vogel vermoorde. En de lokale gids stond met grote ogen te kijken. Hij kon niet geloven dat er een baksteen in de put gegooid werd. Daarna gingen we verder naar een lokaal tentje waar we een lokaal gerechtje konden proeven en chai kregen. Ik heb het gerechtje geproefd, maar dat vond ik niet echt lekker. En de chai heb ik niet eens geprobeerd, want ik weet dat ik dat niet lekker vind. Thee met kruiden en melk, bah, er hoort geen melk in de thee. Dat smaakt naar slootwater. Daarna nog gewoon verder rondjes gefietst. De zonsondergang was weer erg mooi. Maar ik was blij dat we er uiteindelijk waren.

Toen terug naar het hotel waar we hadden afgesproken voor het eten. De driver en helper zouden mee gaan eten. Dus we moesten van te voren nog even de tips regelen. Dus Mandy en ik bij de receptie enveloppen gehaald en daar geld in gedaan. Deze tijdens het eten rond laten gaan. Niet iedereen had rekening gehouden met de tips en sommige hadden dus geen geld. Maar deze zouden het dan morgen geven. Sandra zou een speech geven en dan het geld geven, maar eerst gingen we eten. Ik had soep besteld: Little Red Riding Hood (tomatensoep met kaas). Maar toen kreeg ik gewoon de tomatensoep van het buffet. Toen ik vroeg voor de kaas, kwam de ober met een plakje kaas aangelopen. Dus ik proberen uit te leggen dat op de kaart stond dat er dan kaas in de soep zat. Oh, zei hij toen, en hij nam mijn soep mee en toen ik hem terug kreeg zat er kaas in. Dus eindelijk was het goed gegaan. Toen kreeg ik mijn spaghetti bolognaise. Maar dit vas heel smerig. Pittig en geen tomatensaus. Dus ik keek ernaar en Natsa vroeg of er iets mis was. Toen ik zei dat het niet echt spaghetti bolognaise was, ging hij het aan de ober vragen. Maar dit was hoe hun het maakte; maar omdat ik het niet lekker vond wilde ze wel pasta met champignonsaus maken. Nou ook prima, proef ik dat wel. Dit was op zich wel prima, maar nog niet zo super lekker. De pasta was trouwens ook ver te zoeken. Het waren champignons in saus. Maar goed, ik hou wel van champignons. Alleen een beetje jammer dat er nog een raar smaakje doorheen zat. Maar ach, ik heb gegeten.
Als toetje had Natsa nog een taart bestelt. Hier met een kaarsje erop. Toen alle speechen gehouden en de tips gegeven. De chauffeur had voor ons nog een fles rum en cola gekocht. Dus al met al was iedereen tevreden over de reis. Toen kregen we de taart. Helaas was hij nog bevroren, maar het was best lekker.

Daarna ben ik de eettafel ontvlucht om te gaan skypen. Want dit hotel had eindelijk weer een keer redelijk wifi. Dus heb ik lekker een hele tijd kunnen skypen, daar was ik heel blij mee. Daarna lekker naar bed. Maar er zaten veel vlekken in de deken, dus ik weer in mijn lakenzak gelegen. De extra deken die we hadden gevraagd stonk heel erg, dus dat was weer een tegenvaller, maar hij was wel warm. Helaas zaten we dicht bij de straat en was het heel gehorig. Dus de duiven en vechtende honden op straat hielden me in het begin wel wakker, maar uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen en heb ik heerlijk geslapen.


03 Januari 2015
Dag 86: Laatste dag, busreis naar Delhi

Vanochtend hadden we vrij, de bus zou pas om half 12 vertrekken. Dan hadden we 's ochtends nog tijd om het stadje daar te verkennen en naar de havalli's te gaan kijken; want daar hadden we gisteren geen tijd voor gehad. Maar Annebrit was niet meegeweest op de fietstocht en die zei dat het niet veel voorstelde. Dus had ik besloten om niet meer weg te gaan, maar lekker uit te slapen. Dus ik tot 10 uur in bed gelegen. Toen werd er op mijn deur geklopt omdat ze op zoek waren naar Babette, maar die was al weg. Dus besloot ik er maar uit te komen. Toen naar het ontbijt. Prima gegeten. De man had ons vergeven voor ons zeuren vandaag en was weer erg vriendelijk. Ook hadden we eten bestelt om mee te nemen in de bus. Dat was allemaal mogelijk. Vandaag zouden we namelijk een lange busreis hebben terug naar Delhi met weinig stops omdat er al 2 mensen vanavond vlogen. Na het ontbijt heb ik mijn tas ingepakt en toen beneden zitten wachten tot we gingen.

We hebben inderdaad alleen in de bus gezeten vandaag. Hier heb ik wat geslapen, gelezen (wanneer de wegen die toestonden) en muziek geluisterd. Verder wat naar buiten gekeken. We hebben 2 stops gemaakt. Een keer bij een restaurantje langs de weg waar we geluncht hebben: ik soep met sandwich. Daar ook nog even in het winkeltje gekeken. Toen weer verder. 's Avonds nog gestopt bij de MacDonalds om snel wat te eten. Toen verder naar het vliegveld, want Annebrit en Nick vliegen vanavond al, dus die gingen we afzetten bij het vliegveld. Daar konden we alleen niet heel lang stoppen. Dus het was snel even afscheid nemen en toen waren ze al weg. Heel erg raar.

Daarna reden we door naar het hotel. Dit was hetzelfde hotel als waar we begonnen waren. Maar nu hadden we wel een andere kamer. Nadat ik de taxi voor de dag erna geregeld had en alvast iedereen een goede reis naar huis had gewenst ben ik naar boven gegaan. Daar heb ik mijn tas helemaal uitgepakt om hem opnieuw in te pakken. Toen ben ik in bed gaan liggen en heb ik nog wat gelezen. Om 3 uur 's nachts ben ik toch nog even naar beneden gegaan om iedereen uit te zwaaien. Ik had namelijk nog niet iedereen goede reis gewenst en ik was toch wakker aangezien Babette er ook uit moest. Dus nadat ik nogmaals iedereen had uitgezwaaid ben ik weer terug in bed gekropen en heb ik verder geslapen.


04 Januari 2015
Dag 87: Terugvlucht naar de gevangenis

Vanochtend werd ik om kwart over 7 opgehaald bij het hotel door de taxi. Deze zou mij naar het vliegveld brengen. Dat zou een uur rijden zijn waarschijnlijk. Maar binnen 20 min stond ik al op het vliegveld. Veel te vroeg natuurlijk. Had ik makkelijk wat langer kunnen slapen, want zoveel had ik niet geslapen. Maar goed, beter veel te vroeg dan net te laat. Dus ik gekeken waar ik heen moest. Ik snapte er niet veel van dus ik aan een van de werknemers gevraagd: 'Ga daar maar heen'. Toen ik het 'daar' nog eens aan iemand anders vroeg werd ik ingecheckt door haar bij een zelf incheckding. Toen moest ik mijn bagage nog inleveren. Dit was allemaal zo gebeurd en binnen 10 min kon ik door de douane. Dit ging weer helemaal prima, geen moeilijkheden. Toen moest ik nog 2 uur wachten voor ik kon gaan boarden. Ik dacht, dan ga ik lekker bij de gate zitten, maar bij de gate waren geen zitplekken, je mocht daar pas heen wanneer het boardingtijd was. Dus ik daar boven dan maar wat gezeten en gelezen. Ook maar naar het toilet en een koffieding gekocht. Ik wou de lekker sticky toffee latte van de vorige keer weer hebben, maar helaas, deze hadden ze niet. Dus kreeg ik iets wat erop leek. Niet heel erg lekker, maar het was iets.

Toen het tijd was om te boarden (volgens de tijd op mijn ticket), liep ik naar beneden. Daar duurde het echter nog een half uur voordat ik in de bus mocht stappen die ons naar het vliegtuig bracht. Daar was het echter allemaal zo geregeld. Ik zat weer bij het raam en de vlucht was zo voorbij. Met het opstijgen kon ik echter niet naar buiten kijken zoals de andere keren. Ik werd er echt misselijk van. Dus heb ik met mijn ogen dicht gezeten en wat gedoezeld. Ik was ook best een beetje uitgeput en had ook nog niet echt gegeten, omdat er nog geen ontbijt in het hotel was toen ik weg ging. Dus toen ze met de etenskar langskwamen heb ik toch maar een sandwich bestelt, want daar kan niet zoveel mee mis gaan. Normaal wordt ik namelijk altijd ziek/misselijk van het vliegtuig eten. Deze keer smaakte het prima. Ik was blij dat ik eindelijk iets kon eten.

Rond 12 uur landde we op Nagpur. Daar had ik mijn weekendtas vrij snel en toen kon ik een taxi gaan regelen. Deze was iets duurder dan de vorige keer, maar ach, als ik afgezet werd was het prima. Het meisje dat me vorige keer geholpen had herkende me nog. En ze gaf me zelfs een kaartje mee zodat ik ze altijd kon bellen wanneer nodig. Toen op weg met de taxi. Alleen eerst bracht hij me naar de verkeerde universiteit, naar die ene waar we heen gingen om cluckers te eten. Dus toen ik maar gezegd dat dat de verkeerde was. Ik had wel de neiging om uit te stappen en daar te gaan eten en lekkere smoothies te gaan drinken, maar dat heb ik het taxi mannetje maar niet aangedaan. Toen bracht ie me goed naar het hostel waar ik zijn moest. Ik van tevoren Aditi gebeld dat ik eraan kwam. Ze zou zo snel mogelijk komen met de sleutel.

Toen ik er eenmaal was, was ze er nog niet. Lolia wel, ze zei dat Aditi haar practical had, maar dat ze zo wel terug zou komen. Ook vertelde ze dat er een nieuw iemand vanuit Maastricht was gearriveerd boven. Dus ben ik daar maar heen gelopen om kennis te maken en te gaan kletsen. Ik kon toch mijn kamer niet in. Haar naam is Lisa en ze gaat hier ook kindergeneeskunde doen. Ik heb haar het een en ander vertelt, maar niet alles, ze moet zelf maar een beetje een mening vormen en de ervaring aan gaan. Het is niet leuk als ze alles van tevoren al weet. Maar natuurlijk heb ik haar wel de belangrijkste dingen vertelt en haar wegwijs gemaakt. Uiteindelijk bleek dat ze eigenlijk bij mij op de kamer moest komen. Dus heb ik nu ook een roommate hier. Geen probleem, best gezellig. Ben ik in ieder geval niet meer alleen, dat is ook wel heel prettig. En het was erg gezellig, dus dat gaat vast goed komen deze laatste 2 weken. Een mail over het kamp heb ik nog niet gehad en miss Meeta wist er ook niks van. Dus wat dat nu precies gaat inhouden, geen idee. We wachten af. Morgen gaat ze bellen naar community medicine, dus dan ga ik daar morgenvroeg even langs voor meer informatie hoop ik. Ben benieuwd. Maar morgen denk ik nog een vrij dagje dan, want ze vertrekken pas 's avonds naar kamp vertelde Aditi. We zullen zien wat de bedoeling is, maar eerst maar even bijkomen van 2 heerlijke weken Noord-India!